Monsunowe dni

"Monsunowe dni" to wielobarwna, niespieszna opowieść z życia europejskiej arystokracji w połowie XIX w. w egzotycznych Indiach. Piękne krajobrazy, życie na plantacjach herbaty, wzniosłe uczucia, namiętność, walka z uprzedzeniami i konwenansami, ciekawi i niejednoznaczni bohaterowie, to jedne z wielu wątków tej wyjątkowej historii Layli El Omari.
Autorka posługuję się bogatym i plastycznym językiem, co sprawia, że czytanie " Monsunowych dni" to czysta przyjemność.
Polecam wielbicielom takich właśnie lektur!

"Monsunowe dni" to wielobarwna, niespieszna opowieść z życia europejskiej arystokracji w połowie XIX w. w egzotycznych Indiach. Piękne krajobrazy, życie na plantacjach herbaty, wzniosłe uczucia, namiętność, walka z uprzedzeniami i konwenansami, ciekawi i niejednoznaczni bohaterowie, to jedne z wielu wątków tej wyjątkowej historii Layli El Omari.
Autorka posługuję się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Generalnie nie gustuję w opowieściach typu love story, więc bardzo dużo czasu zajęło mi zabranie się za tę książkę. Pomimo mojego chłodnego nastawienia do niej, bardzo przyjemnie mnie zaskoczyła. Po pierwsze i najważniejsze, to sama historia miłosna pomiędzy dwojgiem bohaterów nie jest infantylnie opisana. Nie ma tu wpatrywania się w oczy, trzymania za ręce, gorących wyznań miłosnych... Samo uczucie rozwija się przez całą książkę, po drodze napotykając sporo przeszkód, takich jak brak zaufania do drugiej osoby, zazdrość, tajemnice, itp. Sama historia przez to jest dla mnie dużo bardziej wiarygodna niż te opisane w typowych romansidłach, w których wszystko ocieka lukrem. Drugi bardzo duży plus ode mnie jest za ukazanie roli kobiet w XIX wieku. Co by dużo nie mówić, życie ówczesnej kobiety łatwe nie było. W "Monsunowych dniach" jest to pokazane z perspektywy kilku bohaterek, dla których reputacja w tamtym czasie jest praktycznie wszystkim i którą banalnie łatwo stracić, choćby poprzez niesłuszne oskarżenia, czy z racji złego urodzenia. Kobiety są nie tylko zależne finansowo od mężczyzn, ale też dużo łatwiej odebrać im dzieci na rzecz opieki przez ojców bądź teściów. To wszystko przeplatane opisem krajobrazu Indii i uprawą herbaty spowodowało, że praktycznie nie mogłam oderwać się od książki. Książkę bardzo polecam osobom, które tak jak ja nie lubią cukierkowych romansideł i niezmiernie żałuję, że tak rzadko zdarza mi się trafić na takie perełki.

Generalnie nie gustuję w opowieściach typu love story, więc bardzo dużo czasu zajęło mi zabranie się za tę książkę. Pomimo mojego chłodnego nastawienia do niej, bardzo przyjemnie mnie zaskoczyła. Po pierwsze i najważniejsze, to sama historia miłosna pomiędzy dwojgiem bohaterów nie jest infantylnie opisana. Nie ma tu wpatrywania się w oczy, trzymania za ręce, gorących wyznań...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Piękna książka, może nie jakaś wybitna literatura ale książka wciąga w piękny świat Indii z końcówki XIX wieku, plantacje herbaty, uczucia i skomplikowane losy kobiet które zawsze w życiu mają pod wiatr niestety...
Wciąga i cięzko się oderwać.Polecam!

Piękna książka, może nie jakaś wybitna literatura ale książka wciąga w piękny świat Indii z końcówki XIX wieku, plantacje herbaty, uczucia i skomplikowane losy kobiet które zawsze w życiu mają pod wiatr niestety...
Wciąga i cięzko się oderwać.Polecam!

Pokaż mimo to

Trudno mi jednoznacznie ocenić tę książkę, moim zdaniem nie jest ani dobra, ani zła. To prawda, że opowiada ciekawą historię, że porusza ważne kwestie społeczne i w bardzo barwny sposób pokazuje kolonialne Indie, ale jednocześnie czasem się dłuży, a po przeczytaniu pozostawiła we mnie pytanie: po co i dla kogo właściwie autorka tak się natrudziła?

Nie jest to zdecydowanie historia szpiegowska, choć główny bohater ewidentnie jest szpiegiem. Nie jest to też romans, bo głównych bohaterów nie połączyło namiętne uczucie, tylko rozsądek. Nie mamy ani krytyki, ani pochwały aranżowanego małżeństwa Katriny i Aidana. Bohaterowie są płascy niczym kartki papieru, nie widziałam w nich żadnych głębszych uczuć ani, co gorsza, rozwoju w miarę czytania. Są też bardzo jednoznaczni, i z małymi wyjątkami, podręcznikowo dzielą się na pozytywne i negatywne postaci. To sprawia, że nie potrafiłam wczuć się w tę opowieść i czerpać z niej przyjemność, na jaką mogłaby zasługiwać.

Autorka bardzo dobrze poradziła sobie natomiast z przedstawieniem ogółu społeczeństwa mieszkającego w Indiach XIX wieku, zarówno tubylców, jak i ludności napływowej z Anglii i innych krajów europejskich, zwłaszcza w kontekście roli kobiety w miejscowej społeczności. Myślę jednak, że nieco zbyt płytko została potraktowana kwestia konfliktu kulturowego i tego, że Brytyjczycy z miejscowej ludności uczynili niewolników na ich własnej ziemi. Podobały mi się natomiast bardzo plastyczne opisy przyrody północnych Indii, bo ten region jest w naszych stronach mało znany, a Indie raczej nie kojarzą nam się z mroźnymi zimami, tylko z trudnym do zniesienia upałem. Chętnie dowiedziałabym się czegoś więcej o samej herbacie, ale z tego, co widzę, to raczej nie u tej autorki.

Reasumując, można przeczytać, żeby doświadczyć nieco egzotyki, ale nie oczekujcie lepiej zbyt wiele.

Trudno mi jednoznacznie ocenić tę książkę, moim zdaniem nie jest ani dobra, ani zła. To prawda, że opowiada ciekawą historię, że porusza ważne kwestie społeczne i w bardzo barwny sposób pokazuje kolonialne Indie, ale jednocześnie czasem się dłuży, a po przeczytaniu pozostawiła we mnie pytanie: po co i dla kogo właściwie autorka tak się natrudziła?

Nie jest to zdecydowanie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo ciekawie i z rozmachem napisana powieść. Czyta się lekko i przyjemnie. Opis Indii , malownicze krajobrazy, romans i plantacja herbaty. To wszystko co można tu znaleźć. Książka bardzo wciągająca. Polecam

Bardzo ciekawie i z rozmachem napisana powieść. Czyta się lekko i przyjemnie. Opis Indii , malownicze krajobrazy, romans i plantacja herbaty. To wszystko co można tu znaleźć. Książka bardzo wciągająca. Polecam

Pokaż mimo to

Wspaniała powieść obyczajowa. Wiele wątków czyni książkę niezwykle ciekawą i wciągającą. Główni bohaterowie nie są "papierowi" - mimo licznych konwenansów i powinności towarzyskich, mają własne zdanie, dążą do celu, kochają, nienawidzą i starają się żyć pełną piersią. Dodatkowym atutem książki jest lekki, ale niepozbawiony nutki poetyzmu, język, malownicze opisy. Być może czasami książka jest przewidywalna, ale nie umniejsza to jej wartości. Z chęcią sięgnę po inne powieści tej autorki.

Wspaniała powieść obyczajowa. Wiele wątków czyni książkę niezwykle ciekawą i wciągającą. Główni bohaterowie nie są "papierowi" - mimo licznych konwenansów i powinności towarzyskich, mają własne zdanie, dążą do celu, kochają, nienawidzą i starają się żyć pełną piersią. Dodatkowym atutem książki jest lekki, ale niepozbawiony nutki poetyzmu, język, malownicze opisy. Być może...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

ciekawa książka, przybliża piękno i tradycję Indii

ciekawa książka, przybliża piękno i tradycję Indii

Pokaż mimo to

W jednym zdaniu to mogę napisać, że od Himalajów wiało straszną nudą. Bohaterowie bez charakteru, nawet uczuć nie potrafili sprecyzować, bo albo się kochali, albo i nie...
Zero porywów namiętności, tylko coś się iskrzyło, no zupełnie nie tego się spodziewałam.
Ale z góry przepraszam tych, którym się powieść podobała.
Cztery gwiazdki za pokazanie kawałka Indii i za tajniki uprawy herbaty.
:)

W jednym zdaniu to mogę napisać, że od Himalajów wiało straszną nudą. Bohaterowie bez charakteru, nawet uczuć nie potrafili sprecyzować, bo albo się kochali, albo i nie...
Zero porywów namiętności, tylko coś się iskrzyło, no zupełnie nie tego się spodziewałam.
Ale z góry przepraszam tych, którym się powieść podobała.
Cztery gwiazdki za pokazanie kawałka Indii i za tajniki...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Romans historyczny?
Poważnie?
Gdzie?
Proszę pokazać palcem, bo nie widzę !
„Monsunowe dni” to nie żaden tam romans. Nie ma go tu, ani tyle co brudu za paznokciem.
To w 100% powieść obyczajowa osadzona w Indiach z końca XIX wieku.
Nie można jej odmówić tego, iż historia została przedstawiona interesująco.. tyle, że ja naprawdę nie gustuję w tym gatunku literackim, a opis wprowadził mnie w gruby błąd.
Jakkolwiek fanką nie jestem, to niezaprzeczalnie opowieść ta posiada wiele atutów.
Przede wszystkim można ją pochwalić za baaaardzo plastyczne i klimatyczne opisy Indii i doskonałe oddanie ówczesnej mentalności z epoki, oraz zasad obowiązujących wśród ludzi z wyższych sfer, żyjących w Angielskiej kolonii Indyjskiej. Jej sztywnych, skostniałych i bezdusznych konwenansów.
Pokazuje mocno realistyczne postawy, bez dosładzania, ubarwiania i idealizowania ( co swoją drogą wielokrotnie wywoływało we mnie uczucie skrajnej irytacji czy wręcz agresji, spowodowane postępowaniem przedstawionych osób, oraz przemożne uczucie autentycznego duszenia się i absolutnego przytłoczenia naporem ówczesnych wymogów i zasad obyczajowych )

Dla tych, których interesuje proza obyczajowa, książka będzie jak znalazł, skoro nawet mnie czytało się ją dobrze i z zainteresowaniem, choć oczywiście nie wyrywały mi się podczas lektury, żadne „ochy” i „achy”.
To ciekawa historia, podparta dobrym warsztatem i lekkością pióra pani Omari, ale nie wszystkich porwie i zainteresuje.

Romans historyczny?
Poważnie?
Gdzie?
Proszę pokazać palcem, bo nie widzę !
„Monsunowe dni” to nie żaden tam romans. Nie ma go tu, ani tyle co brudu za paznokciem.
To w 100% powieść obyczajowa osadzona w Indiach z końca XIX wieku.
Nie można jej odmówić tego, iż historia została przedstawiona interesująco.. tyle, że ja naprawdę nie gustuję w tym gatunku literackim, a opis...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

bardzo fajna książka z kategorii tych "babskich" ;) czytałam na wakacjach, polubiłam główną bohaterkę, śledziłam z ciekawością jej rosterki, uwielbiam klimat kolonialnych Indii <3

bardzo fajna książka z kategorii tych "babskich" ;) czytałam na wakacjach, polubiłam główną bohaterkę, śledziłam z ciekawością jej rosterki, uwielbiam klimat kolonialnych Indii <3

Pokaż mimo to