The Time Machine. Wehikuł czasu w wersji do nauki angielskiego

Książka pisana od 1888 roku, ciekawym jest więc, jak osoba z tamtych czasów wyobrażała sobie przyszłość. Interesujące jest zarówno to co przewidział, a co mu umknęło.
Wiele wniosków jakie się jawią po lekturze jest moim zdaniem słusznych. Np. taki, że ciężkie czasy tworzą mocnych ludzi, a łatwe czasy słabych. Widać to doskonale już teraz, gdzie niecierpiąca wojen i głodu cywilizacja zachodu mierzyć się musi z otyłością i wymyślonymi płciami oraz zaimkami, bo realnych problemów już powoli brak w codziennym życiu. Zresztą motyw zanikania różnicy w płciach autor też przewidział. Tyle tylko, że machnął się o 800 tys. lat.
Można śmiało czytać.

Książka pisana od 1888 roku, ciekawym jest więc, jak osoba z tamtych czasów wyobrażała sobie przyszłość. Interesujące jest zarówno to co przewidział, a co mu umknęło.
Wiele wniosków jakie się jawią po lekturze jest moim zdaniem słusznych. Np. taki, że ciężkie czasy tworzą mocnych ludzi, a łatwe czasy słabych. Widać to doskonale już teraz, gdzie niecierpiąca wojen i głodu...

Niby sci-fi, ale były momenty, że odnosiłem wrażenie, że powieść jest horrorem, tylko protagonista jest trochę za bardzo pozbawiony zdrowego rozsądku, by być tego świadom.
No ale, bądź co bądź, klasyczny Wells. Fajne to.

Niby sci-fi, ale były momenty, że odnosiłem wrażenie, że powieść jest horrorem, tylko protagonista jest trochę za bardzo pozbawiony zdrowego rozsądku, by być tego świadom.
No ale, bądź co bądź, klasyczny Wells. Fajne to.

"Wehikuł czasu" Herberta George'a Wellsa to jedna z najbardziej charakterystycznych powieści science fiction. Opublikowana po raz pierwszy w 1895 roku, wprowadza koncepcję podróży w czasie, która stanowi centralny element fabuły.

Fabuła powieści skupia się na postaci znanej jako Podróżnik w Czasie, który konstruuje maszynę pozwalającą na przemieszczanie się w czasie. Główny bohater zabiera czytelników w podróż do odległej przyszłości, gdzie odkrywa, że ludzkość podzieliła się na dwa odrębne gatunki: Elojów i Morloków. Eloje, powierzchownie piękni i beztroscy, żyją na powierzchni Ziemi w stanie niemalże utopijnego spokoju, podczas gdy Morlokowie, brutalni i pracowici, zamieszkują podziemia, utrzymując Eloje jako swoje hodowlane ofiary.

Jednym z największych atutów "Wehikułu czasu" jest umiejętność Wellsa do tworzenia fascynujących, a zarazem przerażających wizji przyszłości. Poprzez swoje opisy, Wells nie tylko bawi, ale również skłania do refleksji nad społecznymi i ewolucyjnymi kierunkami, które mogą czekać ludzkość. Jego krytyka społeczna, ukryta pod płaszczem fantastycznej narracji, nadal jest aktualna i daje do myślenia, jak daleko mogą sięgnąć skutki podziałów klasowych i technologicznego rozwoju.

Styl pisania Wellsa jest zarówno klarowny, jak i poetycki, co sprawia, że książka jest łatwo przyswajalna, a jednocześnie pełna głębokich myśli i symboli. Narracja pierwszoosobowa, prowadzona przez Podróżnika w Czasie, dodaje opowieści intymności i realizmu, mimo jej fantastycznej natury.

Pomimo że "Wehikuł czasu" to książka stosunkowo krótka, jej treść jest głęboka i skłania do refleksji. Wells zdołał w niej połączyć naukowe spekulacje z głębokimi pytaniami filozoficznymi, tworząc dzieło, które przetrwało próbę czasu i nadal jest czytane oraz analizowane przez kolejne pokolenia.

Podsumowując, "Wehikuł czasu" to nie tylko klasyka literatury science fiction, ale również ważne dzieło literackie, które porusza fundamentalne pytania dotyczące natury ludzkiej, społeczeństwa i przyszłości.

"Wehikuł czasu" Herberta George'a Wellsa to jedna z najbardziej charakterystycznych powieści science fiction. Opublikowana po raz pierwszy w 1895 roku, wprowadza koncepcję podróży w czasie, która stanowi centralny element fabuły.

Fabuła powieści skupia się na postaci znanej jako Podróżnik w Czasie, który konstruuje maszynę pozwalającą na przemieszczanie się w czasie....

Nie spodziewałam się za wiele po tej książce, a pozytywnie mnie zaskoczyła. Bałam się, że będzie tu sporo jakiś wydumanych, pseudonaukowych opisów i na początku trochę tego faktycznie było, ale potem przerodziło się to w świetną przygodę. Szkoda, że nie była dłuższa. Chętnie przeczytałabym też o podróży w przeszłość. Bardzo błyskotliwa wizja, super spędzony czas.

Nie spodziewałam się za wiele po tej książce, a pozytywnie mnie zaskoczyła. Bałam się, że będzie tu sporo jakiś wydumanych, pseudonaukowych opisów i na początku trochę tego faktycznie było, ale potem przerodziło się to w świetną przygodę. Szkoda, że nie była dłuższa. Chętnie przeczytałabym też o podróży w przeszłość. Bardzo błyskotliwa wizja, super spędzony czas.

Spodziewałam się czegoś lepszego. Zapewne w tamtych czasach książka zrobiła furorę.

Spodziewałam się czegoś lepszego. Zapewne w tamtych czasach książka zrobiła furorę.

Jedna z książek do których najpierw widziałem adaptację filmową i to tę z 2002, która okazuje się miałą tylko trochę wspólnego z książką.
Sama powieść ciekawie przedstawia podróż w czasie, zazwyczaj myślimy o podróżowaniu kilkaset lat w przód czy tył. Tutaj mamy do czynienia ze skokiem o 800 tyś. lat, a potem nawet i miliony. Autor pozostawił kilka rzeczy niewyjaśnionych co daje czytelnikowi możliwość różnych interpretacji, np tego jak "ludzie" mieszkający na powierzchni zdobywali ubrania itd, nuby mogli mieć to od morloków, ale tego nie wiemy, to samo tyczy się rozmnażania itd.
Książka warta przeczytania.

Jedna z książek do których najpierw widziałem adaptację filmową i to tę z 2002, która okazuje się miałą tylko trochę wspólnego z książką.
Sama powieść ciekawie przedstawia podróż w czasie, zazwyczaj myślimy o podróżowaniu kilkaset lat w przód czy tył. Tutaj mamy do czynienia ze skokiem o 800 tyś. lat, a potem nawet i miliony. Autor pozostawił kilka rzeczy niewyjaśnionych...

Niby stara, a ciągle świetnie się czyta. Można powiedzieć, że pewne prawdy o ludzkości nigdy się nie zmieniają.

Niby stara, a ciągle świetnie się czyta. Można powiedzieć, że pewne prawdy o ludzkości nigdy się nie zmieniają.

To jedna z najważniejszych książek w historii literatury science-fiction. Nie były to moje klimaty, ale audiobook wysłuchany 😊

To jedna z najważniejszych książek w historii literatury science-fiction. Nie były to moje klimaty, ale audiobook wysłuchany 😊

Jeden z kamieni węgielnych światowej fantastyki. Postała 136 lat temu powieść wyprzedziła swoje czasy. Po pierwsze przedstawie koncepcję podróży w czasie, to nie wstecz, aby coś zmienić w historii, ale w przyszłość. Po drugie świat za kilkaset tysięcy lat wcale nie jest idealizowany, a wręcz przeciwnie. M.in. nauka i technika stoją na zaskakująco niskim poziomie, o ile w ogóle można o nich mówić.
Tym niemniej te okoliczności dla wielu przesłoniły drugą twarz książki. Chodzi oczywiście o socjologiczno-społeczne przemyślenia autora. Trafnie zauważył rozwarstwienie współczesnego sobie społeczeństwa i przewidział konsekwencje tegoż w przyszłości. Na szczęście, póki co one się nie sprawdziły. Niestety rozwarstwienie się utrzymało, ale obecnie dotyczy bogatej północy i biednego południa, czyli producentów idei i ich prawie darmowych wykonawców. Warto by ci pierwsi przeczytali powieść Wellsa ze zrozumieniem a ludzkość nie podzieliła się na Elojów i Morloków.
Książka która potwierdza, ze dobra science-fiction powinna bazować raczej na konceptach organizacji świata, niż na pomysłach jego rozwoju technicznego, a w każdym razie tego ostatniego zbyt dokładnie nie opisywać.

Jeden z kamieni węgielnych światowej fantastyki. Postała 136 lat temu powieść wyprzedziła swoje czasy. Po pierwsze przedstawie koncepcję podróży w czasie, to nie wstecz, aby coś zmienić w historii, ale w przyszłość. Po drugie świat za kilkaset tysięcy lat wcale nie jest idealizowany, a wręcz przeciwnie. M.in. nauka i technika stoją na zaskakująco niskim poziomie, o ile w...

Wydanie „Wehikułu czasu” z serii Biblioteki Narodowej zawiera cenny wstęp napisany przez zasłużonego znawcę twórczości Wellsa, dr hab. (wtedy jeszcze doktora) Juliusza K. Palczewskiego, który skraca do najistotniejszych wątków historię dorobku autora, opisuje jego najważniejsze dzieła, wyjaśnia walkę Wellsa z samym sobą o ostateczną formę „Wehikułu czasu”, którego planowany początkowo tytuł miał brzmieć „Chroniczni argonauci”, a także porównuje go z innym tworzącym w tym samym czasie autorem science fiction, Juliuszem Verne’em, przedstawiając różnice w stylu obydwu twórców i ich wzajemną relację. Wprowadzenie zawiera zatem bardzo ciekawą analizę i wnioski, nakreśla wellsowskie przemyślenia na przestrzeni lat i wyjaśnia jak zmieniały się poglądy legendarnego autora w przeciągu jego całego życia. Palczewskiemu można zatem wybaczyć nazwanie Księżyca planetą czy powoływanie się na „Trybunę Ludu”.

Przechodząc do samej pozycji, nietypowe dla dzisiejszego czytelnika wydają się być rozważania o przyszłości z pespektywy dziewiętnastowiecznego filozofa, który przewiduje podział ludzkości na dwa podgatunki, opierając go na znanych mu ze swoich czasów klasach społecznych, czyli kapitalistach i robotnikach. Co ciekawe, samą ludzkość doprowadza u Wellsa na skraj upadku dobrobyt. Posiadając wszystko, co się tylko dało osiągnąć, po zwalczeniu trawiących go problemów, wojen, biedy, chorób, i nie mając przestrzeni do dalszych osiągnięć, gatunek ludzki zaczął zajmować się kwestiami coraz to mniej angażującymi do tego stopnia, aż zdegenerował cel swojego istnienia do samej konsumpcji, zatracając krok po kroku także zdolności intelektualne i zatrzymując się na stadium bezrefleksyjnej wegetacji. Dostający się do tego świata bohater, mimo początkowego zaintrygowania rajskim krajobrazem, poznaje stopniowo przerażającą prawdę o losach własnego gatunku.

Niesamowitym jest również, jak otwarty umysł miał H.G. Wells i jak trafnie potrafił przewidzieć w swoich dziełach znane nam z dzisiejszego świata społeczne trendy – w „Wehikule czasu” autor nakreśla m.in. nadchodzącą walkę ludzkości ze zbyt wysokim przyrostem naturalnym. Przedsięwzięte w przyszłości środki mające zapobiec przeludnieniu planety okazały się być jednak zbyt skuteczne i populacja zaczęła się kurczyć, o czym świadczą spotykane przez Podróżnika w Czasie na jego drodze opustoszałe budynki. Ponadto okazuje się, że wśród Elojków zatarły się różnice między dwoma płciami, co jest wynikiem zaniku tradycyjnego podziału ról społecznych wraz z osiąganiem przez ludzkość kolejnych etapów rozwoju.

Na pochwałę zasługuje płynny opis podróży w czasie – autor malowniczo przedstawia zmieniające się otoczenie bohatera, coraz to szybsze upływanie pór roku, stopniowe zlewanie się elementów nieba w jedność. Po dostaniu się do nieznanego świata i zaangażowaniu się w badanie Elojów bohater orientuje się szybko, że wehikuł czasu przepadł w niewyjaśnionych okolicznościach. Jego odzyskanie staje się wtedy głównym celem podróżnika, a poznawanie otaczającej go obcej rzeczywistości, motywowane początkowo naturalną ciekawością, ma posłużyć od tego momentu jako narzędzie do osiągnięcia tego celu. Podróżnik w Czasie zaczyna się integrować z lokalną społecznością, próbuje ich zrozumieć, przemierza świat w poszukiwaniu odpowiedzi, a ostatecznie odkrywa drugą, bardziej przerażającą stronę z pozoru rajskiej rzeczywistości.

Zaskakująco gwałtownie zakończony zostaje wątek Weeny, towarzyszki głównego bohatera w świecie przyszłości. Ich rozwijającej się stopniowo relacji poświęcona zostaje znaczna część pobytu Podróżnika w Czasie w roku 802 701, tym bardziej zdumiewająca jest zatem scena jej śmierci spowodowanej podpaleniem przez bohatera lasu celem ucieczki przez hordami Morloków. Bohater nie przeżywa w związku z jej stratą żadnych emocjonalnych rozterek – natychmiast podąża dalej, jest zdeterminowany do osiągnięcia swojego jedynego celu, tj. odzyskania wehikułu i ucieczki do swoich czasów.

Wells imponuje jeszcze raz umiejętnościami barwnego opisywania rzeczywistości przedstawiając ostatnie sceny z podróży głównego bohatera, który obserwuje krańcowe stadium istnienia znanego nam świata. Moment ten zdaje się budzić w czeluściach pamięci chwile wytchnienia nad zatoką, z uderzającymi w twarz spokojnymi powiewami morskiej bryzy i zachodzącym na horyzoncie wśród czerwieniejącego nieba słońcem. Jest jednak pewna różnica – słońce nie zachodzi. Nad zatoką wisi ono nieruchomo, Księżyc dawno przestał istnieć, a po plaży przemieszczają się jedynie liczne kraby. Ziemia nie krąży już wokół Słońca i zatrzymała się w miejscu, barwa nieba waha się w różnych odcieniach ciemnej czerwieni. Proces wymarcia planety nasączony jest przenikliwym spokojem i toczy się powoli, a przygląda mu się bohater z maszyną czasu w tle za jego plecami.

Książka nie jest długa, liczy sobie niewiele ponad sto stron dodając do tego także wstęp opracowany przez dr hab. Palczewskiego. Intrygujące są dyskusje Podróżnika w Czasie z kolegami jeszcze przed jego podróżą oraz teoretyczny opis przemieszczania się w czasie w jego wykonaniu. Wizja przyszłości jest przerażająca, przedstawiony zostaje naturalny koniec świata, którego ukazanie nie jest zaskoczeniem, a elementem charakterystycznym dla przełomu XIX i XX wieku, bogatego w wszechobecne poczucie dekadentyzmu i strach przed nadchodzącym upadkiem (fin de siècle).

W kontekście mojej ostatniej przeczytanej książki („Doktor No”) byłem zaskoczony, że ta konkretna bondowska powieść w polskiej przestrzeni językowej wydana została w jedynie dwóch wersjach tłumaczeń, ukazując się po raz pierwszy w 1989 roku. Sprawa „Wehikułu czasu” jest dla mnie jeszcze bardziej zdumiewająca – jego pierwsze polskie wydanie w tłumaczeniu Feliksa Wermińskiego ukazało się w 1899 roku i, jak przyznaje w opracowaniu sam Juliusz K. Palczewski, zawierało wiele dopiero po czasie poprawionych błędów, nierzadko odwracających sens całych zdań. Po poprawkach wersja ta nadal obowiązuje i nikt nie zaproponował do tej pory innego przekładu, nawet w ostatnim, pochodzącym z 2021 roku wydaniu, które to niedługo ma wpaść w moje ręce.

H.G. Wells przedstawił świat niezwykle ciekawy, jednak powodem dla którego czyta się powyższą pozycję są rozważania autora na temat przyszłości i jego specyficzny punkt widzenia sprzed ponad wieku. Mimo upływu lat i jednej tylko wersji przekładu na język polski książka nie jest bogata w archaizmy. Ponadto odbiorowi sprzyjają malownicze opisy, którymi posługuje się ponadczasowy twórca science-fiction. Jest to moja druga książka Wellsa po świetnej „Wyspie doktora Moreau” i z pewnością się nie zatrzymam, sięgając najpewniej następnym razem za „Wojnę światów”.

Wydanie „Wehikułu czasu” z serii Biblioteki Narodowej zawiera cenny wstęp napisany przez zasłużonego znawcę twórczości Wellsa, dr hab. (wtedy jeszcze doktora) Juliusza K. Palczewskiego, który skraca do najistotniejszych wątków historię dorobku autora, opisuje jego najważniejsze dzieła, wyjaśnia walkę Wellsa z samym sobą o ostateczną formę „Wehikułu czasu”, którego planowany...