Zdecydowanie duży plus za duża dawkę wiedzy i szczegółowe omówienie spraw wraz z przedstawieniem sytuacji ekonomicznej, rodzinnej, społecznej. Pozwala to, przynajmniej mi, w niektórych przypadkach trochę zrozumieć te kobiety. Nie miał kto nauczyć ich kochać, były wyrzutkami społecznymi. W części przypadków winę ponosi całe społeczeństwo patriarchalnie patrzące na świat (facet może skakać na boki, kobieta oczywiście nie; ojciec zarabia, jest głowa rodziny, kobieta ma się go słuchać i nie odzywać, nie mieć osobowości, własnych poglądów itp.). Oczywiście nie chcę usprawiedliwiać ich czynów, powinny ponieść konsekwencje.
Atutem książki jest język - bardzo lubię taki styl: niepospolity język, z wieloma ciekawymi połączeniami wyrazów (przedstawienie Hitlera jako mężczyzny o wyglądzie starszego kelnera podbiło moje serce).
Małym minusem jest częste powtarzanie tych samych informacji w komentarzach profilera, które pojawiały się po każdej historii.
Ogromnym minusem, zwłaszcza dla mnie, to jawna niechęć autora do lewicy... jakby prawica samych prawych obywateli wychowywała (co wspomniany wcześniej "kelner" świetnie obrazuje).

Zdecydowanie duży plus za duża dawkę wiedzy i szczegółowe omówienie spraw wraz z przedstawieniem sytuacji ekonomicznej, rodzinnej, społecznej. Pozwala to, przynajmniej mi, w niektórych przypadkach trochę zrozumieć te kobiety. Nie miał kto nauczyć ich kochać, były wyrzutkami społecznymi. W części przypadków winę ponosi całe społeczeństwo patriarchalnie patrzące na świat...

Interesująca, a do tego solidna dawka wiedzy. Polecam !

Interesująca, a do tego solidna dawka wiedzy. Polecam !

Książka to wstrząsający zbiór zbrodni dokonanych przez kobiety, najczęściej były one matkami zamordowanych. W traktacie czytania byłam na przemian smutna, zszokowana i przerażona.

Książka to wstrząsający zbiór zbrodni dokonanych przez kobiety, najczęściej były one matkami zamordowanych. W traktacie czytania byłam na przemian smutna, zszokowana i przerażona.

Zabójstwo to coś co nie mieści się w głowie (jak sądzę) większości ludzi - bo po co? Na co? Jest tyle innych rozwiązań. Trafiają się osoby niezrównoważone psychicznie, co pewnie czas omawiane w prasie czy telewizji sprawy budzą nasze poruszenie, ale nic tak nie szokuje, jak mordy popełnione na dzieciach. Z książki najbardziej zapadła mi w pamięci sprawa Sylwii, nad którą znęcało się wiele osób - począwszy od kobiety, która miała się nią opiekować, skończywszy na znajomych jej dzieci. Coś makabrycznego.
Warto sięgnąć po tę pozycję, jednak jeżeli ktoś ma słabe nerwy i tragicznie znosi przemoc w literaturze (tym bardziej, że to faktyczne sytuacje) niech da sobie spokój. Książką zdecydowanie dla ludzi, którzy potrafią znieść bardzo mocne i sugestywne, pełne okrucieństwa opisy.

Zabójstwo to coś co nie mieści się w głowie (jak sądzę) większości ludzi - bo po co? Na co? Jest tyle innych rozwiązań. Trafiają się osoby niezrównoważone psychicznie, co pewnie czas omawiane w prasie czy telewizji sprawy budzą nasze poruszenie, ale nic tak nie szokuje, jak mordy popełnione na dzieciach. Z książki najbardziej zapadła mi w pamięci sprawa Sylwii, nad którą...

Większość tych spraw znałem ,ale warto sobie czasami podsumować niektóre patologie.
Dziwi trochę tendencyjność autora w stosunku do lewej strony społeczeństwa, tym bardziej ,że gdyby lewacko się zabezpieczyli przed niechcianym darem to może nie mieli by co zabijać i historii by nie było...

Większość tych spraw znałem ,ale warto sobie czasami podsumować niektóre patologie.
Dziwi trochę tendencyjność autora w stosunku do lewej strony społeczeństwa, tym bardziej ,że gdyby lewacko się zabezpieczyli przed niechcianym darem to może nie mieli by co zabijać i historii by nie było...

Po przeczytaniu byłam zła. Na te wszystkie kobiety. Jak można zabić swoje dziecko? Jak można być tak okrutnym? Opisane zło jakie może czaić się w człowieku.

Po przeczytaniu byłam zła. Na te wszystkie kobiety. Jak można zabić swoje dziecko? Jak można być tak okrutnym? Opisane zło jakie może czaić się w człowieku.

"Dzieciobójczynie" to lektura trudna. Nie ze względu na sposób napisania, ale ze względu na tematykę. Bo zabójstwa dzieci należą do najbardziej przerażających, odstręczających, obrzydliwych zbrodni. W książce Przemysława Słowińskiego i Bogdana Lacha nacisk położono jednak przede wszystkim na sylwetki sprawczyń - kobiet, które zabiły dzieci.

Określenie "dzieciobójczyni" kojarzy się nam przede wszystkim z matkami, które zabiły własne dzieci, najczęściej noworodki. W książce pojęcie to rozumiane jest o wiele szerzej. Dzieciobójczyniami autorzy nazywają wszystkie kobiety, których ofiara padły dzieci, niezależnie od ich pokrewieństwa oraz wieku. Skupiają się, w ujęciu chronologicznym, zarówno na przypadkach z Polski, jak i z innych krajów. Wśród spraw, które opisują, są zarówno te głośne, znane z mediów, jak i zupełnie nieznane opinii publicznej. Każdy rozdział dotyczy jednej sprawczyni. Autorzy nie epatują zbrodnią (co im się chwali),nie skupiają się na drastycznych opisach, nie szokują. Starają się natomiast (z różnym skutkiem) zachować pewien dystans do spraw, o których piszą. Usiłują również naświetlić szerszy kontekst działania każdej ze sprawczyń, jej pochodzenie, losy, środowisko życia, relacje rodzinne czy społeczne. Wszystko, co mogło doprowadzić do tragedii. Na końcu każdego rozdziału znajduje się komentarz do sprawy autorstwa policyjnego profilera, który z punktu widzenia psychologii próbuje wyjaśniać motywy działania dzieciobójczyń.

A jednak pomimo poruszającej i przerażającej tematyki mam poczucie, że w książce czegoś zabrakło, że pozostawia pewien niedosyt. Na pewno nie chodzi tu o brak drastycznych opisów, tych powinno być jak najmniej. Być może to kwestia dość oględnego potraktowania zagadnienia i raczej zwięzłych komentarzy profilera. Może zabrakło pogłębienia tematu, a może sprawia to nie do końca dobra warstwa językowa, ale mam poczucie, że tę książkę można było napisać nieco lepiej.

Na koniec, niestety, spory minus – jeden z autorów wyraźnie ujawnił swoje poglądy, także społeczno - polityczne, bez jakiegokolwiek uzasadnienia podyktowanego opisywanymi zagadnieniami. Wyszło trochę nachalnie, a tego w literaturze faktu zdecydowanie nie lubię i dlatego odejmuję jedną gwiazdkę.

"Dzieciobójczynie" to lektura trudna. Nie ze względu na sposób napisania, ale ze względu na tematykę. Bo zabójstwa dzieci należą do najbardziej przerażających, odstręczających, obrzydliwych zbrodni. W książce Przemysława Słowińskiego i Bogdana Lacha nacisk położono jednak przede wszystkim na sylwetki sprawczyń - kobiet, które zabiły dzieci.

Określenie "dzieciobójczyni"...