Uwielbiam Ciorana, ale po raz pierwszy w życiu nie dałam rady czytać jego książki... Nie wiem czy to przez to, że dużo tu o świętych i Bogu, czy jaki inny jest tego powód, ale nie mogłam przez to przebrnąć. Męczyłam się strasznie! Robiłam kilka podejść, za każdym razem odkładałam na półkę po kilku stronach....

Mam nadzieję, że to tylko jedna taka jego pozycja. Pozostałe, które jak dotąd przeczytałam, były świetne! Nie wiem co tutaj się stało. Nie rezygnuje z Emila, ale ta książka idzie jak dla mnie w zapomnienie...

Uwielbiam Ciorana, ale po raz pierwszy w życiu nie dałam rady czytać jego książki... Nie wiem czy to przez to, że dużo tu o świętych i Bogu, czy jaki inny jest tego powód, ale nie mogłam przez to przebrnąć. Męczyłam się strasznie! Robiłam kilka podejść, za każdym razem odkładałam na półkę po kilku stronach....

Mam nadzieję, że to tylko jedna taka jego pozycja. Pozostałe,...

Cioran w całej swojej okazałości. Książkę przeczytałem w jeden dzień, weszła paradoksalnie bardzo gładko i przyjemnie. W tym dziele idealnie mieszają się Cioran rumuński i Cioran francuski, co też może wynika z okresu pożegnania z ojczyzną przez autora. Pochwalne słowa zdają się mijać tragiczną istotę rozważań o łzawej świętości i świętej łzawości, ale nie posiadam żadnych narzędzi poza entuzjazmem i zachwytem, które by były w stanie oddać celność i beziluzyjność „Świętych i łez”.

Cioran w całej swojej okazałości. Książkę przeczytałem w jeden dzień, weszła paradoksalnie bardzo gładko i przyjemnie. W tym dziele idealnie mieszają się Cioran rumuński i Cioran francuski, co też może wynika z okresu pożegnania z ojczyzną przez autora. Pochwalne słowa zdają się mijać tragiczną istotę rozważań o łzawej świętości i świętej łzawości, ale nie posiadam żadnych...

Ach, ten Cioran.
Dość trudno się go czyta, choć książka ma charakter paragrafowy. Jest to jednak głównie strumień myśli - coś, co obecnie można by nazwać (mikro)blogiem.
Pomimo Cioranowskiego pomieszania z poplątaniem, czytelnik może odnieść wrażenie, że autor faktycznie odczuwał obcowanie z pewną formą sacrum. Czytając Ciorana czuję wewnętrzny niepokój, jakbym miała do czynienia z majaczeniem albo wieszczeniem.
Myślę, że lektura "Świętych i łez" może być wartościowa (choć raczej nieprzyjemna) zarówno dla osób zaangażowanych religijnie, poszukujących, jak i wątpiących albo krytycznie nastawionych do religii.

Ach, ten Cioran.
Dość trudno się go czyta, choć książka ma charakter paragrafowy. Jest to jednak głównie strumień myśli - coś, co obecnie można by nazwać (mikro)blogiem.
Pomimo Cioranowskiego pomieszania z poplątaniem, czytelnik może odnieść wrażenie, że autor faktycznie odczuwał obcowanie z pewną formą sacrum. Czytając Ciorana czuję wewnętrzny niepokój, jakbym miała do...

"Nikt nie istnieje - oto konkluzja obligatoryjna i krzepiąca; prawdopodobnie tez nikt nie istniał nigdy".

"Stoicyzm, jako teoretyczne i praktyczne uzasadnienie mądrości, jest najbardziej płaską i najwygodniejszą postawą myślową. Czy istnieje grzech duchowy większy od rezygnacji?"

"Tylko burdel albo łza anioła może nas wyrwać na chwilę z trwogi śmierci".

"Skoro wszystko pozbawione jest substancji, a życie to jedynie piruet w pustce, początek i koniec nie dowodzą niczego. A bóg?"

"Bez Boga wszystko jest nicością, ale Bóg to tylko nicość najwyższa".

###

"Od dawna już wiem, że jedynym komentarzem do świętych są łzy".

"Na Sadzie Ostatecznym ważone będą tylko łzy".

"Obcowanie ze świętymi, podobnie jak z muzyką czy z książkami w bibliotekach, deseksualizuje nas. Popędy zaczynają służyć innemu światu. Opierając się świętości, dajemy dowód ich ;zdrowia'. Naturalny kierunek popędów pokrywa się z poziomą linią życia".

"Być świętym - to nie przeoczyć żadnej z nieskończonych możliwości cierpienia".

"Jak w praktyce zaprzecza się życiu? Poprzez nieustającą jasność umysłu".

"Nie znam żadnych cierpień zdolnych dorównać temu, że się cierpiało nie dość (Małgorzata Maria Alacoque)".

"Przy ekstazach świętych bledną konwulsje seksualne".

"Im luźniej wiążesz myśli i zostawiasz je na pastwę sprzeczności, tym większa szansa, że zbliżysz się do prawdy. Bóg korzysta z peryferii logiki".

"Im bardziej niedorzeczne są paradoksy na temat bóstwa, tym trafniej wyrażają one jego istotę. Nawet przekleństwa są bliżej boga od teologii czy rozmyślań filozoficznych".

"Filozofowie mają chłodną krew".

"Nauka to jedynie suma banalnych wątpliwości przedkładanych wykształconej głupocie. Nauka może bytować tylko na antypodach ducha".

"Tylko jeśli własną egzystencję niesiesz w zębach, żyjesz naprawdę".

"Od Boga do nicości jest mniej niż krok, jako że Bóg to pozytywny wyraz nicości".

"W równowadze organicznej jesteśmy na jednym poziomie ze światem; dlatego nie jesteśmy w ogóle".

"Im więcej myślę o Bogu, tym mniej jestem".

"Ostatnim stopniem nihilizmu jest rozpłynięcie się w Bogu".

"Są łzy, które przewiercają ziemię i wschodzą jak gwiazdy ponad innymi krainami. Któż będzie opłakiwał nasze gwizdy? Ja swoich łez szukam w pomroce innych nieb".

"Trzeba być ślepcem, by gadać o miłowaniu ludzi w zbiorowości. Tylko na Saharze można ponownie odkryć miłość".

"Wspomnienie to symptom chorobowy. Życie w stanie czystym, jako niezafałszowane zjawisko biologiczne, jest absolutną aktualnością".

"To, co w życiu najczystsze i najzdrowsze, jest jedynie apoteozą efemeryczności".

"Każdy z nas nosi klasztor w duszy".

"Życie to tylko ekstaza robactwa w słońcu. Szczęście? Menuet robaków".

"Brzask ma ideały, zmierzch - tylko idee, na miejscu zaś namiętności pojawia się potrzeba rozrywki".

"Wszechświat to wyspa świętej Heleny".

"Tylko łzy współzawodniczą z Himalajami".

'"Życie to rzeczywistość jedynie dla prostaków, nieświadomych hołdowników odwiecznego głupstwa".

"Świadomość pojawia się wraz z pierwszym wywołanym przez chorobę wyizolowaniem z życia".

"Gdzie jest życie nie ma wieczności i na odwrót. Wieczność żywa? Contradictio in adiecto".

"Rozbrat z życiem rodzi upodobanie do geometrii. Zaczynami wszystko widzieć w formach ustalonych, w liniach zastygłych, w martwych konturach. [...] Upodobanie do form zdradza tajemną słabość do śmierci".

"W kawiarni historia zawsze jest śmieszna".

"Duch to koszmar natury".

"Od tylu łez ziemia aż rozmiękła".

"Jakiś sens ze spalania się namiętnością pośród nieudanych zwierząt, biologicznych wyskrobków i kosmicznych karykatur?"

"Nikt nie istnieje - oto konkluzja obligatoryjna i krzepiąca; prawdopodobnie tez nikt nie istniał nigdy".

"Stoicyzm, jako teoretyczne i praktyczne uzasadnienie mądrości, jest najbardziej płaską i najwygodniejszą postawą myślową. Czy istnieje grzech duchowy większy od rezygnacji?"

"Tylko burdel albo łza anioła może nas wyrwać na chwilę z trwogi śmierci".

"Skoro wszystko...

Ciekawe, wprawia w sakralny nastrój, daje poczucie obcowania z sacrum. Widać pragnienie mistycznej ekstazy i dołączenia do mistyczek czy świętych, bycia blisko Boga, które jest nieskończenie ważniejsze niż życie doczesne. Z drugiej strony obecne bluźnierstwa wobec Boga. Myślę że niezwykle ciekawe są próby zbudowania psychologicznego portretu Najwyższego, zrozumienia go - poza wyrzutem i złorzeczeniem jest jeszcze obecne współczucie. Jest obecny Bóg który przelał swoje słabości na człowieka i posłał swojego syna by go zbawić ze względu na swojego uczucie skruchy. Jest dużo zastanawiania się jak to musi być funkcjonować w jedności z Bogiem, mieć udział w jego wieczności. Jednocześnie świat doczesny jest wobec tego tylko światem smutku i żalu. Jednocześnie miałem wrażenia że bluźnierstwa niosły za sobą ciekawą metaforykę i przemyślenia, jak to o mszach jako spektaklach szaleństwa, domu wariatów, szaleństwu obecnym w religii, bez której rozlałoby się ono na cały świat i doprowadziłoby go do obłędu. W ogóle dla mnie niesamowite jest to że jest to świadectwo wiary ateisty, pragnienie dołączenia do Boga w którego nie wierzył, ale chciałby wierzyć.

Ciekawe, wprawia w sakralny nastrój, daje poczucie obcowania z sacrum. Widać pragnienie mistycznej ekstazy i dołączenia do mistyczek czy świętych, bycia blisko Boga, które jest nieskończenie ważniejsze niż życie doczesne. Z drugiej strony obecne bluźnierstwa wobec Boga. Myślę że niezwykle ciekawe są próby zbudowania psychologicznego portretu Najwyższego, zrozumienia go -...

Cioran podważa dogmaty, próbuje tłumaczyć religijność potrzebą człowieka. Szydzi z postaw miłości do Boga. Ta książka wyraża pagnienie wiary i jednoczesne odrzucenie jej,zawiera sporo prawdy o ludziach i ich obłudzie w podejściu do spraw religijnych.
Nie odrzuca on istnienia Boga, nie przyjmuje go jednak. Fascynują go mistyka i święci.
Elokwentny, oczytany,  erudyta. Pięknie pisze o muzyce.
Sięgnęłam jakiś czas temu, bo podsunął mi ten tekst znajomy, chciał poznać moją opinię na temat filozofa. Poznał.
A ja trawiłam, trawiłam i nadal nie umiem ocenić tej książki za pomocą gwiazdek.

Cioran podważa dogmaty, próbuje tłumaczyć religijność potrzebą człowieka. Szydzi z postaw miłości do Boga. Ta książka wyraża pagnienie wiary i jednoczesne odrzucenie jej,zawiera sporo prawdy o ludziach i ich obłudzie w podejściu do spraw religijnych.
Nie odrzuca on istnienia Boga, nie przyjmuje go jednak. Fascynują go mistyka i święci.
Elokwentny, oczytany,  erudyta....

ciężkie te jego książki...

ciężkie te jego książki...

Owszem, książka pełna emocji i uczuć, buchających wręcz z umysłu i serca autora. Jednak czytając, miałam wrażenie, że wyrzucał je z siebie bardzo nieskładnie i chaotycznie, co utrudniało czytanie. To jeden ogromny strumień przemyśleń, bez podziału na części, rozdziały, podtytuły...
Kiedy się już znajdzie jakąś ciekawą myśl (a sporo jest "perełek"),trudno ponownie do niej wrócić i zorientować się w treści książki.
Czytałam ją w sumie kilka miesięcy, odkładając, powracając ponownie i bardzo trudno było mi dokończyć lekturę. Minęłam nawet kilka pojedynczych stron, które przekraczały moje zdolności odbioru...

Owszem, książka pełna emocji i uczuć, buchających wręcz z umysłu i serca autora. Jednak czytając, miałam wrażenie, że wyrzucał je z siebie bardzo nieskładnie i chaotycznie, co utrudniało czytanie. To jeden ogromny strumień przemyśleń, bez podziału na części, rozdziały, podtytuły...
Kiedy się już znajdzie jakąś ciekawą myśl (a sporo jest "perełek"),trudno ponownie do niej...

Poetycka sprzeczność relacji od-do Boga. Językowo jak zwykle znakomicie. Kilka myśli zostaje z człowiekiem na zawsze i nie przeszkadzają czasami mętne ustępy.

Poetycka sprzeczność relacji od-do Boga. Językowo jak zwykle znakomicie. Kilka myśli zostaje z człowiekiem na zawsze i nie przeszkadzają czasami mętne ustępy.

Majaki smutnego człowieka. Ni w tym filozofii, ni w tym poezji. Pamiętniczek do wylewania żalów. Brzmi okrutnie ale takie myśli krążyły w mojej głowie nieustannie podczas lektury tego „dzieła" :/

Majaki smutnego człowieka. Ni w tym filozofii, ni w tym poezji. Pamiętniczek do wylewania żalów. Brzmi okrutnie ale takie myśli krążyły w mojej głowie nieustannie podczas lektury tego „dzieła" :/