Dollbaby

Cudownie ciepła opowieść o trudach życia, cierpieniu, radościach zwykłego życia i dojrzewaniu do prawdy. Dawno nie czytałam tak pięknie napisanej powieści, w której nie ma osądów, lecz jest prawdziwa Miłość do każdego człowieka. Wiem , że brzmi to górnolotnie, ale tak ową powieść odbieram i bardzo trudno było mi oderwać się od lektury choć na moment.

Cudownie ciepła opowieść o trudach życia, cierpieniu, radościach zwykłego życia i dojrzewaniu do prawdy. Dawno nie czytałam tak pięknie napisanej powieści, w której nie ma osądów, lecz jest prawdziwa Miłość do każdego człowieka. Wiem , że brzmi to górnolotnie, ale tak ową powieść odbieram i bardzo trudno było mi oderwać się od lektury choć na moment.

Zbyt wielkie zagęszczenie tragedii rodzinnych jak na książkę o 400 stronach i przez to powieść zdaje się jakaś taka posępna i przygnębiająca.

Zbyt wielkie zagęszczenie tragedii rodzinnych jak na książkę o 400 stronach i przez to powieść zdaje się jakaś taka posępna i przygnębiająca.

Takie chwilowe oderwanie od moich ukochanych kryminałów... Co nie oznacza, że nie znalazłam tu dużo tajemniczych wątków (było nawet zabójstwo ;)).
Dobra książka na oderwanie się na chwilę od obowiązków, niezbyt wymagająca. Czytało mi się szybko i przyjemnie.

Takie chwilowe oderwanie od moich ukochanych kryminałów... Co nie oznacza, że nie znalazłam tu dużo tajemniczych wątków (było nawet zabójstwo ;)).
Dobra książka na oderwanie się na chwilę od obowiązków, niezbyt wymagająca. Czytało mi się szybko i przyjemnie.

Jak na debiut, książka jest wyjątkowo udana. Ma swoje potknięcia, kilka nielogiczności, parę wątków, które są nie wiadomo po co, jednak ogólnie jest urocza. Tytuł mnie trochę mylił, jednak w końcu wyjaśnił się i go zrozumiałam. Żywe przedstawienie Nowego Orleanu - prawie czułam się, jakbym tam była.

Jak na debiut, książka jest wyjątkowo udana. Ma swoje potknięcia, kilka nielogiczności, parę wątków, które są nie wiadomo po co, jednak ogólnie jest urocza. Tytuł mnie trochę mylił, jednak w końcu wyjaśnił się i go zrozumiałam. Żywe przedstawienie Nowego Orleanu - prawie czułam się, jakbym tam była.

Bardzo ciekawa ksiazka,uwielbiam i polecam!

Bardzo ciekawa ksiazka,uwielbiam i polecam!

Książkę wygrałam w konkursie co było dla mnie miłym zaskoczeniem. Jest to debiut autorki i muszę przyznać, że udany.Poruszony tu został temat segregacji rasowej, poznaje się w powieści losy Ibby i jej rodziny.

To poruszająca powieść o nawiązywaniu przyjaźni w czasach,które nie były łatwe, bardzo mi się podobało jak autorka opisała relację Ibby z Fannie. Podobało mi się również,że autorka dołączyła rodzinne tajemnice do powieści. To dodało klimatu.

Książkę pochłania się w ekspresowym tempie. Jedynie co mnie w niej raziło to liczne opisy przyrządzania posiłków, które jednie wprowadziły monotonię. Mimo to polecam. Powieść skłania do refleksji na temat uprzedzeń i to nie tylko tych związanych z kolorem skóry.

Książkę wygrałam w konkursie co było dla mnie miłym zaskoczeniem. Jest to debiut autorki i muszę przyznać, że udany.Poruszony tu został temat segregacji rasowej, poznaje się w powieści losy Ibby i jej rodziny.

To poruszająca powieść o nawiązywaniu przyjaźni w czasach,które nie były łatwe, bardzo mi się podobało jak autorka opisała relację Ibby z Fannie. Podobało mi się...

Akcja książki rozgrywa się w Nowym Orleanie w latach 1964- 1572.Powieść pełna życiowej mądrości z poczuciem humoru.Utrzymana w klimacie Amerykańskim stylu tamtych lat, poznajemy ich zwyczaje ,religię ,zasady.Jest to historia dorastania poszukiwania rodziny i odnajdywania się w relacjach z czarnymi obywatelami miasta,Polecam.

Akcja książki rozgrywa się w Nowym Orleanie w latach 1964- 1572.Powieść pełna życiowej mądrości z poczuciem humoru.Utrzymana w klimacie Amerykańskim stylu tamtych lat, poznajemy ich zwyczaje ,religię ,zasady.Jest to historia dorastania poszukiwania rodziny i odnajdywania się w relacjach z czarnymi obywatelami miasta,Polecam.

Nastoletnia Ibby Bell boleśnie przeżywa utratę ukochanego ojca, o którego śmierć stale się obwinia. Jej matka postanawia zmierzyć się z utratą męża w samotności, dlatego decyduje się zostawić córkę na jakiś czas u ekscentrycznej babki, której dziewczyna nigdy nie widziała. W prezencie Ibby ma wręczyć babcie urnę z prochami zmarłego. Nawet nie spodziewa się, że wyprawa do Nowego Orleanu stanie się ważnym przystanku na jej drodze życia, a pobyt w domu Fannie będzie trwał kilka lat.

Akcja debiutanckiej powieści Laury Lane McNeal obejmuje lata 1964-1972, które są okresem bardzo ważnym w rozwoju historycznym Stanów Zjednoczonych. To czasy niespokojne, naznaczone protestami dotyczącymi dyskryminacji rasowej. Oczami Ibby poznajemy powoli następujące przemiany w Nowym Orleanie i zagłębiamy się w lokalnym kolorycie za sprawą zapachów dochodzących z kuchni czarnoskórej Queenie. Nastolatka nie tylko znajduje kochający dom, który stworzą dla niej ekscentryczna babka i jej urocze służące, ale także poznaje brutalną prawdę o świecie. Bo w USA lat 60. XX wieku o sposobie traktowania człowieka decyduje kolor skóry. Osoby czarnoskóre nie mogą publicznie pokazywać się z białymi, siadać w przedniej części autobusu, czy stać w tej samej kolejce po lody. Tej sytuacji nie jest w stanie zmienić nawet ustawa o prawach obywatelskich podpisana przez prezydenta USA.

W tym bogatym tle historycznym rozgrywają się osobiste dramaty rodzinne oraz chwile przepełnione prostym szczęściem, do których w przyszłości będzie wielokrotnie wracać dorosła Ibby. Mimo początkowych trudności dziewczyna jest w stanie szybko się zaaklimatyzować. Fanny okazuje się osobą zupełnie nie pasującą do wizerunku starej wiedźmy, jakim straszyła dziewczynę matka. Babcie okazuje się pełną zrozumienia ciepłą osobą, która skrywa wiele tajemnic. Wraz z upływem czasu Ibby poznaje dramatyczne losy swojej rodziny, w których nie zabraknie dramatycznej śmierci, traumy, czy gwałtu, który zadecyduje o losie całej familii Bellów.

Postaciami, które ,,kradną całe show” i serca czytelników, są dwie czarnoskóre służące, które bardzo trafnie i czasami kąśliwie komentują na bieżąco wydarzenia rozgrywające się w domu. Potrafiąca wyczarować prawdziwe przysmaki Queenie okazuje się wyjątkowo sympatyczną, mądrą życiowo kobietą, która szybko obdarza uczuciem pragnącą matczynej miłości Ibby. Natomiast Dollbaby (córka kucharki) to utalentowana szwaczka, która potrafi stworzyć przepiękne kreacje z kawałka byle jakiego materiału, a swój kunszt ukazuje w pełnej krasie, gdy tworzy ludzkiej wielkości lalki, które babcia wręcza Ibby w kolejne urodziny. Jest jeszcze Ptaszyna, z którą Ibby zaprzyjaźnia się i przeżywa wiele przygód. Za sprawą tej niezwykle przyjaznej rodziny nastolatka poznaje nieznane dotąd oblicze Nowego Orleanu. Miejsca kipiącego życiem, w którym rządzą na przemian rytmy jazzowych przebojów i zapachy przypraw, które w dziennym świetle wypierane są przez segregację rasową i przesądy. Ale dla Ibby to początkowo dziwne miejsce staje się z upływem lat domem pełnym zaufania i troski oraz miejscem, w którym dziewczyna poznaje smak zakazanego uczucia.

Dollbaby to wciągająca i wzruszająca, ale także kipiąca humorem opowieść o dorastaniu, miłości i próbie przystosowania się do życia w nowym miejscu. To również opowieść o szukaniu miejsca na świecie i stopniowym odkrywaniu własnych korzeni. Powieść jest także bardzo emocjonującą podróżą do dawnego Nowego Orleanu, miasta jazzu i koralików Mardi Gras. Powieść polecam każdemu miłośnikowi Sekretnego życia pszczół i uznawanych za kultowe Smażonych zielonych pomidorów. Jestem pewna, że poprzez tę książkę poczujecie klimat lat 60. i 70. ubiegłego wieku, a zamiast brutalnych zdarzeń o podłożu rasistowskim będziecie kojarzyć tych niezwykłe czasy i Nowy Orlean z barwnym folklorem Afroamerykanów.

Nastoletnia Ibby Bell boleśnie przeżywa utratę ukochanego ojca, o którego śmierć stale się obwinia. Jej matka postanawia zmierzyć się z utratą męża w samotności, dlatego decyduje się zostawić córkę na jakiś czas u ekscentrycznej babki, której dziewczyna nigdy nie widziała. W prezencie Ibby ma wręczyć babcie urnę z prochami zmarłego. Nawet nie spodziewa się, że wyprawa do...

Nowy Orlean, lata 60' XX wieku. USA przeżywa kryzys związany z segregacją rasową i marzeniami czarnoskórych o pełni praw społecznych. Fannie, właścicielka majątku, zatrudnia Queenie i jej córkę, Violę, zwaną Dollbaby - czarnoskóre służące i bardzo dobrze je traktuje. Kobieta cierpi na napady nerwicowe i depresję, ale sprawia wrażenie zupełnie opanowanej i zwyczajnej starszej pani. Tylko stary dom i związani z nim ludzie, znają wszystkie jej tajemnice. Wkrótce część z nich odkryje też Liberty Bell, 11-letnia wnuczka Fanny, która z dnia na dzień pojawi się w Nowym Orleanie.

Zagubiona po śmierci ukochanego ojca i porzuceniu przez matkę, ciepło i wsparcie odnajdzie w nowoorleańskiej społeczności czarnych, muzyce i ekscentrycznej babce. "Dollbaby" to historia o dojrzewaniu, dorastaniu, ale również o cierpieniu. Niech tytuł nas nie zmyli, podczas lektury wcale nie jest tylko słodko. Życie bohaterów jest słodko-gorzkie, a przez to ludzkie.

Jak na debiut, powieść jest udana. Od połowy czyta się błyskawicznie. Raziło mnie trochę tłumaczenie, które sprawiło, że wypowiedzi czarnoskórych bohaterów brzmiały infantylnie (wszechobecne nieodmienianie w wołaczu słowa "mama"). Poza tym wpadło mi kilkakrotnie w tekście w oczy słowo "bujawka" oznaczające huśtawkę. Wiem, co to słowo znaczy tylko dzięki pochodzącym z Siedlec znajomym, w których stronach tak się mówi. Inaczej zachodziłabym w głowę, co takiego bohaterowie mają w ogrodzie. Tłumacz nie powinien używać regionalizmów w tłumaczeniu, jeśli sytuacja tego nie wymaga, a słowo "bujawka" nie występuje w Słowniku Języka Polskiego PWN. Za tłumaczenie książka ma ode mnie jedną gwiazdkę mniej!

Nowy Orlean, lata 60' XX wieku. USA przeżywa kryzys związany z segregacją rasową i marzeniami czarnoskórych o pełni praw społecznych. Fannie, właścicielka majątku, zatrudnia Queenie i jej córkę, Violę, zwaną Dollbaby - czarnoskóre służące i bardzo dobrze je traktuje. Kobieta cierpi na napady nerwicowe i depresję, ale sprawia wrażenie zupełnie opanowanej i zwyczajnej...

Ciepła, klimatyczna opowieść na zbliżające się jesienne szarugi.Nowy Orlean lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku porywa nas swoimi dźwiękami, zapachami, zwyczajami. Książka trochę przypomina mi "Służące" oraz "Lato w Savannach", jakby autorka połączyła te dwie historie w jedną fabułę, dodając jeszcze coś od siebie. Ale dla samego klimatu tamtych lat warto przeczytać. Do tego rodzinne sekrety dodają pieprzyku tej powieści.

Ciepła, klimatyczna opowieść na zbliżające się jesienne szarugi.Nowy Orlean lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku porywa nas swoimi dźwiękami, zapachami, zwyczajami. Książka trochę przypomina mi "Służące" oraz "Lato w Savannach", jakby autorka połączyła te dwie historie w jedną fabułę, dodając jeszcze coś od siebie. Ale dla samego klimatu tamtych lat warto przeczytać. Do...