Syberia. Wyprawa na biegun zimna

To opisanie konkretnej wyprawy z Jakucka do Ojmiakonu, pomiędzy wciśnięte są rozdzialiki o historii gułagów, polskich zesłańcach i badaczach Syberii, reniferach, przetrwaniu itd. Poruszone wiele ciekawych spraw, a jednocześnie czuję niedosyt.
Bardzo ładnie i przemyślanie wydana (może nie okładka, ale jakość papieru, dużo zdjęć. Czytelna czcionka).

To opisanie konkretnej wyprawy z Jakucka do Ojmiakonu, pomiędzy wciśnięte są rozdzialiki o historii gułagów, polskich zesłańcach i badaczach Syberii, reniferach, przetrwaniu itd. Poruszone wiele ciekawych spraw, a jednocześnie czuję niedosyt.
Bardzo ładnie i przemyślanie wydana (może nie okładka, ale jakość papieru, dużo zdjęć. Czytelna czcionka).

Pokaż mimo to

Rosja fascynuje mnie odkąd pamiętam. A jakąś szczególną uwagę przykuwają jej północne tereny. Od zawsze ciekawiły mnie tereny Syberii czy Jakucji a przede wszystkim ludzie tam żyjący, zwłaszcza zimą, gdy temperatura spada nawet poniżej -60°C. Sam jestem zimnolubny i lubię chłodne klimaty ale nie byłbym w stanie wyjść ze swojej strefy komfortu i wystawić się na działanie takich temperatur. Dlatego tak bardzo podziwiam ludzi tam żyjących jak i podróżników wypuszczających się w tamte rejony zimą.

Jednym z nich jest Jacek Pałkiewicz, polski reporter i podróżnik, który podjął się wycieczki w ten niezwykle surowy i niegościnny klimat z czego potem zdał relację w postaci tejże książki. Pałkiewicz opisuje przygotowania do podróży i swoje późniejsze perypetie. Opisuje te jakże niegościnne i niebezpieczne rejony jednocześnie odkrywając ich piękno, poznaje ludzi zamieszkujących owe ziemie, poznaje ich historie i zwyczaje, przygląda się im i ich niesamowitej zaradności, sile przetrwania w tym lodowym piekle a przy okazji ich miłości do tego miejsca bowiem ludzie ci nie wyobrażają sobie życia gdzieś indziej.

Pałkiewicz z niezwykłym respektem podchodzi do ziem po których wędrował podczas tej podróży. Wie doskonale, że klimat ten i panujące tam temperatura może zabić w okamgnieniu jeśli się nie uważa. Wie też doskonale, że w pojedynkę człowiek tam nie zdziała nic, stąd też dużo czasu poświęca swojemu zespołowi czy przewodnikom z którymi w pewnym czasie zaczynają go łączyć bardzo mocne więzi i relacje.

Jedynym zarzutem jaki mam względem „Syberii” jest to, że czasem autor jest zbyt zdawkowy. Tak jakby ślizgał się po powierzchni jakiegoś tematu, nierzadko bardzo ciekawego, ale nie zgłębia go. Ale tak poza tym to jest to świetna publikacja i czytało mi się ją przyjemnie. Po niej człowiek może zatęsknić za śnieżną zimą.

Rosja fascynuje mnie odkąd pamiętam. A jakąś szczególną uwagę przykuwają jej północne tereny. Od zawsze ciekawiły mnie tereny Syberii czy Jakucji a przede wszystkim ludzie tam żyjący, zwłaszcza zimą, gdy temperatura spada nawet poniżej -60°C. Sam jestem zimnolubny i lubię chłodne klimaty ale nie byłbym w stanie wyjść ze swojej strefy komfortu i wystawić się na działanie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dejawu z książką?
Czy można przeżyć 2 razy tę samą dobrą przygodę z książką. Otóż, chyba tak, bo czytając teraz te książkę, miałem wrażenie nieodparte, że już ją czytałem, ale jak to, że jej tu nie dodałem?! Pomijając moje spostrzeżenia na temat i dylemat czytania. Powiem tyle doskonała przygoda mrożąca krew w żyłach od syberyjskiego zimna, zamiłowanie do alkoholu rozgrzewającego, ale w rozsądnych ilościach. Ciekawostki jak przetrwać w wysoce niesprzyjających morderczych warunkach. Zaufanie i myśli o usunięciu w mroźnych warunkach po raz ostatni, co można sobie wyobrazić, tą ostatnią chwilę błogości. Jak nie dać się zwieść alkoholowi. Renifery, które ratują życie. Problemy fizjologiczne. Test-Czy w mrozie -50 stojąc i sikając mocz doleci do ziemi jako lód, czy jako ciecz, takie i inne ciekawostki, a skończywszy na poradach dla przyszły poszukiwaczy wrażeń i podróży.
Plus piękno przyrody i przygody, okraszone zdjęciami. Stworzy dla każdego miłą lekturę. Książka także, o ludziach Syberii. Polakach i nie tylko, którzy wnieśli duży wkład w tchnienie w niej życia i przeżycia.

Dejawu z książką?
Czy można przeżyć 2 razy tę samą dobrą przygodę z książką. Otóż, chyba tak, bo czytając teraz te książkę, miałem wrażenie nieodparte, że już ją czytałem, ale jak to, że jej tu nie dodałem?! Pomijając moje spostrzeżenia na temat i dylemat czytania. Powiem tyle doskonała przygoda mrożąca krew w żyłach od syberyjskiego zimna, zamiłowanie do alkoholu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zauroczony lekturą książek Romualda Koperskiego poszukiwałem innego spojrzenia na Syberię. W ten sposób trafiłem na zapis wyprawy Jacka Pałkiewicza z 1989 roku.

Pałkiewicz to niemal zawodowy podróżnik. Swoją wyprawę na Syberię przygotowuje profesjonalnie, zbiera dużą ekipę, zabezpiecza się na wszystkie ewentualności. Na tym tle eskapady Koperskiego wypadają jak spontaniczne wyjazdy na wariackich papierach. Zresztą w środowisku to Pałkiewicz opromieniony jest chwałą odkrywcy źródeł Amazonki, a Koperski uchodzi za mitomana...

Niemniej, trochę brakowało mi w "Wyprawie na biegun zimna" specyficznego zachwytu Syberią. Widać, że Pałkiewicz stara się nam przekazać maksimum wiedzy, dbając przy tym o obiektywizm i nie stroniąc od ciekawostek, ale wciąż miałem wrażenie, że jest to dla niego jedynie epizod w bogatym, podróżniczym życiu - ot, gdzieś między Amazonką a inną Saharą, "wpadł" na chwilę na Syberię.

Może to trochę nieuczciwe podejście, ale mimo wszystko książkę Pałkiewicza warto polecić fanom zarówno Syberii, jak i ciekawych klimatów podróżniczych, chociażby jako punkt odniesienia do publikacji innych autorów.

Zauroczony lekturą książek Romualda Koperskiego poszukiwałem innego spojrzenia na Syberię. W ten sposób trafiłem na zapis wyprawy Jacka Pałkiewicza z 1989 roku.

Pałkiewicz to niemal zawodowy podróżnik. Swoją wyprawę na Syberię przygotowuje profesjonalnie, zbiera dużą ekipę, zabezpiecza się na wszystkie ewentualności. Na tym tle eskapady Koperskiego wypadają jak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Piękna, tak bardzo dobrze napisana, że kocha się Syberię nie widząc jej na żywo.

Piękna, tak bardzo dobrze napisana, że kocha się Syberię nie widząc jej na żywo.

Pokaż mimo to

“Syberia. Wyprawa na biegun zimna” jest wspomnieniem z wyprawy Jacka Pałkiewicza w odległe zakątki Syberii, która miała miejsce w 1989 roku. Opowieść rozpoczyna się od wspomnień z przygotowywań do wyprawy. Już na początku dowiadujemy się, że wyprawa jest dopięta na ostatni guzik (jest sponsor, plan wyprawy, zebrana ekipa) oprócz jednego – nie ma pozwoleń ze strony rosyjskiej.
Pierwszy etap wyprawy rozpoczyna się 6 lutego 1989 roku w Jakucku i kończy się w Topolinoje. Ta część podróży odbywa się najpierw trojkami (trójkonny zaprzęg), a następnie kontynuowana jest na ciężarówce.
Drugi etat wyprawy rozpoczyna się 16 lutego 1989 roku i to właśnie wtedy zaczyna się najtrudniejsza i najbardziej wymagająca część ekspedycji. Ten etap obejmuje odcinek dalekiej Syberii od Topolinoje do Ojmiakonu – miasta, które nazywane jest biegunem zimna.

Cała recenzja na http://kingagajatravels.pl/ksiazka-do-kawy-syberia-wyprawa-na-biegun-zimna/

“Syberia. Wyprawa na biegun zimna” jest wspomnieniem z wyprawy Jacka Pałkiewicza w odległe zakątki Syberii, która miała miejsce w 1989 roku. Opowieść rozpoczyna się od wspomnień z przygotowywań do wyprawy. Już na początku dowiadujemy się, że wyprawa jest dopięta na ostatni guzik (jest sponsor, plan wyprawy, zebrana ekipa) oprócz jednego – nie ma pozwoleń ze strony...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

OCENA-7/10 BARDZO DOBRA

„SYBERIA – WYPRAWA NA BIEGUN ZIMNA” Jacka Pałkiewicza to przepiękny reportaż o ziemi przeklętej przez Boga. Każdy kto zna książki tego autora wie, że jest to człowiek o silnym charakterze, survivalowiec lubiący pokonywać trudno dostępne i niebezpieczne tereny, związane niejednokrotnie z samodzielnym zdobywaniem pożywienia. Tak właśnie było w przypadku tej konkretnej wyprawy na Syberię i o tym jest ta książka.

Dla

OCENA-7/10 BARDZO DOBRA

„SYBERIA – WYPRAWA NA BIEGUN ZIMNA” Jacka Pałkiewicza to przepiękny reportaż o ziemi przeklętej przez Boga. Każdy kto zna książki tego autora wie, że jest to człowiek o silnym charakterze, survivalowiec lubiący pokonywać trudno dostępne i niebezpieczne tereny, związane niejednokrotnie z samodzielnym zdobywaniem pożywienia. Tak właśnie było w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tej książki chyba nie da się opowiedzieć..
Przepięknie wydana, z urzekającymi fotografiami, pełna wrażeń, grozy, zachwytu, nieznanych miejsc, nazw, smaków..
To zapis wyprawy na Syberię z roku 1989..
Warto po nią sięgnąć

Tej książki chyba nie da się opowiedzieć..
Przepięknie wydana, z urzekającymi fotografiami, pełna wrażeń, grozy, zachwytu, nieznanych miejsc, nazw, smaków..
To zapis wyprawy na Syberię z roku 1989..
Warto po nią sięgnąć

Pokaż mimo to

Większego egocentryka i zadufanego w sobie "ludka" o wielkim "Ja" dawno nie spotkałem (pośród autorów piszących poniekąd o sobie). Fakt, że autor usiłuje postawić się w blasku skromności i prostolinijności, ale fakt również, że nic a nic mu to nie wychodzi. I dlatego książkę bardzo ciężko mi się czytało - a polecanie przez Cejrowskiego (i w ogóle przyjaźń ich) w ogóle przekreśla Pałkiewocza w moich oczach.
Zresztą już przechodząc do czysto "technicznych" aspektów książki. Denerwuje mnie styl pisania. Skakanie po tematach. Pisanie o błahych rzeczach, lub na odwrót o poważnych i mieszanie ich ze sobą nawzajem. Albo urywanie wątków, niewyjaśnianie do końca, nie podawanie przyczyn, albo skutków. Wkurzało mnie to mocno. Tak samo jak wplatanie w ramy "zimowej opowieści" wspomnień z innych wypraw, które nijak nie mają odniesienia do zasadniczego tematu (po co mówić o Amazonii, kiedy jest się na skutej lodem Syberii). Zdjęcia mające udokumentować wyprawę są też takie po części oderwane od trasy. Zdjęcia o wszystkim i o niczym.
Mogę to wszystko podsumować hasłem, że podróżujemy wraz z nim na kartach książki, ale czy aby na pewno dobrze wiemy dokąd, jak? Nie ma ani trasy, ani współrzędnych. Słaba mapka, bez rozeznania. Takie bajanie palcem po mapie.

Większego egocentryka i zadufanego w sobie "ludka" o wielkim "Ja" dawno nie spotkałem (pośród autorów piszących poniekąd o sobie). Fakt, że autor usiłuje postawić się w blasku skromności i prostolinijności, ale fakt również, że nic a nic mu to nie wychodzi. I dlatego książkę bardzo ciężko mi się czytało - a polecanie przez Cejrowskiego (i w ogóle przyjaźń ich) w ogóle...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"...pozbawione literackich upiększeń...suchy,surowy trochę wojskowy, ale ani trochę mniej interesujący - przecież nie trzeba pisać kwieciście, by być wyrazistym".
Powyższy cytat opisuję doskonale tą książkę. Nic dodać nic ująć, przeczytane bez zachwytów, ale pełen podziw dla autora. Na pewno skuszę się jeszcze na nie jedną książkę.

"...pozbawione literackich upiększeń...suchy,surowy trochę wojskowy, ale ani trochę mniej interesujący - przecież nie trzeba pisać kwieciście, by być wyrazistym".
Powyższy cytat opisuję doskonale tą książkę. Nic dodać nic ująć, przeczytane bez zachwytów, ale pełen podziw dla autora. Na pewno skuszę się jeszcze na nie jedną książkę.

Pokaż mimo to