[W książce] omówione zostają najbardziej wyraziste modele krytyki, a następnie wybrane kategorie, do których odnoszą się badaczki i badacze. Na tych kategoriach ufundowane zostały pojęcia i procedury związane z podmiotowością, narracją, płcią tekstu.

Najistotniejsza część pracy poświęcona została rozpatrzeniu kategorii pierwszoplanowych dla dyskursu feministycznego, a więc: podmiotu i podmiotowości; języka, dyskursu i opowieści; płci kulturowej; interpretacji. Autorka wraca tu do wcześniej zarysowanych szkół, wzbogacając ich wyjaśnienie o kontekst filozofii i literaturoznawstwa poststrukturalistycznego.

Praca ma walor porządkujący, może być wprowadzeniem w dyskusję o istnieniu krytyki feministycznej w Polsce. Daje asumpt do przemyślenia specyfiki „czytania kobiecego”, będącego zwierciadlanym odbiciem „pisania kobiecego”. Pokazuje związki tegoż z dyskursem głównego nurtu humanistyki ostatnich kilkudziesięciu lat.

Z recenzji prof. dr hab. Ingi Iwasiów