O czym szumią wierzby

Sięgnęłam po „O czym szumią wierzby” z sentymentu. Gdy byłam mała, w telewizji pokazywali animowaną bajkę, którą uwielbiałam oglądać. Jak ja się bałam tych okropnych łasic! Borsuka też się bałam, ale to był nieco inny strach. A Ropuch – o, Ropuch był bardzo niegrzeczny, Ropuch był najniegrzeczniejszy ze wszystkich znanych mi wtedy postaci. Ropuch był dla mnie wtedy definicją bycia niegrzecznym (miałam pewnie ze trzy lata). Te wszystkie odczucia odżyły podczas lektury utworu Graheme’a. Wsiąkłam w ten niezwykły świat zwierzaków w garniturkach, które prowadzą niezwykle uporządkowany tryb życia.

„O czym szumią wierzby” to przeurocza opowieść o sile przyjaźni – takiej odpowiedzialnej przyjaźni, która potrafi postawić granice, pozwolić na to by winowajca poniósł konsekwencje swoich czynów, ale zawsze czeka z otwartymi ramionami na powrót tych, którzy pobłądzili.

Ropuch ze swoją obsesją na punkcie motoryzacji i egoistycznym podejściem do życia jest wprost archetypem współczesnych Piotrusiów Panów. Jest tak opętany żądzą szybkości, że nawet instynkt samozachowawczy mu się wyłącza. Na szczęście jego przyjaciele kierują się zdrowym rozsądkiem. Natomiast zawsze rozczulał mnie Kret, który musiał pokonać wiele wewnętrznych obaw, by opuścić swoją norkę i poznać świat za parkanem.

Myślę, że „O czym szumią wierzby” to piękna, ponadczasowa historia, przy której będą dobrze się bawić i dorośli, i dzieci.

Sięgnęłam po „O czym szumią wierzby” z sentymentu. Gdy byłam mała, w telewizji pokazywali animowaną bajkę, którą uwielbiałam oglądać. Jak ja się bałam tych okropnych łasic! Borsuka też się bałam, ale to był nieco inny strach. A Ropuch – o, Ropuch był bardzo niegrzeczny, Ropuch był najniegrzeczniejszy ze wszystkich znanych mi wtedy postaci. Ropuch był dla mnie wtedy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przypomniała mi się kiedy szukałam czegoś do czytania dzieciakom, co sprawiłoby jednocześnie radość czytającym rodzicom. Ten klasyk znakomicie się do tego nadaje. Przezabawny, ironiczny ale i ciepły. Arcybrytyjski!!!

Przypomniała mi się kiedy szukałam czegoś do czytania dzieciakom, co sprawiłoby jednocześnie radość czytającym rodzicom. Ten klasyk znakomicie się do tego nadaje. Przezabawny, ironiczny ale i ciepły. Arcybrytyjski!!!

Pokaż mimo to

Niniejszą książkę znalazłem w biblioteczce Storytel. Autora i książki nie znałem, ale do sięgnięcia po lekturę zachęciły mnie pozytywne recenzje. Książka posiada dość dynamiczną fabułę. Główne postacie to mieszkańcy wyjątkowego lasu. Ropuch, kret, szczur, borsuk.
Sięgając po ksiażke chciałem również dokonać pewnego porównania do Kubusia Puchatka. Kubuś Puchatek wydawał się być bardziej stateczny, spokojniejszy. Przygody zwierząt z "O czym szymią wierzby" są bardziej dynamiczne. Postacie mają bardziej dynamiczne charaktery. Chociaż ta dynamika też jest w Kubusiu Puchatku w postaci brykającego tygryska.
Ciekawe jest połączenie świata ludzi ze światem zwierząt w tej książce. Pojawia się auto, którym lubił rozbijać się ropuch.
Miła lektura dla dzieci.

Niniejszą książkę znalazłem w biblioteczce Storytel. Autora i książki nie znałem, ale do sięgnięcia po lekturę zachęciły mnie pozytywne recenzje. Książka posiada dość dynamiczną fabułę. Główne postacie to mieszkańcy wyjątkowego lasu. Ropuch, kret, szczur, borsuk.
Sięgając po ksiażke chciałem również dokonać pewnego porównania do Kubusia Puchatka. Kubuś Puchatek wydawał się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sympatycznie o panu Ropuchu - megalomanie, piracie drogowym, egocentryku. Przez wykroczenia i kraksy drogowe trafia do pilnie strzeżonej wieży. Postanawia uciec z więzienia w przebraniu praczki. Autor porusza się po wdzięcznych tematach dla dzieci - ostrzegając przed hulaszczym trybem życia. Determinuje przyjaźń oraz spokojny charakter Kreta czy Borsuka, którzy nie wiodą kapryśnego losu Ropucha, który co rusz zmienia zainteresowania, podniecając się nowymi zabawami czy psikusami. Awanturniczy ton nie opuszcza czytelnika, a cała opowieść przedstawia się jako baśń dla rozgorączkowanych chłopców, którzy boją się zwolnić. Bawi, nie odrzuca, ale lektura na jedno posiedzenie. Raczej nie wrócę.

Sympatycznie o panu Ropuchu - megalomanie, piracie drogowym, egocentryku. Przez wykroczenia i kraksy drogowe trafia do pilnie strzeżonej wieży. Postanawia uciec z więzienia w przebraniu praczki. Autor porusza się po wdzięcznych tematach dla dzieci - ostrzegając przed hulaszczym trybem życia. Determinuje przyjaźń oraz spokojny charakter Kreta czy Borsuka, którzy nie wiodą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jeśli, jakimś cudem, jeszcze nie znacie tej książki, to wiedzcie, że ominęło was coś cudownego. Lecz nie martwcie się! Ona czeka na półkach księgarskich i kusi swym pięknem, a jest wyjątkowo piękna, zwłaszcza w tym wydaniu, które może zasilić biblioteczkę każdego fana najlepszej literatury dzięki Wydawnictwu Zysk i S-ka!
Oczywiście to było moje kolejne spotkanie z tą wybitną baśnią. Pierwszy raz poznawałam ją w wieku dziecięcym, gdy to moi rodzice czytali mi ją do poduchy. Potem zakochałam się w serialu, takim gdzie bohaterowie byli lalkami - podobnie jak w Misiu Uszatku - ogromnie wam polecam także ten serial, lecz najpierw KONIECZNIE książka.
"O czym szumią wierzby" to samo dobro, począwszy od historii, poprzez wspaniały, mistrzowski język, a teraz kończąc na niezwykle klimatycznych, idealnie pasujących ilustracjach Ingi Moore. Zacznę może od tych ilustracji.
Inga Moor stworzyła coś wybitnego, coś, co przenosi nas w świat opisywany tak malowniczo przez Kennetha Grahame'a... Ja z miejsca poczułam się gościem w domku Szczurka, Krecika, Borsuka i rzecz jasna Pana Ropucha. Nie jestem w stanie opisać piękna tych obrazów, a wiele z nich zajmuje dwie strony, rozkładówkę, co tworzy wspaniały efekt i pozwala w pełni radować się każdym szczegółem, a szczegółów jest moc! Wszystko to zaserwowano nam na papierze, że tak się wyrażę, z najwyższej półki. Ta książka to dzieło nie tylko literackie, ale śmiem twierdzić, że również jest dziełem sztuki. Nie zapominajmy o eleganckiej tasiemce - zakładce, która dodaje całości należnego jej dostojeństwa.
Lecz treść! To ona jest zawsze najważniejsza - a w tym przypadku jest wybitna. Kenneth Grahame stworzył świat, do którego z przyjemnością bym się przeniosła i z przyjemnością zamieszkałabym z tymi uroczymi, pełnymi wdzięku, mądrości, dobra i piękna bohaterami. Jak ja bym się do nich przeniosła! Nawet nie macie pojęcia!
Pisarz zaprezentował najpiękniejszy styl, który nazwałabym, sądzę że słusznie, baśniowym w pełni tego słowa. Jeśli miałabym porównać jego sposób snucia opowieści do innego autora, to wybrałabym bez wahania Dickensa. O tak! Mamy tu dickensowski styl i jest to oczywiście ogromna pochwała. Obaj autorzy pisali barwnie, klimatycznie, potrafili doskonale oddać charaktery swoich bohaterów i przekazać na kartach sowich książek angielski klimat i angielską mentalność. Perełki!
Kenneth Grahame ponadto ofiarował nam wielkie poczucie humoru - były takie momenty, że śmiałam się do łez (Krecik i Szczurek w środku lasu, gdy śnieg padał z najlepsze a nasz Krecik na coś nastąpił i zrobił sobie kuku... ten moment jest mistrzostwem świata, ta ich rozmowa jest arcyzabawna, ale i arcyurocza). Lecz nie tylko do łez się śmiałam, ale również do łez się wzruszałam. Dostajemy tu prawdziwą mieszankę wybuchową najpiękniejszych emocji, najprawdziwszych zachwytów. KOCHAM TĘ KSIĄŻKĘ!
Jeśli nie czytaliście, koniecznie to nadróbcie i wy MŁODZI i wy STARZY - WSZYSCY! Takie baśnie powinno się czytać dzieciom, takie baśnie powinni czytać wszyscy. Jeśli zaś czytaliście już kiedyś tę opowieść, o chyba jednym z najcudowniejszych tytułów pod słońcem, zróbcie to ponownie. Wróćcie do tego świata i ogrzejcie się w blasku borsuczego kominka, pozwólcie by Pan Ropuch ugościł was w swojej posiadłości i zabawił jakąś niestworzoną opowieścią, lecz przede wszystkim poznajcie przyjaźń Szczurka i Krecika, ich wzajemną relację, o której każdy marzy, ale niewielu w życiu jej doświadcza.
"O czym szumią wierzby", to wspaniała, wzruszająca historia o przyjaźni, o miłości o od dobru, które w końcu zawsze zwycięża. BŁAGAM WAS przeczytajcie, BŁAGAM WAS poznajcie na nowo!
10/10 arcydzieło literatury

Jeśli, jakimś cudem, jeszcze nie znacie tej książki, to wiedzcie, że ominęło was coś cudownego. Lecz nie martwcie się! Ona czeka na półkach księgarskich i kusi swym pięknem, a jest wyjątkowo piękna, zwłaszcza w tym wydaniu, które może zasilić biblioteczkę każdego fana najlepszej literatury dzięki Wydawnictwu Zysk i S-ka!
Oczywiście to było moje kolejne spotkanie z tą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie mam wątpliwości, że „O czym szumią wierzby” to książka bardzo dobra, tylko nie jestem pewna, dla kogo. Pierwotną grupą docelową były dzieci i jest to bardzo widoczne w kreacji bohaterów czy konstrukcji poszczególnych epizodów. Czytałam po raz pierwszy w trzeciej klasie podstawówki i ogromnie mi się podobało, więc chyba wciąż może być dla wielu dzieci piękną i inspirującą lekturą. Z drugiej strony, długie i liryczne opisy, rozważania nad przemijaniem pór roku, nostalgia wypełniająca całe rozdziały, sugerują czytelnika starszego i dojrzalszego, a na pewno bardziej przyzwyczajonego do specyfiki dziewiętnastowiecznego sentymentalizmu „lokalnego”. Bo to książka bardzo, bardzo angielska – opisy pól, rzeczułek i zagajników, wyczulenie na piękno przyrody w jej nie „dzikiej”, ale „udomowionej” postaci (pola, żywopłoty, miedze), charakterystyczny protekcjonalny stosunek do służb państwowych, wreszcie wizerunek zwierząt. Głównymi bohaterami książki Grahama są Kret, Szczur Wodny, Borsuk i Ropuch. To zupełnie ludzkie zwierzęta – chodzą w kamizelkach, jedzą na śniadanie smażony bekon i mieszkają w pięknym dworze z epoki Tudorów. Nie mają żadnych cech zwierzęcych, a ich zwierzęcość jest zasygnalizowana chyba tylko przez bliskość z naturą (autor nie dba nawet o ich rozmiary – zboże sięga ponad głowę Szczura, a będący jego wzrostu Ropuch prowadzi ukradziony ludziom samochód i z powodzeniem przebiera się za dorosłą kobietę). Główni bohaterowie są bardzo sympatyczni, a ich charaktery wcale nie tak oczywiste, jak można by się spodziewać. I nawet dorosły czytelnik może się znakomicie ubawić czytając opisy przygód Ropucha, które nie straciły na świeżości i absurdalnym humorze.

Nie mam wątpliwości, że „O czym szumią wierzby” to książka bardzo dobra, tylko nie jestem pewna, dla kogo. Pierwotną grupą docelową były dzieci i jest to bardzo widoczne w kreacji bohaterów czy konstrukcji poszczególnych epizodów. Czytałam po raz pierwszy w trzeciej klasie podstawówki i ogromnie mi się podobało, więc chyba wciąż może być dla wielu dzieci piękną i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dawno, dawno temu, jeszcze jako dziecko zabrałam się za jej czytanie. Pomimo tego iż bardzo mi się podobała, nie udało mi się jej dokończyć. Dziś po latach do niej wróciłam. I podoba mi się jeszcze bardziej niż wcześniej. Piękna bajka dla dzieci. Kolorowa, z barwnymi opisami przyrody, które chyba najmocniej mnie urzekły. Jeśli przyjdzie mi kiedyś mieć dzieci., to najpewniej właśnie to będę im czytać na dobranoc. :)

Dawno, dawno temu, jeszcze jako dziecko zabrałam się za jej czytanie. Pomimo tego iż bardzo mi się podobała, nie udało mi się jej dokończyć. Dziś po latach do niej wróciłam. I podoba mi się jeszcze bardziej niż wcześniej. Piękna bajka dla dzieci. Kolorowa, z barwnymi opisami przyrody, które chyba najmocniej mnie urzekły. Jeśli przyjdzie mi kiedyś mieć dzieci., to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Muszę od razu przyznać, że nie do końca rozumiem fenomen książki. Jest okej, ale nie wracam do niej myślami ani nie przyjdzie mi do głowy, gdy padnie prośba o polecenie fajnej książki dla dzieci.
Oczywiście, jak na historię, która ma ponad 100 lat porusza tematy, które nadal są bardzo dobrze znane współczesnemu czytelnikowi. Przygody Kreta, Szczura, Borsuka i Ropucha poruszają temat m.in. przywiązania do rzeczy materialnych, chęć uwolnienia się od monotonnego życia, a nade wszystko siłę przyjaźni. Większość rozdziałów obfituje w interwencję przyjaciół, najczęściej względem Ropucha.
I właśnie z postawą Ropucha mam mały problem. Nie wiem czy chciałabym przekonywać dziecko - do którego książka jest podobno kierowana (z czym też nie do końca się zgadzam!) - że za wszelką cenę MUSI pomagać zagubionego odpowiednikowi Ropucha. Czytałam jego odzywki do rzekomych przyjaciół, widziałam jego upartość względem swoich racji i trud zwierzaków, wsadzony w ogarnięcie niewdzięcznego Ropucha. Nawet końcowa scena, gdzie rzekomo Ropuch zrozumiał swój błąd, mnie nie przekonuje. Wolałabym nauczyć dziecko, żeby zostawiło takiego paskudnego, toksycznego Ropucha w spokoju. Lepiej żeby pewne osoby dotknęły dna bez pociągania za sobą kogokolwiek. Być może jestem w swoim osądzaniu okrutna, ale trudno :)
Dla mnie to 6 gwiazdek.

Muszę od razu przyznać, że nie do końca rozumiem fenomen książki. Jest okej, ale nie wracam do niej myślami ani nie przyjdzie mi do głowy, gdy padnie prośba o polecenie fajnej książki dla dzieci.
Oczywiście, jak na historię, która ma ponad 100 lat porusza tematy, które nadal są bardzo dobrze znane współczesnemu czytelnikowi. Przygody Kreta, Szczura, Borsuka i Ropucha...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mam mieszane uczucia. Z jednej strony jest ładna, fajnie wykreowane te główne postacie - zwierzaki, ale z drugiej... czyta się ją mozolnie i jest dość męcząca (szczególnie pierwsze rozdziały). Może przydałby się nowy przekład, bardziej zrozumiały, dostosowany do współczesności, a może właśnie jest ciekawa jako taka klasyczna odskocznia od pop bajek, choć chyba nie do końca przetrwała próbę czasu.

Mam mieszane uczucia. Z jednej strony jest ładna, fajnie wykreowane te główne postacie - zwierzaki, ale z drugiej... czyta się ją mozolnie i jest dość męcząca (szczególnie pierwsze rozdziały). Może przydałby się nowy przekład, bardziej zrozumiały, dostosowany do współczesności, a może właśnie jest ciekawa jako taka klasyczna odskocznia od pop bajek, choć chyba nie do końca...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo przyjemna książka, jest dużo akcji, mądrości i humoru. W sam raz dla starszych dzieci. Wydanie przez wydawnictwo Vesper wzbogacono o komentarz o autorze. Polecam :)

Bardzo przyjemna książka, jest dużo akcji, mądrości i humoru. W sam raz dla starszych dzieci. Wydanie przez wydawnictwo Vesper wzbogacono o komentarz o autorze. Polecam :)

Pokaż mimo to