We wstępie dowiaduję się, że Pani Ksawera kiedy była w szkole pisała wiersze, ale koledzy i koleżanki z klasy dokuczali jej, kiedy odczytała je publicznie, więc spaliła je w piecu. Chciała być piosenkarką, ale "i tu mnie utrącono przez zazdrość" jak sama pisze. Czyli poetka wyraźnie uważa, że ma talent w obu dziedzinach, mogę odnieść się do tego, co widzę w tomiku, ale jeśli talent miałby być porównywalny, nie żałuję. Poetka pisze, że miała bardzo ciężkie życie - rozumiem i współczuję, ale to wyznanie wygląda dla mnie tak, jakby czytelnik miał współczuć i przez to tylko dobrze ocenić twórczość. Niestety, bardzo marną. Wiersze są pełne nienawiści i agresji, aż się to ciężko czyta. Inne z kolei pełne są tandetnych rymów i raczej banałów.
"Gdy budzicie się rano... o rety!
Pospalibyście, niestety,
a tu wstawać trzeba i iść,
bo klasówki są dwie dziś.
Jeszcze polok, mata, gegra,
z tego też się uczyć trzeba."
Ta jedna dodatkowa gwiazdka za to, że są tutaj ciekawe kompozycje, np. "Opatrunek". Jakże lepiej czytałoby się ten tomik, gdyby usunąć z niego pełne żalu wersy i zostawić tylko te dobre kompozycje, zwyczajnie usunąć połowę. Bez takiej edycji całość znacznie traci.

We wstępie dowiaduję się, że Pani Ksawera kiedy była w szkole pisała wiersze, ale koledzy i koleżanki z klasy dokuczali jej, kiedy odczytała je publicznie, więc spaliła je w piecu. Chciała być piosenkarką, ale "i tu mnie utrącono przez zazdrość" jak sama pisze. Czyli poetka wyraźnie uważa, że ma talent w obu dziedzinach, mogę odnieść się do tego, co widzę w tomiku, ale...