Ciekawostka i swoiste uzupełnienie portretu Herlinga ze słynnego "Dziennika pisanego nocą". Rzecz wygrzebana z archiwum, nieprzeznaczona nigdy do publikacji i (a jakże) wydana w 2018. Miłośników sensacji jednak trzeba uprzedzić - skandalu nie będzie. Z początku dziwnie czyta się te notatki, bo to jednak trochę wchodzenie Herlingowi z butami na dywan, ale nie ma tu prania prywatnych brudów (jest rodzinna cenzura),chyba że kogoś oburzają wzmianki o małżeńskich dolach i niedolach. Najciekawsze są oczywiście rozterki twórcze - to niemal kronika pt. "W dołku", z którego pisarz szczęśliwie (dla nas i dla siebie) wyszedł. Muszę jednak przyznać, że najbardziej poruszyła mnie końcówka, tj. nie sam tekst "tajnego" dziennika, a wywiad z córką, Martą Herling. Życie z pisarzami nie jest łatwe - wie to każdy, kto choć trochę interesuje się literaturą. Jednak ojciec pisarz to może i duma na starość, ale za dzieciaka - nie ma co – istny krzyż pański. Ech.

Ciekawostka i swoiste uzupełnienie portretu Herlinga ze słynnego "Dziennika pisanego nocą". Rzecz wygrzebana z archiwum, nieprzeznaczona nigdy do publikacji i (a jakże) wydana w 2018. Miłośników sensacji jednak trzeba uprzedzić - skandalu nie będzie. Z początku dziwnie czyta się te notatki, bo to jednak trochę wchodzenie Herlingowi z butami na dywan, ale nie ma tu prania...

Piękna książka, tak intymna, że doskonale rozumiem, dlaczego miała nigdy nie zostać opublikowana.

Piękna książka, tak intymna, że doskonale rozumiem, dlaczego miała nigdy nie zostać opublikowana.

"Dziennik 1957-1958" była jedna z tych książek do których podchodziłam z mieszanymi uczuciami... Wydawanie dzienników pośmiertnie (zwłaszcza intymnych),zawsze odczuwam jako grzebanie w cudzej prywatności, nieprzeznaczonej dla szerokiego odbiorcy.

Po "Dziennik" sięgnęłam z chęci obcowania z dobrą literaturą i z sentymentu dla jednego z ukochanych pisarzy... I nie zawiodłam się. Nad publikacją czuwał prof. Włodzimierz Bolecki oraz Marta Herling - córka pisarza. Dzięki ich staraniom (oraz Lidii Croce-Herling, nieżyjącej już żonie pisarza),zapiski Gustawa Herlinga-Grudzińskiego zostały dosłownie uratowane od wyrzucenia na śmietnik, doskonale opracowane i wydane w formie książkowej. Od strony formalnej "Dziennik 1957-1958" można podzielić na dwie części: dziennik właściwy oraz komentarz rodziny w formie wspomnienia Lidii Croce i wywiadu z Msrtą Herling.

Sam dziennik w formie notatek, choć nieprzeznaczony do publikacji, jest napisany piękną polszczyzną. Gustaw Herling - Grudziński opisuje w nim swoja niełatwą codzienność w pierwszym okresie po przeprowadzce do Neapolu. Na jego łamach zmaga się z własnymi "demonami": śmiercią Krystyny, życiem polskiego emigranta w komunizujących Włoszech, twórczością pisarską, problemami rodzinnymi...
"Dziennik 1957-1958" jest dziennikiem intymnym, który według mnie nie powinien zostać opublikowany. Wydaje mi się, że autor nie byłby zadowolony z jego publikacji. Forma artystyczna dziennika (zamieszczone m. in. fragmenty Czarnego Stawu - pierwszej, niedokończonej powieści Herlinga) oraz bardzo intymne zapiski komentujące np. sprawy rodzinne stanowią nie lada gratkę dla badaczy twórczości i biografii Herlinga. Czy jednak powinny zostać udostępnione szerszemu odbiorcy? Według mnie nie, ponieważ Herling zawsze dbał o to, aby w swoich utworach pozostawać w cieniu, nadając poprzez formę pierwszoosobową, szerszy kontekst opisywanym problemom.

"Dziennik 1957-1958" była jedna z tych książek do których podchodziłam z mieszanymi uczuciami... Wydawanie dzienników pośmiertnie (zwłaszcza intymnych),zawsze odczuwam jako grzebanie w cudzej prywatności, nieprzeznaczonej dla szerokiego odbiorcy.

Po "Dziennik" sięgnęłam z chęci obcowania z dobrą literaturą i z sentymentu dla jednego z ukochanych pisarzy... I nie zawiodłam...

Mam mieszane uczucia, kompletnie nie wiem co myśleć…

„Dziennik 1957-1958” to niewątpliwie gratka dla fanów autora ale nie tylko. To wspaniała możliwość poznania wybitnego intelektualisty, dziennikarza, krytyka, żołnierza jako człowieka. Te krótkie, miejscami wręcz lakoniczne, zapiski życia codziennego, myśli, wrażeń, spostrzeżeń, przybliżają nam sylwetkę samego pisarza ale również są wspaniałym świadectwem tamtych niełatwych czasów.

Gustaw Herling – Grudziński pisał dziennik w trudnym dla siebie okresie życia. To czas w którym wychodzi z depresji po samobójczej śmierci pierwszej żony Krystyny, przeprowadza się do Neapolu i próbuje budować swoje życie na nowo u boku drugiej żony Lidii i dzieci.

W dzienniku opisuje swoją codzienność – swoje wrażenia z przeczytanych lektur, obejrzanych filmów czy koncertów na których bywał. Nie brak notatek dotyczących jego pracy pisarskiej, rozterek, pytań, niepewności czy ogarniającej go momentami niemocy twórczej. Autor nie jest wylewny uczuciowo, dużo pisze o tym co na zewnątrz natomiast o swojej rodzinie niewiele i bardzo migawkowo. Jednak prowadził dość bogate życie towarzyskie a na kartach książki przewija się mnóstwo osobistości, intelektualistów, pisarzy, działaczy…

„Dziennik 1957-1958” to lektura nadzwyczajna, otrzymujemy portret człowieka genialnego ale bardzo samotnego, którym targają demony przeszłości, człowieka wycofanego, trudnego, zamkniętego a jednocześnie uroczego towarzysza. Autor porusza najbardziej intymne i prywatne sprawy, niekiedy prawdziwe aż do bólu, gdyż adresatem tych zapisków miał być tylko on sam a dziennik nie był przeznaczony do publikacji. I pewnie dlatego niekiedy czułam się tak, jak bym naruszała czyjąś prywatność. Herling – Grudziński pisał dla siebie, więc może tak powinno zostać? Nie raz, i nie dwa zadawałam sobie pytanie czy sam pisarz zdecydowałby się wydać te zapiski w takiej formie? Czy jednak nie zechciałby pozostawić pewnych spraw tylko dla siebie? I przyznaję, że z ogromną ciekawością i dla porównania sięgnę po „Dziennik pisany nocą”, który powstał z myślą o publikacji.

I mimo, że dużo dowiedziałam się o pisarzu to jednak nie do końca czuję się usatysfakcjonowana, gdyż jakiś dyskomfort pozostał…

Mam mieszane uczucia, kompletnie nie wiem co myśleć…

„Dziennik 1957-1958” to niewątpliwie gratka dla fanów autora ale nie tylko. To wspaniała możliwość poznania wybitnego intelektualisty, dziennikarza, krytyka, żołnierza jako człowieka. Te krótkie, miejscami wręcz lakoniczne, zapiski życia codziennego, myśli, wrażeń, spostrzeżeń, przybliżają nam sylwetkę samego pisarza...

Interesująca publikacja. Zapiski GH-G pozwalają podejrzeć codzienność emigranta i początkującego pisarza. Zapiski pokazują „twórcze męki”, reakcje na wydarzenia w Polsce i zwykłe rodzinne życie. Daje się wyczuć, że autor był człowiekiem wymagającym i trudnym, zarówno dla przyjaciół jak i najbliższych. Dobrym uzupełnieniem jest szkic żony oraz wywiad z córką.

Interesująca publikacja. Zapiski GH-G pozwalają podejrzeć codzienność emigranta i początkującego pisarza. Zapiski pokazują „twórcze męki”, reakcje na wydarzenia w Polsce i zwykłe rodzinne życie. Daje się wyczuć, że autor był człowiekiem wymagającym i trudnym, zarówno dla przyjaciół jak i najbliższych. Dobrym uzupełnieniem jest szkic żony oraz wywiad z córką.

Dziennik Herlinga-Grudzińskiego, pisany tylko dla siebie, jest napisany tak piękną polszczyzną, że trudno nie podziwiać i nie zachwycać się kunsztem autora. Dodatkowo można niejako podejrzeć Grudzińskiego przy pracy - większa część notatek dotyczy właśnie tworzonych tekstów. Pozostałe odwołują się do snów i spotkań z Polakami na obczyźnie. Kto by jednak szukał w tym dzienniku czegoś bardzo intymnego - zawiedzie się. Mimo, że dziennik nie był przeznaczony do publikacji, Grudziński nie przekracza w nim granic dobrego smaku i nie pisze nic sensacyjnego.
Przy czytaniu przeszkadzała mi jedynie ogromna ilość przypisów - nawet i po 6 na jedną stronę czytnika, co niesamowicie wyrywało z rytmu czytania. Można było czytać bez zaglądania do przypisów, ale w ten sposób sporo traci się na lekturze.
POLECAM!

Dziennik Herlinga-Grudzińskiego, pisany tylko dla siebie, jest napisany tak piękną polszczyzną, że trudno nie podziwiać i nie zachwycać się kunsztem autora. Dodatkowo można niejako podejrzeć Grudzińskiego przy pracy - większa część notatek dotyczy właśnie tworzonych tekstów. Pozostałe odwołują się do snów i spotkań z Polakami na obczyźnie. Kto by jednak szukał w tym...

KULTURALNE INGREDIENCJE BLOG

Dzienniki pisarzy, opublikowane po ich śmierci, zawsze budzą uzasadnione emocje. "Dziennik 1957-1958" Gustawa Herlinga-Grudzińskiego, który miał niedawno premierę w Wydawnictwie Literackim, jest dla jego wiernych czytelników pozycją szczególną. Trochę jak zamknięte drzwi zamku Sinobrodego - ekscytuje i rodzi pytania, co też ujrzymy, skoro pisarz nie miał zamiaru tego tekstu publikować. Z "Dziennika 57-58" wyłania się portret prywatny autora "Dziennika pisanego nocą" - człowieka skomplikowanego i niełatwego w relacjach.

Włodzimierz Bolecki, który opracował odnaleziony tekst dziennika (wraz z Martą Herling, córką pisarza),nazywa go nie bez kozery "Dziennikiem sekretnym", znajdziemy w nim bowiem przemyślenia bardzo osobiste, takie, o których się głośno nie mówi, poznamy proces pracy pisarza, jego rozterki, kryzysy i wątpliwości. Autor wstępu wyraża także nadzieję, że być może czekają nas jeszcze kolejne niespodzianki. Gdyby jednak nic więcej nie odnaleziono, to i tak portret psychologiczny pisarza, wyłaniający się z kart "Dziennika 57-58", jest w jakiś szczególny sposób pełny i pasjonujący - od pierwszej strony do ostatniej. Dopełnia go wspomnienie Lidii Croce, żony pisarza oraz pasjonujące wspomnienie córki, Marty Herling. Tom zawiera również wywiad z nią, przeprowadzony przez Annę Morawską w 2009 roku dla "Dużego Formatu". Osobną narrację stanowią liczne, czarno-białe zdjęcia, na których (w tym na okładce) widzimy Gustawa Herlinga-Grudzińskiego jako szczęśliwego męża i ojca, często w pięknym entourage`u. Wszystkie te opowieści, składające się na całość "Dziennika 1957-1958", sprawiają, że portret pisarza staje się pełniejszy - wielowymiarowy.

cd. na blogu:
http://kulturalneingrediencje.blogspot.com/2018/06/gustaw-herling-grudzinski-w-dzienniku.html

KULTURALNE INGREDIENCJE BLOG

Dzienniki pisarzy, opublikowane po ich śmierci, zawsze budzą uzasadnione emocje. "Dziennik 1957-1958" Gustawa Herlinga-Grudzińskiego, który miał niedawno premierę w Wydawnictwie Literackim, jest dla jego wiernych czytelników pozycją szczególną. Trochę jak zamknięte drzwi zamku Sinobrodego - ekscytuje i rodzi pytania, co też ujrzymy, skoro...

Dla mnie rewelacyjna. Jak się zna prawie wszystko, co Grudziński napisał, to taki niespodziewany odautorski komentarz jest prawdziwą rewelacją. Bardzo ciekawa odsłona Grudzińskiego jako człowieka, dla mnie niezwykle interesującego i niezmiennie mi imponującego. Chciałoby się tego więcej.

Dla mnie rewelacyjna. Jak się zna prawie wszystko, co Grudziński napisał, to taki niespodziewany odautorski komentarz jest prawdziwą rewelacją. Bardzo ciekawa odsłona Grudzińskiego jako człowieka, dla mnie niezwykle interesującego i niezmiennie mi imponującego. Chciałoby się tego więcej.