Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cóż, nie jest winą starości, że niemodna, podobnie jak i młodości, że modna. Może kryje się za tym jakiś pomysł na obecny świat. Czy to się kiedyś odwróci, nie wiem. W średniowieczu, którym się zajmuję, starość była nie tylko skarbnicą pamięci, lecz i wyrocznią w sprawach najwyższej wagi. A dzisiaj mówi się, że starzy opóźniają marsz świata do przodu. Tylko że gdy się zastanowić, na starość się dopiero wie, że marsz świata do przodu jest złudzeniem młodości. To tylko kula ziemska obraca się pod naszymi stopami, a my drepczemy w miejscu, udając marsz. Bo cóż by znaczyło do przodu, jeśli nie do śmierci.

Cóż, nie jest winą starości, że niemodna, podobnie jak i młodości, że modna. Może kryje się za tym jakiś pomysł na obecny świat. Czy to się ...

Wiedział, że jest serial na podstawie książek Martina, ale nie czuł potrzeby, żeby go oglądać. Wszystkie smoki, jakich potrzebował, zapewniała mu wyobraźnia.

Wiedział, że jest serial na podstawie książek Martina, ale nie czuł potrzeby, żeby go oglądać. Wszystkie smoki, jakich potrzebował, zapewnia...

Na liście interakcji odhaczał wszystkie obowiązkowe punkty, a potem wracał do swoich książek. Istniała bowiem otchłań, a książki zawierały magiczne zaklęcia pozwalające wydobyć z niej to, co ukryte: wszystkie wielkie tajemnice.

Na liście interakcji odhaczał wszystkie obowiązkowe punkty, a potem wracał do swoich książek. Istniała bowiem otchłań, a książki zawierały m...

Kształtem miłości piękno jest i tyle, Ile ją człowiek oglądał na świecie, W ogromnym Bogu albo w sobie - pyle, (...) Choć każdy w sobie kształt pięknego nosi I każdy - każdy z nas - tym piękna pyłem.

Kształtem miłości piękno jest i tyle, Ile ją człowiek oglądał na świecie, W ogromnym Bogu albo w sobie - pyle, (...) Choć każdy w sobie kszt...

Więc na cóż są pieniądze?… Jeżeli sto tysięcy rubli rocznie nie daje szczęścia, cóż go da?… — Można je mieć przy tysiącu rubli. Szczęście każdy nosi w sobie. — Ale je skądsiś bierze do siebie. — Nie, pani. — I to mówi pan, taki człowiek niezwykły? — Gdybym nawet był niezwykłym, to tylko przez cierpienia, nie przez szczęście.

Więc na cóż są pieniądze?… Jeżeli sto tysięcy rubli rocznie nie daje szczęścia, cóż go da?… — Można je mieć przy tysiącu rubli. Szczęście k...

Na moje nalegania, że przecież nie może zostać sam, odpowiedział: "Nie jestem sam". Dało mi to na długo do myślenia. Być samemu, a czuć się samotnym to może zupełnie co innego? Przecież bywa, że człowiek ma żonę, dzieci, wnuki, przyjaciół, a czuje się samotny. Może samotność sami sobie zadajemy jako niezgodę na świat, w którym przyszło nam żyć? Może jej źródło kryje się w naszej bezbronności wobec tego świata? A może i wobec naszego losu, na który nie mamy wpływu?

Na moje nalegania, że przecież nie może zostać sam, odpowiedział: "Nie jestem sam". Dało mi to na długo do myślenia. Być samemu, a czuć się...

Nie ma czegoś takiego jak klątwa. Istnieją tylko lustra, w których odbijają się ludzkie dusze.

Nie ma czegoś takiego jak klątwa. Istnieją tylko lustra, w których odbijają się ludzkie dusze.

Słowa same poprowadzą. Słowa wszystko na wierzch wywleką. Słowa i z najgłębszej głębi wydrą, co gdzieś boli i skowycze. Słowa krwi upuszczą i od razu lżej się robi (...)  Bo słowa to wielka łaska. Cóż ma tak naprawdę człowiek więcej prócz słów dane? I tak nas wszystkich czeka kiedyś wieczne milczenie, to się jeszcze namilczymy. Może przyjdzie nam ściany z bólu drapać za najmarniejszym słowem. I każdego słowa niewypowiedzianego na tym świecie do siebie będziemy jak grzechów żałować. Tylko że będzie za późno. A ileż takich słów niewypowiedzianych zostaje w każdym człowieku i umiera...

Słowa same poprowadzą. Słowa wszystko na wierzch wywleką. Słowa i z najgłębszej głębi wydrą, co gdzieś boli i skowycze. Słowa krwi upuszczą ...

Przyjaźń z nim była trudna. Ale może każda prawdziwa przyjaźń jest trudna? Jego wobec mnie objawiała się w tym, że coraz mniej mówił, jakby mu wystarczyło, że myślimy o sobie, a niekiedy i za sobą zatęsknimy (...) i nie musimy słowami potwierdzać naszej przyjaźni. Ten schyłek słów między nami mógł też wynikać z tego, że moje życie, jego życie jakby się zaczęły nakładać jedno na drugie. Człowiek przecież odbiera pozasłowne sygnały od drugiego człowieka i takie jemu nadaje. Nietrudno sobie wyobrazić, co zachodzi między dwojgiem ludzi, gdy zalega między nimi milczenie, więc po co jeszcze się zastanawiać, co by tu powiedzieć, skoro cokolwiek by jeden czy drugi powiedział, i tak będzie nie to. Zawsze będzie nie to. Nie słowami mierzy się przyjaźń. Mógłby ktoś powiedzieć, że był to objaw narastającej między nami nieufności, więc gdzie tu przyjaźń? U podłoża przyjaźni  czai się bowiem nieustanna obawa, czy nie zdarzy się coś takiego, czy nie padnie jakieś niefortunnie słowo, że dozna się zawodu i przyjaźń nagle runie. A im głębsza przyjaźń, tym bardziej zawód może się okazać dotkliwy, że przestanie się w ogóle wierzyć w przyjaźń. Obawa jest więc czymś w rodzaju anioła stróża przyjaźni.

Przyjaźń z nim była trudna. Ale może każda prawdziwa przyjaźń jest trudna? Jego wobec mnie objawiała się w tym, że coraz mniej mówił, jakby ...