Przyjemnie nastrojowe. Kilka opowiadań lekko naiwnych. Podoba mi się ta niedopowiedziana powolna narracja, celebracja codzienności i drobnych detali z których składa się życie. Niewiele słów, bardzo proste zdania. Dużo ciszy. Warto przeczytać, ale nie robiłbym z tego arcydzieła.

Myślę, że dla kogoś kto zna trochę literaturę japońską, poezję haiku czy film (pierwsze z brzegu skojarzenie – Ame Agaru) klimat tego komiksu nie będzie niczym nowym.

Nie do końca przekonuje mnie kreska – o ile sprawdza się w architekturze czy pejzażu, to twarze wyglądają infantylnie. Moim zdaniem Taniguchi nie potrafi rysować ekspresji emocji, wychodzi mu to dość schematycznie. I tak, wiem – konwencja mangi, ale jednak wolałbym, żeby Japończycy wyglądali na Japończyków.

Przyjemnie nastrojowe. Kilka opowiadań lekko naiwnych. Podoba mi się ta niedopowiedziana powolna narracja, celebracja codzienności i drobnych detali z których składa się życie. Niewiele słów, bardzo proste zdania. Dużo ciszy. Warto przeczytać, ale nie robiłbym z tego arcydzieła.

Myślę, że dla kogoś kto zna trochę literaturę japońską, poezję haiku czy film (pierwsze z...

Jest tu zawarta propozycja konserwatywnego spokoju, gdzie w zasadzie wszystko znajduje się na swoim miejscu. Nawet jeśli pojawia się coś nieoczekiwanego jak nagły deszcz, to wystarczy dać się ponieść sytuacji. Przebodźcowanym czytelnikom spodoba się ta wizja, potrafi terapeutycznie oddziaływać. A tymczasem wracam do nauki wolniejszego chodzenia, wbrew pozorom nie jest to tak łatwe, jak mogłoby się wydawać!

Jest tu zawarta propozycja konserwatywnego spokoju, gdzie w zasadzie wszystko znajduje się na swoim miejscu. Nawet jeśli pojawia się coś nieoczekiwanego jak nagły deszcz, to wystarczy dać się ponieść sytuacji. Przebodźcowanym czytelnikom spodoba się ta wizja, potrafi terapeutycznie oddziaływać. A tymczasem wracam do nauki wolniejszego chodzenia, wbrew pozorom nie jest to...

Książka emanuje spokojem. Chciałabym mieć tyle cierpliwości, ile ma główny bohater.

Książka emanuje spokojem. Chciałabym mieć tyle cierpliwości, ile ma główny bohater.

Zbiór kilkunastu nowelek komiksowych, często zupełnie pozbawionych słów, o zwykłym mężczyźnie, który chodzi na spacery. Czasem by wypożyczyć film, czasem by kupić książkę, czasem by powłóczyć się po ulicach z psem… Brzmi prosto i nudno? Wielki błąd. To niesamowita pozycja. Cudownie narysowana, niezwykle klimatyczna, przejmująca i zachwycająca. Jestem raczej niewrażliwa i rzadko się wzruszam podczas czytania, ale tu niemal się popłakałam. Nie dla tego, że wydarzyło się coś wzruszającego. Ot – dziewczynka pogłaskała obcego psa; główny bohater (którego imienia nawet nie poznajemy) wskazuje staruszce drogę, kobieta usypia pod kwitnącą wiśnią… Zwykłe obrazy, ale niesamowicie poetyckie i piękne w swojej prostocie. Kojarzyły mi się z Ukiyo-e – pokazują ten sam zachwyt nad ulotnością tego świata, co słynne drzeworyty. Także dobór barw, w dwóch nowelkach które są w pełnym kolorze, przypominał mi prace mistrzów z okresu Edo. Z drugiej strony, sama kreska i sposób rozmieszczenia kadrów są wyraźnie inspirowane komiksem frankońskim, dla tego wydaje mi się, że „Idący człowiek” może trafić w gusta osób zwykle nie sięgających po mangi. Treść jest bowiem jak najbardziej uniwersalna i zamiast dziać się w Japonii, równie dobrze mogłaby się odbywać w Gdańsku, Warszawie, czy Paryżu. Szczerze polecam – to trzecia manga w mojej karierze, którą oceniam na 10/10. Wybitna publikacja.

Zbiór kilkunastu nowelek komiksowych, często zupełnie pozbawionych słów, o zwykłym mężczyźnie, który chodzi na spacery. Czasem by wypożyczyć film, czasem by kupić książkę, czasem by powłóczyć się po ulicach z psem… Brzmi prosto i nudno? Wielki błąd. To niesamowita pozycja. Cudownie narysowana, niezwykle klimatyczna, przejmująca i zachwycająca. Jestem raczej niewrażliwa i...

Manga niesie ze sobą wiele spokoju i harmonii. Przyglądanie się głównemu bohaterowi w trakcie jego spacerów działało na mnie odprężająco. Zwłaszcza, że mogłam poznać bogatkę wschodnią.

Manga niesie ze sobą wiele spokoju i harmonii. Przyglądanie się głównemu bohaterowi w trakcie jego spacerów działało na mnie odprężająco. Zwłaszcza, że mogłam poznać bogatkę wschodnią.

Jedno trzeba powiedzieć - w tej książce za dużo czytania nie ma, ale za to ile oglądania. Zwykły spacer z psem, czy powrót z pracy może dostarczyć mnóstwa wrażeń. Dla mnie ta książka jest poradnikiem, jak zwolnić w życiu i zacząć czerpać z niego radość. Zachód słońca, piękne chmury, bawiące się koty to sprawia, że życie jest piękne.
Jedyne o co mogę mieć żal do wydawcy, to za dobry papier. Książka aż prosi się, żeby ją pokolorować. Takie połączenie mangi i kolorowanki antystresowej.

Jedno trzeba powiedzieć - w tej książce za dużo czytania nie ma, ale za to ile oglądania. Zwykły spacer z psem, czy powrót z pracy może dostarczyć mnóstwa wrażeń. Dla mnie ta książka jest poradnikiem, jak zwolnić w życiu i zacząć czerpać z niego radość. Zachód słońca, piękne chmury, bawiące się koty to sprawia, że życie jest piękne.
Jedyne o co mogę mieć żal do wydawcy,...

Wyobraźcie sobie opowieść o mężczyźnie, który poszedł na spacer. I... absolutnie nic się podczas tego spaceru wyjątkowego nie wydarza. Nikt nie ginie, nie ma wypadku, nikt nie krzyczy, nikt niczego nie znajduje. Ale w tym jego pójściu na spacer, w tej ciszy, w tej zwykłości jest cały wszechświat. Ptaki na niebie. Puste ulice. Samotni ludzie. Potężna natura. Budynki, milczące, zamknięte na świat. W każdej sytuacji autor potrafi w niezwykły, wręcz transowy sposób pokazać ciszę.

Komiks składa się z kilkunastu krótkich historii. Wspólnym motywem tych etiud jest spacerujący mężczyzna. Nie ma tu wyszukanych scenariuszy i zwrotów akcji. Słów pada niewiele. Jest człowiek, jest droga, natura, pies, puste ulice. I w tym wszystkim jakieś takie poczucie nostalgii, osamotnienia, przyjemności obcowania ze sobą. W tej ciszy, fragmentach, człowiek doświadcza siebie, całe spektrum emocji, które scala jego drogę. Jednocześnie komiks zachęca do tego, byśmy sami zwracali uwagę na rzeczy proste i codziennie. Całości dopełniają niesamowite pełne detali rysunki, które wydobywają z przestrzeni to, co istotne i inspirujące. Gorąco polecam. Wybierzcie się na spacer z panem Taniguchi.

Wyobraźcie sobie opowieść o mężczyźnie, który poszedł na spacer. I... absolutnie nic się podczas tego spaceru wyjątkowego nie wydarza. Nikt nie ginie, nie ma wypadku, nikt nie krzyczy, nikt niczego nie znajduje. Ale w tym jego pójściu na spacer, w tej ciszy, w tej zwykłości jest cały wszechświat. Ptaki na niebie. Puste ulice. Samotni ludzie. Potężna natura. Budynki,...

Jirō Taniguchi i cała jego znana nam twórczość to tytuły, w których historia zawsze ma jakieś drugie dno i wymaga od czytelnika odrobiny refleksji. Idący człowiek w tej kwestii jest o kilka kroków dalej niż inne dzieła autora. Prostota twórcza, bardzo słabo rozwinięta treść fabularna, konstrukcja komiksu składającego się z luźno powiązanych ze sobą epizodów i niemalże nieskończenie wielka możliwość interpretacji zamieszczonej tutaj treści. Dość specyficzna i ekstremalna mieszanka dzięki której, manga została doceniona na całym świecie, czego doskonałym świadectwem jest nominacja do nagrody Eisnera.


Cała recenzja na Popkulturowy Kociołek
https://gameplay.pl/news.asp?ID=118850

Jirō Taniguchi i cała jego znana nam twórczość to tytuły, w których historia zawsze ma jakieś drugie dno i wymaga od czytelnika odrobiny refleksji. Idący człowiek w tej kwestii jest o kilka kroków dalej niż inne dzieła autora. Prostota twórcza, bardzo słabo rozwinięta treść fabularna, konstrukcja komiksu składającego się z luźno powiązanych ze sobą epizodów i niemalże...

Dokładnie jak w opisie autor komiksu, a w zasadzie mangi podkreśla poetyckość i ulotność chwil. Myśle, że to nie jest publikacja dla każdego, wiele osób może ją uznać za zbyt flegmatyczną. Mnie się bardzo podobała! Czasem warto zatrzymać się na chwilę pośród zgiełku, który nas otacza i zastanowić się nad naturą, czy odezwać się do drugiego człowieka. Jirō Taniguchi właśnie na to zwraca uwagę, a sposób w jaki jest narysowana manga jest fantastyczny. Niesamowita dbałość o szczegóły, piękne rysunki.

Dokładnie jak w opisie autor komiksu, a w zasadzie mangi podkreśla poetyckość i ulotność chwil. Myśle, że to nie jest publikacja dla każdego, wiele osób może ją uznać za zbyt flegmatyczną. Mnie się bardzo podobała! Czasem warto zatrzymać się na chwilę pośród zgiełku, który nas otacza i zastanowić się nad naturą, czy odezwać się do drugiego człowieka. Jirō Taniguchi właśnie...

Przeurocza powolna opowieść o życiowych drobnostkach których w codziennym pędzie nie zauważamy.

Przeurocza powolna opowieść o życiowych drobnostkach których w codziennym pędzie nie zauważamy.