To już moja druga książką o Marii Skłodowskiej Curie. Pierwsza autorstwa Iwony Kienzler dała mi dużą dawkę wiedzy na temat jej biografii i ogólnie życia naukowego. Ta pozycja jest natomiast mocno skoncentrowana na samym romansie Marii z Paulem Langevinem -wybitnym fizykiem tamtych czasów.

Autorka przedstawia genezę, czas trwania romansu i jego koniec.
Analizuje skrupulatnie notatki z rachunków Marii w konkretnych miesiącach i latach ( w trakcie romansu wydatki znacznie wzrastały: koszty wynajęcia mieszkania, zakupy nowych strojów, bielizny, taksówki itd.). Pokazuje Marię jako zwyczajną kobietę, kobietę z krwi i kości, a nie tylko zafascynowaną nauką chemiczkę i fizyczkę.

Niesamowite jest też to, że romans z Paulem, który zakończył się powrotem Paula do swojej żony, miał swoją kontynuację w kolejnym pokoleniu mianowicie córka Ireny Joliote-Curie - Helena, wyszła za mąż za wnuka Paula Langevina.

Kolejna ciekawostka to to, że wnuczka Marii Curie Skłodowskiej Helena jest również fizykiem jądrowym, a jej syn Yves Langevin jest astrofizykiem i paleontologiem. Kolejne pokolenia są nadal mocno aktywne w sferze francuskiej fizyki.


Polecam.

To już moja druga książką o Marii Skłodowskiej Curie. Pierwsza autorstwa Iwony Kienzler dała mi dużą dawkę wiedzy na temat jej biografii i ogólnie życia naukowego. Ta pozycja jest natomiast mocno skoncentrowana na samym romansie Marii z Paulem Langevinem -wybitnym fizykiem tamtych czasów.

Autorka przedstawia genezę, czas trwania romansu i jego koniec.
Analizuje...

Naprawdę dobrze i niezwykle lekko - biorąc pod uwagę dorobek naukowy Marii - czyta się tę biografię. Jest to przede wszystkim intymny portret kobiety, wielkiego geniuszu, która jednak w obliczu miłości i ludzkiej nienawiści - jest po prostu bezbronna i krucha

Naprawdę dobrze i niezwykle lekko - biorąc pod uwagę dorobek naukowy Marii - czyta się tę biografię. Jest to przede wszystkim intymny portret kobiety, wielkiego geniuszu, która jednak w obliczu miłości i ludzkiej nienawiści - jest po prostu bezbronna i krucha

Przez cztery lata nauki w liceum, na lekcjach chemii wpatrywałam się w piękną twarz Marii Skłodowskiej-Curie, spoglądającą z portretu hipnotycznym wzrokiem na naszą klasę. Postać wielkiej uczonej, witająca też na studentów z pomnika przed lubelskim uniwersytetem jej imienia, przez wiele lat była bez skazy. W ostatnich latach, w związku ze 150. rocznicą jej urodzin na rynku wydawniczym ukazało się sporo pozycji burzących ten wizerunek. Do czytelników docierało coraz więcej szczegółów skandalu obyczajowego z Madame Curie w roli głównej. Książka Irene Frain „Kochanek. Nieznany romans Marii Skłodowskiej Curie” jest także jedną z wersji opowieści o tych, bulwersujących opinię publiczną Francji i nie tylko, wydarzeniach z roku 1911, kiedy jednocześnie z informacją w prasie o przyznaniu uczonej drugiej Nagrody Nobla za osiągnięcia w pracy nad radem, zbiegła się publikacja intymnych listów Marii Curie i Paula Langevina, demaskująca ich romans.
Autorka skupia się na krótkim wycinku z życia noblistki, mającym istotne znaczenie dla opisywanej historii. Źródłem wielu jej wywodów są szczegółowe zapiski wydatków finansowych, czynione obowiązkowo z uwagi na zewnętrzną pieczę nad małoletnimi córkami, sierotami po Piotrze Curie. Wnioski, do jakich dochodzi są niekiedy zaskakujące i oryginalne. Niemniej minusem jest, moim zdaniem, zbyt daleko idąca próba rekonstrukcji wydarzeń, co odbiera chwilami książce walor dokumentu. Mimo to liczba odniesień do źródeł jest spora i czytelnik jest w stanie odróżnić prawdę od fikcji literackiej. Minusem jest także zupełny brak fotografii. W książce zabrakło mi choćby jednego zdjęcia najważniejszych aktorów dramatu. Za to mamy szczegółowe opisy zdjęć i widocznych na nich osób, do jakich dotarła autorka podczas kwerendy w archiwach. Jednak to przecież nie to samo.
Książkę, mimo słabych stron (do tego korekta) naprawdę warto przeczytać z kilku powodów. Poznajemy w niej wielką Madame Curie jako kobietę. Najpierw rozpaczającą po stracie męża, potem zakochaną i zdecydowaną na „wszystko”, dalej zaszczutą i przerażoną, a w końcu jednak pokonującą wszystkie przeciwności. Udaje jej się to przy aktywnym udziale i wsparciu grupy wiernych przyjaciół, których nazwiska wszyscy znamy z podręczników fizyki, chemii i matematyki. O kogo chodzi? Wystarczy sięgnąć po książkę.

Przez cztery lata nauki w liceum, na lekcjach chemii wpatrywałam się w piękną twarz Marii Skłodowskiej-Curie, spoglądającą z portretu hipnotycznym wzrokiem na naszą klasę. Postać wielkiej uczonej, witająca też na studentów z pomnika przed lubelskim uniwersytetem jej imienia, przez wiele lat była bez skazy. W ostatnich latach, w związku ze 150. rocznicą jej urodzin na rynku...

Maria Skłodowska Curie postrzegana jest zwykle jako wielka uczona,odkrywczyni radu i polonu,dwukrotna laureatka nagrody Nobla,pierwsza kobieta wykładająca na Sorbonie itd.Zapominamy,że była również kobietą.I o tym właśnie opowiada książka Irene Frain.Autorka,posługując się notatnikami Skłodowskiej Curie,artykułami z gazet,zachowanymi zdjęciami,filmami i dokumentami nie tylko odtwarza jej życie jako wielkiej uczonej ale i jako człowieka.Nie skupia sie jedynie na samym romansie pani Curie,co sugerowałby tytuł książki,ale odmalowuje też jej życie ,małżeństwo i wdowieństwo oraz to ,co popchnęło ja do romansu z żonatym mężczyzną.Skłodowska Curie była kobieta niezwykłą.W czasach,gdy kobiety postrzegano jako "osoby predysponowane do zamknięcia w cterech ścianach" Maria jest niezwykłym zjawiskiem.To niezwykle inteligentna kobieta,pragnąca zmienić znany sobie świat.Jej małżeństwo i wspólna praca z Piotrem Curie nie tylko zmienia znaną dotyczas naukę ale i pozwala wysnuć wiele teorii,mogących pchnąć naukę na nowe tory.Państwo Curie otaczają się małą,ale dobrze dobrana grupka osób,niezwykłych odkrywców,wśród których znajdzie sie wielu przyszłych noblistów.Po śmierci Piotra ,maria zostaje uznana niemal za ikonę,sławną wdowę.Inni ludzie nie postrzegaja jej jako kobiety,ona jest dla  nich żywą legendą.Przyjaźń ,którą darzył państwa Curie uczeń piotra,Paul Langevin oraz przeżywana wspólnie z Maria żałoba popycha ich w kierunku siebie.Stają się dla siebie kimś bliskim.Paul widzi w Marii matkę,którą utracił,drugą połówkę swego mistrza,kobietę niezwykłą,tak odmienną od jego koszmarnej żony...Romans jest dla nich wytchnieniem,odskocznią od problemów,z którymi się obydwoje zmagają...Wspólnie spędzane,kradzione chwile sa dla nich niezwykle ważne.Niestety,sprawa wychodzi na światło dzienne.Niemal w przeddzień otrzymania przez Marię drugiego Nobla,wybucha skandal...Autorka w niezwykły sposób kreśli intymny portret kobiety i uczonej.Silnej i zdeterminowanej walczyć o własne szczęście i włąsna pracę,nie poddającej sie nikomu i niczemu.Pokazuje Skłodowska jako młodą,zakochaną  dziewczynę,absolwetke uczelni,żonę,matkę,wdowę i kochankę.Kobietę uwielbianą i nienawidzoną,chwilami samotną,niezrozumianą przez społeczeństwo...Ciekawie opisano ksenofobię ówczesnego społeczeństwa,które postrzega Marię za osobę rozbijającą idealną z pozoru francuską rodzinę...

Podobał mi się język,którym została napisana książka.

Maria Skłodowska Curie postrzegana jest zwykle jako wielka uczona,odkrywczyni radu i polonu,dwukrotna laureatka nagrody Nobla,pierwsza kobieta wykładająca na Sorbonie itd.Zapominamy,że była również kobietą.I o tym właśnie opowiada książka Irene Frain.Autorka,posługując się notatnikami Skłodowskiej Curie,artykułami z gazet,zachowanymi zdjęciami,filmami i dokumentami nie...

Dostałam w prezencie, poleżało na półce, ale w końcu sięgnęłam. Nie czyta się jednym tchem, to poważna lektura poparta głęboką analizą życiorysu Skłodowskiej. Wiele ciekawostek, warto przeczytać.

Dostałam w prezencie, poleżało na półce, ale w końcu sięgnęłam. Nie czyta się jednym tchem, to poważna lektura poparta głęboką analizą życiorysu Skłodowskiej. Wiele ciekawostek, warto przeczytać.

Ciekawa pozycja z pogranicza biografistyki i powieści dla kobiet. warto sięgnąć

Ciekawa pozycja z pogranicza biografistyki i powieści dla kobiet. warto sięgnąć