Czyta się przyjemnie tylko to zakończenie mi nie pasuje tak jakby się urawało... albo będzie druga część

Czyta się przyjemnie tylko to zakończenie mi nie pasuje tak jakby się urawało... albo będzie druga część

to nie jest ckliwa obyczajówka, to nie jest naiwny romans. To pełnokrwista powieść o życiu, o wyborach i ich konsekwencjach. i o tym, co człowiek robi z miłości. A wszystko to na polskiej PRLowskiej prowincji lat 70tych XXw. I o wojsku. Warto przeczytać.

to nie jest ckliwa obyczajówka, to nie jest naiwny romans. To pełnokrwista powieść o życiu, o wyborach i ich konsekwencjach. i o tym, co człowiek robi z miłości. A wszystko to na polskiej PRLowskiej prowincji lat 70tych XXw. I o wojsku. Warto przeczytać.

Bardzo ciekawa powieść o dokonywaniu wyborów i ich konsekwencjach. Podkreśla znaczenie przyjaźni w życiu człowieka, wskazuje na to, jak ważne w trudnych chwilach są lojalność i wsparcie. Znakomicie ukazuje też realia życia w czasach PRL-u. Jedyne, co mnie rozczarowało, to końcówka: autorka nagle gwałtownie przyspiesza i relacjonuje dwa lata z życia bohaterów na kilku stronach, zupełnie jakby uznała, że tyle wystarczy, bo powieść i tak jest obszerna. Cóż, może należało się nad tym zastanowić wcześniej i zrezygnować ze zbędnych wątków pobocznych? Na przykład ze szczegółowego przedstawiania historii Krysi, która jest w sumie postacią marginalną? Zamiast tego można by dokończyć dzieje głównych bohaterów, zwłaszcza jeśli się nie planuje drugiej części.

Bardzo ciekawa powieść o dokonywaniu wyborów i ich konsekwencjach. Podkreśla znaczenie przyjaźni w życiu człowieka, wskazuje na to, jak ważne w trudnych chwilach są lojalność i wsparcie. Znakomicie ukazuje też realia życia w czasach PRL-u. Jedyne, co mnie rozczarowało, to końcówka: autorka nagle gwałtownie przyspiesza i relacjonuje dwa lata z życia bohaterów na kilku...

Lata 70. XX w. Dwóch młodych mężczyzn wywodzących się z różnych środowisk. Jeden - spokojny, wyważony, poważnie podchodzący do życia, pochodzący z niezamożnej rodziny. Drugi - lekkoduch, impulsywny, skonfliktowany z ojcem. Dwie różne motywacje i wspólna decyzja o zostaniu zawodowym żołnierzem. Wyobrażenia bohaterów zderzają się z wojskową rzeczywistością. Jak sobie poradzą? Przed jakimi decyzjami staną? Z jakimi trudnościami przyjdzie im się zmierzyć?
Doceniam interesująco pokazany wątek męskiej przyjaźni.

Lata 70. XX w. Dwóch młodych mężczyzn wywodzących się z różnych środowisk. Jeden - spokojny, wyważony, poważnie podchodzący do życia, pochodzący z niezamożnej rodziny. Drugi - lekkoduch, impulsywny, skonfliktowany z ojcem. Dwie różne motywacje i wspólna decyzja o zostaniu zawodowym żołnierzem. Wyobrażenia bohaterów zderzają się z wojskową rzeczywistością. Jak sobie...

Myślałam, że to będzie dobra książka, taka która mnie wciągnie, zainteresuje, zaciekawi.... pochłonie. Do tego latach 70-te w których rozgrywa się akcja. Wyszło średnio na jeża. Całość, czytało się dość dobrze i płynnie, jednakże nie poczułam zachwytu, sympatii do bohaterów a sama historia nie poruszyła mnie na tyle abym o niej pamiętała na dłużej - zastanawiam się, czy w ogóle poruszyła. Jednak to nie oznacza, że jest zła. Autorka pokazała życie młodych ludzi o różnych charakterach, którzy wkraczają w dorosłość. Ich przemyślenia, kolejne decyzje i to jaki mają wpływ na ich życie. Męski świat.

Pokazuje młodzieńczą miłość a także Stara się przybliżyć to jak wygląda służba w armii i jakie niesie ze sobą konsekwencje - to jak trudno jest przełożyć rozkaz wydany przez przełożonego nad rodzinę. Ponadto nie jest słodka, błoga i wesoła, jednakże daleko jej do ideału.

Myślałam, że to będzie dobra książka, taka która mnie wciągnie, zainteresuje, zaciekawi.... pochłonie. Do tego latach 70-te w których rozgrywa się akcja. Wyszło średnio na jeża. Całość, czytało się dość dobrze i płynnie, jednakże nie poczułam zachwytu, sympatii do bohaterów a sama historia nie poruszyła mnie na tyle abym o niej pamiętała na dłużej - zastanawiam się, czy w...

Lata 70 te ubiegłego wieku charakteryzowały się ustrojem socjalistycznym. Widać to było szczególnie w zawodach związanych z obronnością. W tym własnie czasie przyszło wybierać drogę życiową dwóm młodym chłopcom Karolowi i Pawłowi.
Początkowo obowiązkowa służba wojskowa zamieniła się w zawodowe służenie.
Autorka pokazała koszary od środka wraz hierarchią, zwyczajami. Młodzi żołnierze oprócz bycia na rozkaz muszą zmierzyć się z zakładaniem związków co w przypadku żołnierza oznacza tylko jedno - związek z całą jednostką. Nie każda żona czy dziewczyna daje sobie radę z ciągłą niepewnością dnia dzisiejszego, przykładem jest tu Jadwiga, która ma za złe wciąż Pawłowi to, że wciąż jest sama w domu.
Piękne studium dorastania do coraz to nowych sytuacji okraszone historycznymi wydarzeniami.

Lata 70 te ubiegłego wieku charakteryzowały się ustrojem socjalistycznym. Widać to było szczególnie w zawodach związanych z obronnością. W tym własnie czasie przyszło wybierać drogę życiową dwóm młodym chłopcom Karolowi i Pawłowi.
Początkowo obowiązkowa służba wojskowa zamieniła się w zawodowe służenie.
Autorka pokazała koszary od środka wraz hierarchią, zwyczajami. Młodzi...

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2018/10/rozne-odcienie-miosci-pojde-do-jedynej.html

Pawła i Karola dzieli bardzo wiele, jednak łączy decyzja o zostaniu żołnierzem zawodowym. Nie jest to łatwy zawód, dlatego podjęcie się tego wpływa także na losy ich rodzin. Mężczyźni zaprzyjaźniają się, co okazuje się jednym z nielicznych jasnych punktów w ich życiu.

"Możesz człowieka znać całe życie, a nie poznać go wcale, a możesz znać kogoś chwilę i wiedzieć, jaki jest naprawdę." *

Czasami jeden incydent sprawia, że życie człowieka skręca w zupełnie niezamierzonym kierunku. Wspaniale jeśli konsekwencje są całkiem pozytywne, a główny zainteresowany nie żałuje. Gorzej dzieje się, gdy ktoś zbyt mocno próbuje ingerować w nasze decyzje oraz drogi, jakimi pragniemy kroczyć. Ta historia przedstawia także różne odcienie miłości - tej, która niekiedy przychodzi dopiero po kilku latach związku, jak również miłości totalnie ślepej i prowadzącej donikąd oraz takiej, gdzie jedynym wyjściem jest długie docieranie się i nauka kompromisu.

"Pójdę do jedynej" to książka, którą czyta się szybko za sprawą krótkich rozdziałów z podziałem na konkretnych bohaterów oraz daty. Niemal cała akcja rozgrywa się w latach osiemdziesiątych - autorka bardzo zgrabnie oddaje klimat tamtych czasów, a przynajmniej tak mi się wydaje, bo na tym etapie to jeszcze moi rodzice byli małymi dziećmi, dlatego o moim istnieniu nawet nikt nie myślał. Większość bohaterów pochodzi ze wsi, zatem ich podejście do życia jest ciekawie pokazane. Nie da się ukryć, że kilkadziesiąt lat temu łatwo było odróżnić osoby mieszkające na wsi od tych miastowych, co aktualnie jest dużo trudniejsze. Plusem jest również poznanie pracy w wojsku - ujrzenie, jak to wszystko wygląda od środka.

"Miałeś kiedyś wrażenie, że w pewnym momencie twoje życie potoczyło się w niewłaściwym kierunku? Jedno wydarzenie sprawiło, że wszystko poszło inaczej, niż powinno? I nawet kiedy masz nadzieję, że w końcu uda ci się je naprostować, to i tak dalej się pieprzy?" **

W kwestii bohaterów - Paweł i Karol zdobyli moją sympatię, chociaż niekiedy miałam ochotę potrząsnąć tym drugim. Niemniej naiwna i niezdecydowana Krystyna, a także wiecznie naburmuszona Jadwiga, to kobiety, które irytowały mnie na każdym kroku. Jestem niezwykle zdziwiona, jak potężna może być miłość, skoro główni bohaterowie tak dzielnie znosili humory swoich towarzyszek.

Tak jak "Inna bajka" Bulicz-Kasprzak bardzo przypadła mi do gustu, tak z "Pójdę do jedynej" mam spory problem. Mam wrażenie, że akcja z jednej strony leci niekiedy zbyt szybko, a z drugiej jest nieco niedopracowana i kończy się w nieodpowiednim momencie, co usprawiedliwiłabym, wiedząc o powstaniu drugiego tomu. Poznajemy życie bohaterów, ale pewne wnioski możemy wysnuć jedynie pomiędzy wierszami, bo tak naprawdę nie ma w tej opowieści nic naprawdę konkretnego.

* cytat ze str, 214
** cytat ze str. 347

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2018/10/rozne-odcienie-miosci-pojde-do-jedynej.html

Pawła i Karola dzieli bardzo wiele, jednak łączy decyzja o zostaniu żołnierzem zawodowym. Nie jest to łatwy zawód, dlatego podjęcie się tego wpływa także na losy ich rodzin. Mężczyźni zaprzyjaźniają się, co okazuje się jednym z nielicznych jasnych punktów w ich życiu.

"Możesz człowieka znać...

Opowieść opowiadająca o dwóch chłopcach podejmujących na progu dorosłości krok,który radykalnie odmieni chłopców życie.
Kierują się różnymi pobudkami i środowiskami,innymi charakterami.A tą samą decyzje podejmują karierę zawodowego żołnierza.
Jaki wpływ na tego niepokornego,lekkomyślnego Karola będzie to miało na to całe zderzenie z wojskowym drylem.
A drugi z młodzieńców pochodzi z tradycyjnej,wielodzietnej rodziny wiejskiej,ale czy odnajdzie swoje tam miejsce w koszarach w nadgranicznym mieście?Czy w ogóle można mówić o własnej drodze,kiedy każdego dnia trzeba wykonywać w wojsku czyjeś rozkazy?
Dwójkę głównych bohaterów nie tylko łączy wspólna służba i pragnienie szybkiego,wysokiego awansu,a połączyła ich wyjątkowa,prawdziwa przyjaźń żołnierska.
Która rozpoczęła się ona jeszcze na samym początku tej kariery wojskowej tych młodzieńców i nadal trwa.

Okładka bardzo piękna
-niesamowita fabuła
-ciekawie skonstrowana książka
-pięknie napisana
-znakomita,dobra akcja i trzymała mnie w napięciu powieść
-historia ciepła,poruszająca,a książka cudowna,mądra, wciągająca zachwycona jestem książką.....urzeka,wzrusza,zachwyca,pisarke Kasie Bulicz-Kasprzak nie znałam to moje pierwsze spotkanie z jej twórczością powieść piękną napisała,chętnie sięgne po kolejne jej książki z przyjemnością przeczytam.

Opowieść opowiadająca o dwóch chłopcach podejmujących na progu dorosłości krok,który radykalnie odmieni chłopców życie.
Kierują się różnymi pobudkami i środowiskami,innymi charakterami.A tą samą decyzje podejmują karierę zawodowego żołnierza.
Jaki wpływ na tego niepokornego,lekkomyślnego Karola będzie to miało na to całe zderzenie z wojskowym drylem.
A drugi z młodzieńców...

„Ukrył twarz w jej piersiach, jakby słodyczą ciastka chciał zagryźć gorzki smak cykorii. Zatrzeć jedno wspomnienie drugim, intensywnie pachnącym dziewczęcym kroczem.”
Jeśli Was, tak jak mnie, zwiodła okładka tej książki sugerująca raczej romans lub tradycyjną obyczajówkę, śpieszę z wyjaśnieniem, że to kawał mocnej, wręcz dramatycznej powieści. Historia dwóch młodych mężczyzn, których połączyła służba w wojsku oraz trudne przeżycia to gorzka opowieść o prawdziwym życiu. Mimo, że dzielą ich środowiska z jakich się wywodzą oraz podejście do świata, łączy trud wojskowych realiów. Karol, Paweł, a także kobiety z ich otoczenia przedstawiają swoje punkty widzenia, dzięki którym czytelnicy mogą poznać różne odcienie siermiężnej rzeczywistości lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych ubiegłego wieku.

„I wtedy już wiesz, że to nie buty dopasują się do stopy. To stopa musi dopasować się do buta. Wojsko jest takie jak te buty, w których każą ci chodzić.”
Kasia Bulicz – Kasprzak prostym a jednocześnie plastycznym językiem wprowadza nas w męski świat, w którym bywa brutalnie i ciężko, a słowem kluczem jest „dopasowanie”. By żyć w miarę wygodnie i szczęśliwie bohaterowie często ustępują silniejszym, naginają zasady i tworzą własne ułatwienia. W końcu na tym polega życie. A w tym wszystkim znajdują też czas na miłość, przyjaźń, wsparcie…

„Nie miało znaczenia, kim się urodzili. Tu stawali się wojskiem”
„Pójdę do jedynej” to historia o tym, jak system i władza wpływają na życie szarego człowieka. To też opowieść o tęsknocie i pogoni za marzeniami, które bywają całkiem proste: swój kąt do życia i bliska osoba, z którą można go dzielić. Bohaterowie odkrywają, że wiele w życiu zależy od przypadku, fartownego zbiegu okoliczności, jakiejś okazji, odpowiednio wybranej ścieżki na rozdrożu.

„Małżeństwo nie jest od tego, żeby ludzie się kochali, tylko od tego, żeby ze sobą żyli, skoro tak przysięgli.”
Autorka w tej powieści pokazała też wiele odcieni miłości – tej młodzieńczej, tej zakazanej, namiętnej i interesownej. Miłości do kobiety, do rodziny, do własnej osoby. Bo ta książka nie jest infantylną laurką o idealnych postaciach. To bohaterowie z krwi i kości, którzy bywają egoistami, kłamią, popełniają błędy, oszukują czasem nawet samych siebie i prą do zdobycia upragnionego szczęścia. Czasem dają się zwieść na manowce, brną w ślepe zaułki i przełykają gorycz porażki. Ale się nie poddają.

„Lubiła siedzieć w sali oświetlonej tylko blaskiem bijącym od ekranu, czuła się wtedy tak, jakby była częścią oglądanej historii, jakby to wszystko działo się tylko dla niej.[…] Jakże wszystko tam było inne, silniejsze, wyrazistsze. Zło okropniejsze, miłość piękniejsza.”
Bardzo podobała mi się surowość i szorstkość tej książki. Bez fantazji, bez słodzenia i bez naiwności. Kasia Bulicz – Kasprzak stworzyła bardzo klimatyczną chociaż daleką od idealizmu powieść. Potrafiłam sobie wyobrazić dylematy targające bohaterami i nigdy nie byłam pewna jak potoczą się ich dalsze losy. Autorka potrafiła mnie co rusz zaskoczyć nowym wątkiem i zwrotami akcji. Co najbardziej niesamowite, od niej samej dowiedziałam się, że opisane zdarzenia są jak najbardziej prawdziwe.

„[…]Paweł przypomniał sobie to, co zwykł mawiać jego dziadek, że są lata krótkie i długie, podobnie różne bywają miesiące, tygodnie i dni.”
Chłopak ze wsi i syn milicjanta – jak tak różne postaci miałyby znaleźć wspólny mianownik? W powieści „Pójdę do jedynej” okazuje się to całkiem możliwe, a przyjaźń młodych mężczyzn z różnych krańców społecznych jest dowodem, że schematy są po to, by je łamać. Perypetie Pawła i Karola pozwalają bliżej poznać realia życia „w kamaszach” za czasów komunistów, partii i „czerwonych przyjaciół”. Świetne tło historyczne jest nie tylko pretekstem do opowiedzenia historii o dwójce przyjaciół, ale jest opowieścią samą w sobie. Barwną, momentami przaśną i przywołującą mieszankę słodko-gorzkich wspomnień.

„Możesz człowieka znać całe życie, a nie poznać go wcale, a możesz znać kogoś chwilę i wiedzieć, jaki jest naprawdę.”
„Pójdę do jedynej” przekonało mnie do siebie stylem, tematem, realizmem. Dzięki tej książce poznałam kolejną polską autorkę, której pióro polubiłam i z pewnością sięgnę po inne jej pozycje. Żałuję tylko jednego. Że tak późno po tę powieść sięgnęłam!

„Ukrył twarz w jej piersiach, jakby słodyczą ciastka chciał zagryźć gorzki smak cykorii. Zatrzeć jedno wspomnienie drugim, intensywnie pachnącym dziewczęcym kroczem.”
Jeśli Was, tak jak mnie, zwiodła okładka tej książki sugerująca raczej romans lub tradycyjną obyczajówkę, śpieszę z wyjaśnieniem, że to kawał mocnej, wręcz dramatycznej powieści. Historia dwóch młodych...

Bardzo ciekawa, ciepła i miła opowieść o tym, że nie zawsze my sami decydujemy o naszym życiu, bo los lubi nam robić "prezenty". A co my z tymi prezentami zrobimy, to już inna sprawa. Ta powieść jest o przyjaźni, takiej prawdziwej, na dobre i na złe, bo to przyjaźń dwóch zawodowych żołnierzy. Za jednego z nich zdecydowali o zawodzie rodzice, drugi mundur na całe życie wybrał sam marząc o lepszym życiu. To także powieść o miłości - tej dobrej i tej złej, o tęsknocie za tym, co było, o trudach podejmowania odpowiedzialnych i mądrych decyzji.

Bardzo ciekawa, ciepła i miła opowieść o tym, że nie zawsze my sami decydujemy o naszym życiu, bo los lubi nam robić "prezenty". A co my z tymi prezentami zrobimy, to już inna sprawa. Ta powieść jest o przyjaźni, takiej prawdziwej, na dobre i na złe, bo to przyjaźń dwóch zawodowych żołnierzy. Za jednego z nich zdecydowali o zawodzie rodzice, drugi mundur na całe życie...