Wolverin jest dla mnie postacią jedną z najbardziej interesujących, jeśli chodzi o komiks. Tutaj spotykamy go jako dyrektora szkoły. Gdy powiedziałem o tym dla mojego przyjaciela zrobił wielkie oczy i nie wierzył w co czyta. Ja na początku też nie mogłem. Do momentu aż nie trafiłem na jednej ze stron na przedstawienie niektórych postaci ,,Wolverine, pazurzasty dyrektor". No właśnie - ,,pazurzasty dyrektor".

Ciężko wyobrazić sobie naszego bohatera jako głowę szkoły. Zupełne przeciwieństwo poprzednika, który wolał wszystko załatwiać na spokojnie. Może jednak wraz z wiekiem zaszły u niego pewne zmiany, czy może jednak wszystko się zawali?

Sama szkoła funkcjonuje dobrze. Możemy zauważyć to nawet po samych uczniach i to jak jej bronią, kiedy okazuje się, że w szkole jest dwójka szpiegów.

Najwięcej uwagi poświęcono dla Kid Omegi oraz Kid Gladiatora. Poznajemy ich historię szerzej, niż reszty uczniów. Oczywiście nie zabraknie nam tutaj uwagi poświęconej dla Wolverine jako dyrektora, który w tej roli się odnalazł.

Komiks jest lekki i z humorem. Graficznie bardzo mi się podoba. Fabularnie mogło być lepiej, jednak mimo wszystko i tak się wciągnąłem.

Wolverin jest dla mnie postacią jedną z najbardziej interesujących, jeśli chodzi o komiks. Tutaj spotykamy go jako dyrektora szkoły. Gdy powiedziałem o tym dla mojego przyjaciela zrobił wielkie oczy i nie wierzył w co czyta. Ja na początku też nie mogłem. Do momentu aż nie trafiłem na jednej ze stron na przedstawienie niektórych postaci ,,Wolverine, pazurzasty...

Finał serii. Do szkoły zostaje przyjęta dwójka nowych uczniów, którzy skrywają pewną tajemnicę. Oprócz tego Toad zostaje zwolniony z posady woźnego za swoje czyny z tomu „Saga Hellifire”, a czas rozdania dyplomów jest coraz bliższy.

Początek tomu sympatycznie, ale dla mnie w trochę zbyt wyidealizowany sposób ukazuje codzienne życie szkoły. Szkoda, że niestety w momencie ujawnienia sekretu nowych postaci historia skupie się głównie na walce – dobrze, że samo zakończenie tego wątku jest całkiem wzruszające. Warto wspomnieć, że w tej części albumu w tle odbywa się również wspólna walka Wolverine’a i Cyclopsa z Sentinelami – jest okazja dla obu bohaterów do odbycia szczerej i dojrzałej rozmowy, która może zapowiadać wreszcie jakieś ocieplenie stosunków między tymi bohaterami od czasu rozpoczęcia ich sporu w „Schizmie”.

Następnie mamy pojedynczy zeszyt będący pożegnaniem z Toadem. Smutna historia z nieoczekiwanym finałem. Mam nadzieję, że przyszłych historiach z tym bohaterem będzie brane pod uwagę jako przedstawiano go w tej serii. Bardzo za to zdenerwowała mnie hipokryzja X-men – nie mają problemu z przyjmowaniem takich łotrów czy morderców pokroju Magneto czy Johna Sublime’a, a skreślają bohatera, który dał się zmanipulować. Szkoda, że niestety trzeba było przy tym wykorzystać irytujące dzieciaki z Hellfire Club.

Pod sam koniec mamy rozdanie dyplomów, a także drobny wgląd w przyszłość znaną z nieszczęsnej „Bitwy Atomu”. Podobnie jak to było przy poprzednim zeszycie, tutaj również obserwujemy pożegnania z bohaterami – jednakże są one w większości mało emocjonujące. Wyjątkiem jest tu Quentin Quire. Scena jego rozmowy z Kapitanem Ameryką pozwala zrozumieć jak długą drogą odbył ten bohater od czasu jego pierwszego występu w komiksach ze scenariuszem Granta Morrisona. Nareszcie dorósł i nawet udało mi się go polubić pomimo mojej początkowej niechęci. Przyszłość, jak to ostatnio bywa w komiksach o mutantach Marvela jest ukazana bardzo szczątkowo i po łebkach – jednakże Quentin i Wolverine mają tu bardzo sympatyczną i zabawną wspólną scenę.

W tomie znajduje się również historia o Kid Gladiatorze nawiązująca do komiksu „Nieskończoność”. Czytelnik dowiaduje się jak wygląda jego życie w rodzinnych stronach – okazuje się, że wcale nie jest tak fajnie i beztrosko jak mogłoby sugerować jego pewne siebie zachowanie pośród mutantów. Jest jednym z ostatnich ze swego rodzaju i poza swoim ojcem nie ma nikogo, z kim mógłby się utożsamiać – jest przez to bardzo wyobcowany i można przez to zrozumieć dlaczego pasuje do szkoły im. Jean Grey. Podoba mi się takie pogłębienie tego bohatera. Nawet późniejsze zamienienie historii w jedną wielką bitwę nie przeszkadza i jest bardzo efektownie.

Za większość rysunków w tym tomie odpowiada Pepe Larraz. Jego kreska przypomina trochę twórczość Terry’ego Dodsona – podobna „ciastowatość” postaci i niezamierzone deformacje. Jednakże rysunki są bardzo przejrzyste i przyjemne dla oka. Z kolei opowieść o Kid Gladiatorze zilustrował znany w tej serii Nick Bradshaw – podoba mi się jego dokładność i bardzo ładnie narysowane postacie. Ciekawostką jest finałowy zeszyt serii, przy którym pracowało aż ośmiu rysowników. Efekt jest dziwaczny i niepotrzebnie utrudnia lekturę.

Podsumowując, finał lepszy od większości tej średniawej serii.

Finał serii. Do szkoły zostaje przyjęta dwójka nowych uczniów, którzy skrywają pewną tajemnicę. Oprócz tego Toad zostaje zwolniony z posady woźnego za swoje czyny z tomu „Saga Hellifire”, a czas rozdania dyplomów jest coraz bliższy.

Początek tomu sympatycznie, ale dla mnie w trochę zbyt wyidealizowany sposób ukazuje codzienne życie szkoły. Szkoda, że niestety w momencie...

Jason Aaron chciał zapewnić czytelnikom dobrą zabawę i trzeba przyznać, że mu się to udało. Ostatni tom serii jest zabawny, utrzymany w pozytywnej atmosferze szkoły imienia Jean Grey, która zachwyca swoją niezwykłością. Trafiają się sceny przemocy i mroczniejsze kadry, ale komiks nadal stanowi przykład lekkiej, relaksującej rozrywki z humorem i interesującą fabułą.

Należy jednak dodać, że pojawiają się ważniejsze kwestie, np. wchodzenie w dorosłość, a zakończenie może wywołać wzruszenie - w końcu to pożegnanie z serią "Wolverine i X-Men", dlatego przydanie mu trochę nostalgicznego charakteru było słuszną decyzją.

Jason Aaron chciał zapewnić czytelnikom dobrą zabawę i trzeba przyznać, że mu się to udało. Ostatni tom serii jest zabawny, utrzymany w pozytywnej atmosferze szkoły imienia Jean Grey, która zachwyca swoją niezwykłością. Trafiają się sceny przemocy i mroczniejsze kadry, ale komiks nadal stanowi przykład lekkiej, relaksującej rozrywki z humorem i interesującą fabułą.

Należy...

KONIEC SZKOŁY

Rok 2016 obfitował w komiksowe wydarzenia. Największym z nich, przynajmniej jeśli chodzi o rozmach, była zdecydowanie „Nieskończoność”, mniejszym, acz zarazem jednym z najlepszych „X-Men: Bitwa Atomu”. Po co o tym wspominam? Ostatni tom serii „Wolverine i X-Men”, odwołuje się właśnie do obu tych eventów, pokazując zarówno losy Kid Gladiatora w trakcie walk z Budowniczymi, jak również ciąg dalszy wątków zawiązanych w trakcie zmagań „X-Menów” z problemami podróży w czasie.

Całość recenzja opublikowana na moim blogu: http://ksiazkarnia.blog.pl/2017/02/04/wolverine-and-the-x-men-4-starzy-kumple-nowi-wrogowie-jason-aaron-nick-bradshaw-pepe-larraz-todd-nauck-ramon-perez-shawn-crystal-steve-sanders-nuno-alves-tim-towsend-i-chris-bachalo/

KONIEC SZKOŁY

Rok 2016 obfitował w komiksowe wydarzenia. Największym z nich, przynajmniej jeśli chodzi o rozmach, była zdecydowanie „Nieskończoność”, mniejszym, acz zarazem jednym z najlepszych „X-Men: Bitwa Atomu”. Po co o tym wspominam? Ostatni tom serii „Wolverine i X-Men”, odwołuje się właśnie do obu tych eventów, pokazując zarówno losy Kid Gladiatora w trakcie walk z...

Solidny finał. Bez fajerwerków, ale z idealnym zwieńczeniem wątków każdej postaci (w szczególności Logana)

Solidny finał. Bez fajerwerków, ale z idealnym zwieńczeniem wątków każdej postaci (w szczególności Logana)