Nie znałam Agathy Christie z tej strony; czuję się pozytywnie zaskoczona głębią analizy psychologicznej bohaterek/ów i ich przeżyć oraz podejścia do życia. Smutne i dające do myślenia.
Zgadzam się, że wątek jednego z bohaterów został wpleciony niepotrzebnie - obyłoby się bez niego. I chciałabym poznać więcej faktów z życia młodszej siostry z jej własnej perspektywy - tego mi tutaj zabrakło. Ale ogólna ocena jest bardzo dobra.

Nie znałam Agathy Christie z tej strony; czuję się pozytywnie zaskoczona głębią analizy psychologicznej bohaterek/ów i ich przeżyć oraz podejścia do życia. Smutne i dające do myślenia.
Zgadzam się, że wątek jednego z bohaterów został wpleciony niepotrzebnie - obyłoby się bez niego. I chciałabym poznać więcej faktów z życia młodszej siostry z jej własnej perspektywy - tego...

Na początku mnie zafascynowała, szczególnie wnikliwym monologiem dotyczącym przemyśleń dziewczynki, która wcale nie chce być starszą siostrą.
Mieszanka uczuć, czasem wręcz wybuchowa.
Im dalej w las tym ... mniej zrozumiale, autorka zaczęła snuć opowieść przepełniona nostalgią i empatią, a potem zagubiła się w lesie różnorodności i straciła cały powab. Szkoda.

Na początku mnie zafascynowała, szczególnie wnikliwym monologiem dotyczącym przemyśleń dziewczynki, która wcale nie chce być starszą siostrą.
Mieszanka uczuć, czasem wręcz wybuchowa.
Im dalej w las tym ... mniej zrozumiale, autorka zaczęła snuć opowieść przepełniona nostalgią i empatią, a potem zagubiła się w lesie różnorodności i straciła cały powab. Szkoda.

W którym momencie miłość staje się brzemieniem, jak wyważyć, wolność, odrębność a więzy rodzinne, zobowiązania czy chęć pomocy. Czy miłość może być ciężarem, a co bez niej? Pytania można mnożyć. A. Christie udowadnia, że jest dobrym obserwatorem relacji międzyludzkich.

W którym momencie miłość staje się brzemieniem, jak wyważyć, wolność, odrębność a więzy rodzinne, zobowiązania czy chęć pomocy. Czy miłość może być ciężarem, a co bez niej? Pytania można mnożyć. A. Christie udowadnia, że jest dobrym obserwatorem relacji międzyludzkich.

Najgorsza książka Agathy Christie jaką kiedykolwiek czytałam. Problemy wzięte z sufitu, dzielenie włosa na czworo. Żaden z bohaterów do mnie nie przemówił. Ta książka to chyba był wypadek przy pracy. Naprawdę szkoda na nią czasu.

Najgorsza książka Agathy Christie jaką kiedykolwiek czytałam. Problemy wzięte z sufitu, dzielenie włosa na czworo. Żaden z bohaterów do mnie nie przemówił. Ta książka to chyba był wypadek przy pracy. Naprawdę szkoda na nią czasu.

Pierwsza część książki niezwykle mnie wciągnęła i pozwoliła ujrzeć autorkę w innym świetle. Niestety druga połowa rozczarowała mnie natłokiem życiowych przemyśleń, zbyt dosadnie przekazujących to na co pisarka chciała zwrócić czytelnikowi szczególną uwagę.

Pierwsza część książki niezwykle mnie wciągnęła i pozwoliła ujrzeć autorkę w innym świetle. Niestety druga połowa rozczarowała mnie natłokiem życiowych przemyśleń, zbyt dosadnie przekazujących to na co pisarka chciała zwrócić czytelnikowi szczególną uwagę.

Zaczynając lekturę „Brzemię” – Mary Westmacott (Agatha Christie) liczyłam na więcej przeżyć. Żadna z postaci zbudowanych przez autorkę mnie niestety nie zachwyciła.

Cała historia zbudowana jest na podstawie przeżyć sióstr, Laury i młodszej od niej siedem lat Shirley. Laura po krótkim okresie dziecięcej zazdrości zaczyna opiekować się i chronić młodszą siostrę. Po śmierci rodziców przejmuje całkowitą, czasem zaborczą opiekę. Obserwujemy czas dorastania obu sióstr i wchodzenia w dorosłe życie.

Zamysł autorki był dobry, ale realizacja mnie nie porwała. Być może miałam za duże oczekiwania w stosunku do autorki, której kryminały mnie urzekają, czytam po kolei i wszystkie wysoko oceniam. I tak pozostanie. Agatha Christie tak, a Mary Westmacott nie.

Zaczynając lekturę „Brzemię” – Mary Westmacott (Agatha Christie) liczyłam na więcej przeżyć. Żadna z postaci zbudowanych przez autorkę mnie niestety nie zachwyciła.

Cała historia zbudowana jest na podstawie przeżyć sióstr, Laury i młodszej od niej siedem lat Shirley. Laura po krótkim okresie dziecięcej zazdrości zaczyna opiekować się i chronić młodszą siostrę. Po śmierci...

Historia opowiedziana z perspektywy 3 osób. O ile Laura i Shirley są siostrami i sprawa dotyczy każdej z nich w pewien sposób, to część opowiedziana przez Llewelyna Knoxa jest po prostu nie na miejscu. właściwie to momentami tej ostatniej części prawie nie da się czytać. Morderstwo...gdzieś tam jest, bardzo odległe, mgliste...Od początku wiadomo kto zostanie ofiarą a kto mordercą. Książka do bólu przewidywalna. Wyraźny spadek formy autorki.

Historia opowiedziana z perspektywy 3 osób. O ile Laura i Shirley są siostrami i sprawa dotyczy każdej z nich w pewien sposób, to część opowiedziana przez Llewelyna Knoxa jest po prostu nie na miejscu. właściwie to momentami tej ostatniej części prawie nie da się czytać. Morderstwo...gdzieś tam jest, bardzo odległe, mgliste...Od początku wiadomo kto zostanie ofiarą a kto...

Jeśli idzie o Christie, to faktycznie jest to zdecydowanie najgorsza z jej obyczajowych książek, wciąż jednak jest świetną literaturą psychologiczną, nawet jeśli nie wciąga tak mocno jak pozostałe.

Jeśli idzie o Christie, to faktycznie jest to zdecydowanie najgorsza z jej obyczajowych książek, wciąż jednak jest świetną literaturą psychologiczną, nawet jeśli nie wciąga tak mocno jak pozostałe.

W skrócie wygląda to tak: pan Baldy martwi się o Laurę, Laura martwi się o Shirley, Shirley martwi się o Henrego a Henry nie martwi się o nikogo i o nic. Powieść nudna i irytująca. Jeżeli ktoś nie przeczyta to straty nie odczuje.

W skrócie wygląda to tak: pan Baldy martwi się o Laurę, Laura martwi się o Shirley, Shirley martwi się o Henrego a Henry nie martwi się o nikogo i o nic. Powieść nudna i irytująca. Jeżeli ktoś nie przeczyta to straty nie odczuje.

Piękna książka o przywiązywaniu swojej wartości do jednej osoby

Piękna książka o przywiązywaniu swojej wartości do jednej osoby