Oczy ach te oczy, nie zielone, nie kryształowe, nawet nie szeroko zamknięte. Te Twoje oczy Eugene Kallmanie! Widzą, gdy ktoś zabił...Zostawiam ten pomysł autora pod kontemplację...

Historia chce złapać kilka wątków za ogon, a chyba jednak lepszy wróbel w garści, niż sroki na dachu. Ok, zabłądziłem w tych metaforach, tak jak autor trochę zabłądził w swojej opowieści. Ale nie jest tak tragicznie. Po prostu Nesser musiał połączyć ze sobą i małomiasteczkowy rasizm i osobiste historie trójki nauczycieli - domorosłych detektywów, do tego retrospekcja z przeszłości oraz trochę nastoletniego punktu widzenia. Te wszystkie linie ostatecznie się spinają, ale nic dziwnego, że po drodze siada trochę tempo i robi się bałagan. Powieść dzięki temu (tak, to moim zdaniem zaleta) oddala się zamaszystym krokiem od struktury typowego kryminałka idąc ku literaturze obyczajowej.

Co do zakończenia to się za bardzo nie wypowiem, bowiem wyciągane z kapelusza twisty to nie do końca moje klimaty. Powiem tylko tyle, czasami wystarczy pomyśleć w jaki sposób autor będzie chciał mnie najmocniej zaskoczyć, wtedy łatwo przewiedzieć zakończenie.

Oczy ach te oczy, nie zielone, nie kryształowe, nawet nie szeroko zamknięte. Te Twoje oczy Eugene Kallmanie! Widzą, gdy ktoś zabił...Zostawiam ten pomysł autora pod kontemplację...

Historia chce złapać kilka wątków za ogon, a chyba jednak lepszy wróbel w garści, niż sroki na dachu. Ok, zabłądziłem w tych metaforach, tak jak autor trochę zabłądził w swojej opowieści. Ale...

Książka ma niewiele wspólnego z kryminałem, tym bardziej z sensacją. Najciekawszy wątek to historia Ulriki, gdy wyjechała do Anglii. Reszta książki w stylu "przeczytać i zapomnieć". Albo w ogóle nie czytać by nie tracić czasu.

Książka ma niewiele wspólnego z kryminałem, tym bardziej z sensacją. Najciekawszy wątek to historia Ulriki, gdy wyjechała do Anglii. Reszta książki w stylu "przeczytać i zapomnieć". Albo w ogóle nie czytać by nie tracić czasu.

Jeśli szukasz kryminału, to odradzam tę książkę. Dlaczego? Bardzo mało jest wątku kryminalnego. Mam wrażenie, że temat, który miał być przewodni stał się jedynie tłem do opisywanych wydarzeń. Bardziej to pozycja obyczajowa, opisująca relacje szkolnej społeczności w małej miejscowości. Biorąc pod uwagę, że chciałam przeczytać kryminał, to lekko się rozczarowałam.

Jeśli szukasz kryminału, to odradzam tę książkę. Dlaczego? Bardzo mało jest wątku kryminalnego. Mam wrażenie, że temat, który miał być przewodni stał się jedynie tłem do opisywanych wydarzeń. Bardziej to pozycja obyczajowa, opisująca relacje szkolnej społeczności w małej miejscowości. Biorąc pod uwagę, że chciałam przeczytać kryminał, to lekko się rozczarowałam.

Nesser jak zawsze mnie nie zawiódł. Cała książka ma nieco monotonny charakter, kręcenie się wokół niewyjaśnionej śmierci przez kilka osób. Całość jest bez zbędnych zrywów, przełomów, utrzymana z dość spokojnej tonacji. Jak zawsze najlepsza jest sfera psychologiczna, no i samo zakończenie.

Nesser jak zawsze mnie nie zawiódł. Cała książka ma nieco monotonny charakter, kręcenie się wokół niewyjaśnionej śmierci przez kilka osób. Całość jest bez zbędnych zrywów, przełomów, utrzymana z dość spokojnej tonacji. Jak zawsze najlepsza jest sfera psychologiczna, no i samo zakończenie.

Nie jest to być może najlepsza książka Nessera, ale wszystko jedno – ja czytałam z zainteresowaniem. Podobają mi się refleksje, klimat, kreacje bohaterów. Cała historia mnie wciągnęła, a zakończenie zaskoczyło.

Nie jest to być może najlepsza książka Nessera, ale wszystko jedno – ja czytałam z zainteresowaniem. Podobają mi się refleksje, klimat, kreacje bohaterów. Cała historia mnie wciągnęła, a zakończenie zaskoczyło.

Świetna. Fabuła, fabuła fabuła... To co lubię u Nessera to opowieść z różnych punktów widzenia. Mnóstwo wątków i dużo znaków zapytania. I to co najciekawsze, że pomimo iż to jest kryminał to policja pojawia się tak na serio dopiero pod koniec książki.

Świetna. Fabuła, fabuła fabuła... To co lubię u Nessera to opowieść z różnych punktów widzenia. Mnóstwo wątków i dużo znaków zapytania. I to co najciekawsze, że pomimo iż to jest kryminał to policja pojawia się tak na serio dopiero pod koniec książki.

Niestety..... 106 stron i zrezygnowałam. Czytałam opinie... że nudna, że nijak się ma do czarnej serii, o klasycznym kryminale nie wspominając. Ale pomyślałam, że przecież każdy ma inny gust i dałam jej szanse. Nic z tego. Lubię książki akcji. Czytane jednym tchem. W tej się NIC nie wydarzyło przez te 106 stron. Narracja 4 różnych osób do przełknięcia (mimo, że nie przepadam) ale tak nudna i nieciekawa, że szkoda czasu. Rozczarowałam się bardzo. Nie polecam.

Niestety..... 106 stron i zrezygnowałam. Czytałam opinie... że nudna, że nijak się ma do czarnej serii, o klasycznym kryminale nie wspominając. Ale pomyślałam, że przecież każdy ma inny gust i dałam jej szanse. Nic z tego. Lubię książki akcji. Czytane jednym tchem. W tej się NIC nie wydarzyło przez te 106 stron. Narracja 4 różnych osób do przełknięcia (mimo, że nie...

Książka nie trzyma w napięciu i niepewności. Wiele aspektów bardzo przewidywalnych, momentami aż za bardzo.

Książka nie trzyma w napięciu i niepewności. Wiele aspektów bardzo przewidywalnych, momentami aż za bardzo.

Nuda, nuda i jeszcze raz nuda. Książka przegadana, pełna niepotrzebnych , nic nie wnoszących historii. Cała zbrodnia, jej opis i logiczne wytłumaczenie znajdziecie na ostatniej dosłownie stronie. Dziękuję za uwagę. Zawiodłem się i to srogo na książce Hakana Nessera. Nie polecam.

Nuda, nuda i jeszcze raz nuda. Książka przegadana, pełna niepotrzebnych , nic nie wnoszących historii. Cała zbrodnia, jej opis i logiczne wytłumaczenie znajdziecie na ostatniej dosłownie stronie. Dziękuję za uwagę. Zawiodłem się i to srogo na książce Hakana Nessera. Nie polecam.

Fabuła nigdy nie była najmocniejszą stroną Hakana Nessera. I nie dla zawiłości akcji lubię czytać jego książki. W przypadku "Oczu Eugena Kallmana" zastosował narrację, jaką sobie cenię. Mamy kilkoro bohaterów i poznajemy historię z różnych punktów widzenia. To daje szerszą perspektywę, wprowadza wątki obyczajowe w ciekawy sposób powiązane z główną osią książki. Zamiast kryminału mamy tu hybrydę różnych gatunków. A rozwiązanie jest bardzo życiowe, bo w życiu rzadko coś jest całkiem czarne i całkiem białe, motywy naszych czynów często są nieracjonalne i w każdym człowieku drzemie potencjalny morderca. Nie jest to może porywająca lektura, ale solidnie skrojona książka, bardziej o życiu niż o zbrodni. Książki Hakana Nessera to literatura środka, która nie obraża naszej inteligencji.

Fabuła nigdy nie była najmocniejszą stroną Hakana Nessera. I nie dla zawiłości akcji lubię czytać jego książki. W przypadku "Oczu Eugena Kallmana" zastosował narrację, jaką sobie cenię. Mamy kilkoro bohaterów i poznajemy historię z różnych punktów widzenia. To daje szerszą perspektywę, wprowadza wątki obyczajowe w ciekawy sposób powiązane z główną osią książki. Zamiast...