Panowie z dzielnicy

Nie mam zdania, chyba nie umiem w filozofię

Nie mam zdania, chyba nie umiem w filozofię

Pokaż mimo to

Każdy z panów jest inny. Również historie, które chce nam opowiedzieć są odmienne. Pierwszy z nich, pan Valery przoduje w absurdzie. Potrafi tak zagmatwać najprostszy problem, że rozwiązanie, które nam poda z pewnością wprawi nas w zdumienie. Za to pan Henri, to piewca absyntu. Wszystkie jego historie są o tym trunku (lub pojawia się jako postać drugoplanowa), a opowiadane są w knajpie, gdy pan Henri jest już dobrze nasączony absyntem. Są to z reguły powiastki filozoficzne. Dykteryjki pana Brechta niosą w sobie przesłanie. Dość często mają zaskakującą puentę. Za to pan Juarroz jest myślicielem. Potrafi się tak zadumać, że najprostsza czynność urasta do problemu wagi państwowej. A przynajmniej godzinami jest rozważana. Pan Kraus zajmuje się życie politycznym. Ukazuje je w intrygującym świetle. Ostatni z mężczyzn, pan Calvino, jest filozofem bardzo skoncentrowanym na swoich snach, odczuciach, ciele. I przez ten pryzmat odbiera otaczający go świat.
Książka zaskakująca. Historie są krótkie, najdłuższa liczy kilka stron, lecz każda z nich skłania do refleksji. Polecam.

Każdy z panów jest inny. Również historie, które chce nam opowiedzieć są odmienne. Pierwszy z nich, pan Valery przoduje w absurdzie. Potrafi tak zagmatwać najprostszy problem, że rozwiązanie, które nam poda z pewnością wprawi nas w zdumienie. Za to pan Henri, to piewca absyntu. Wszystkie jego historie są o tym trunku (lub pojawia się jako postać drugoplanowa), a opowiadane...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kilku panów z jednej dzielnicy i ich mniej lub bardziej trafne przemyślenia...

Kilku panów z jednej dzielnicy i ich mniej lub bardziej trafne przemyślenia...

Pokaż mimo to

Kupiłem sobie w Tesco prezent na święta za dychę (9,99). Książkę z obrazkami. I to był udany prezent. Nieźle się ubawiłem czytając filozoficzne powiastki, zahaczające o purenonsens czy inne "od czapy", często jednak całkiem zacne myśli przekazujące typu: "...mikroskop to urządzenie wynalezione po to, aby rzeczy małe czynić wielkimi, natomiast politycy zostali wynalezieni po to, aby rzeczy wielkie czynić małymi...". Saramago wieszczy Autorowi (swemu krajanowi) Nobla, jednak śmiem twierdzić, że pomimo wielkich umiejętności pisarskich, jego przemyślenia bywają zbyt radykalne. Co nie umniejsza wartości książki.

Kupiłem sobie w Tesco prezent na święta za dychę (9,99). Książkę z obrazkami. I to był udany prezent. Nieźle się ubawiłem czytając filozoficzne powiastki, zahaczające o purenonsens czy inne "od czapy", często jednak całkiem zacne myśli przekazujące typu: "...mikroskop to urządzenie wynalezione po to, aby rzeczy małe czynić wielkimi, natomiast politycy zostali wynalezieni po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po prostu genialne! Miniopowiastki, anegdoty, ciekawostki i inne drobiażdżki, które padają z ust tytułowych panów z dzielnicy są prawdziwymi majstersztykami. Jeśli lubisz rozważania na tematy kompletnie irracjonalne i od czapy to G. Tavares idealnie wpisuję się w te oczekiwania. I jest to pozycja, którą można dawkować sobie przez wiele miesięcy w stopniu minimalnym (tak najlepiej), ale i połknąć w ciągu kilku godzin i wracać do niej wielokrotnie. Polecam!

Po prostu genialne! Miniopowiastki, anegdoty, ciekawostki i inne drobiażdżki, które padają z ust tytułowych panów z dzielnicy są prawdziwymi majstersztykami. Jeśli lubisz rozważania na tematy kompletnie irracjonalne i od czapy to G. Tavares idealnie wpisuję się w te oczekiwania. I jest to pozycja, którą można dawkować sobie przez wiele miesięcy w stopniu minimalnym (tak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka ta to zbiór różnych filozoficznych opowiastek, mniej lub bardziej udanych. Polubiłam pana Valery i pana Calvino, natomiast opowieści pana Henri to taki trochę pijaczkowaty bełkot.
Książka dla myślących nieszablonowo, warto po nią sięgnąć a potem... snuć własne opowiastki ;)

Książka ta to zbiór różnych filozoficznych opowiastek, mniej lub bardziej udanych. Polubiłam pana Valery i pana Calvino, natomiast opowieści pana Henri to taki trochę pijaczkowaty bełkot.
Książka dla myślących nieszablonowo, warto po nią sięgnąć a potem... snuć własne opowiastki ;)

Pokaż mimo to

cudownie absurdalna
pan Henri - majstersztyk!

cudownie absurdalna
pan Henri - majstersztyk!

Pokaż mimo to

Spodziewałam sie zupełnie czego innego.

Spodziewałam sie zupełnie czego innego.

Pokaż mimo to

Wiele można by o tej książce powiedzieć i/lub napisać. Krótka notka, opis na okładce książki mówi między innymi:
" W krótkich, zabawnych, opatrzonych ilustracjami przypowiastkach filozoficznych panowie: Valery, Henri, Brecht, Juarroz, Kraus i Calvino wprowadzają nas w świat swych egzystencjalnych pytań i przemyśleń - z pozoru logicznych, nierzadko absurdalnych. Tavares twórczo wykorzystuje różne konwencje, prowadzi grę z czytelnikiem, zmusza do refleksji i...bawi"
I jak najbardziej zgodnie z prawdą. Tu jednak kilka uwag się nasuwa. Obserwacji, względnie słów ostrzeżenia.

Po 1 - Jak wynika chociażby z tego krótkiego tekstu... Nie jest to normalna książka (czytaj: powieść), chociaż na taką wygląda. O nie. Nie, nie, zdecydowanie nie. Jeśli ktoś czytał "Śniadanie Mistrzów" Kurta i zastanawiał, co by było gdyby ktoś poszedł dalej... Ta da! Oto odpowiedź. Co zatem idzie i co należy sobie otwarcie i szczerze powiedzieć...

Po 2 - Jest to książka o ludziach anormalnych i raczej dla ludzi nie-"normalnych". Nie znaczy to, że trzeba być od razu psychopatą, czy cierpieć na innego rodzaju zaburzenia by ją móc czytać. Chociaż pewnie to nie zaszkodzi ;) A poważniej... Mówiąc/pisząc nie-"normalnych", chodzi mi o nieprzeciętnych bardziej niż nienormalnych, oczywiście. Ludzi, których mapy świata i poglądów (jak u Szefa) nie ogranicza i kształtuje telewizja. Lubiących zagadki i mniej lub bardziej filozoficzne (względnie logiczne) rozważania i/lub gierki. Nazwisko niejakiego Calvino chociażby, jako jednego z bohaterów, nie pojawia się tu bynajmniej przypadkiem. W skrócie, nie jest to książka dla każdego i nie każdemu, chociażby ze względu na formę, o treści nie wspominając, przypadnie do gustu. Moim zdaniem warto, ale co ja tam wiem ;)

Po 3 - Osoby wciąż posiadające złudzenia, chociażby jeśli idzie o funkcjonowanie świata polityki, każdy kto ma lub miał szefa lub nawet Szefa, a zwłaszcza osoby uczulone i/lub wrażliwe na wysokie poziomy zaawansowanego szyderstwa... Powinny w trosce o swe zdrowie psychiczne, ominąć szerokim łukiem, zwłaszcza część/rozdział o panu Krausie. I zamiast tego pozostać przy panu Henrim i absyncie. Lepiej na tym wyjdziecie ;)
Ci zaś owe szyderstwo ceniący i lubiący, a złudzeń pozbawieni... Dla samego pana Krausa, książkę powinni przeczytać. :) Szef na prezydenta! (który jest też szefem, a więc w sumie Szefem.)

Reasumując. Ależ owszem, ale po zapoznaniu się z powyższymi uwagami. :)

Wiele można by o tej książce powiedzieć i/lub napisać. Krótka notka, opis na okładce książki mówi między innymi:
" W krótkich, zabawnych, opatrzonych ilustracjami przypowiastkach filozoficznych panowie: Valery, Henri, Brecht, Juarroz, Kraus i Calvino wprowadzają nas w świat swych egzystencjalnych pytań i przemyśleń - z pozoru logicznych, nierzadko absurdalnych. Tavares...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie pokuszę się o ocenę "Panów z dzielnicy". Nie potrafię znaleźć puenty. Słowa końcowego.Podsumowania.
Zacząłem czytać Tavaresa rano. I popołudniu. I wieczorem. I znalazłem kilka ciekawostek. Oto jedna z nich:
[...]
Pech
– Klątwy to rachunki matematyczne, które potwierdzają się w przyszłości i czekają tam na nas – powiedział pan Henri.
Po czym pochylił się, aby zawiązać sznurowadło u buta, i dokładnie w tym momencie wielki kamień przeleciał mu nad głową, a następnie upadł gwałtownie na ziemię.
...moje szczęście po raz kolejny było punktualne – stwierdził pan Henri, prostując się.
...lub też: moje szczęście jest zawsze zsynchronizowane z moim pechem.
...gdyby kamień uderzył mnie w głowę, byłby to pech – skonstatował pan Henri.
...ale miałem to szczęście, że schyliłem się w momencie, kiedy kamień chciał mi roztrzaskać głowę.
...ludzie, którzy mają pecha, nie przestają mieć szczęścia.
...po prostu mają szczęście w niewłaściwych momentach – wyjaśnił.
...tak jakby na środku pustyni znaleźli worek z piaskiem... – dodał pan Henri
[...]

Czasami czuję się, jak ten worek z piaskiem. ;-)

Nie pokuszę się o ocenę "Panów z dzielnicy". Nie potrafię znaleźć puenty. Słowa końcowego.Podsumowania.
Zacząłem czytać Tavaresa rano. I popołudniu. I wieczorem. I znalazłem kilka ciekawostek. Oto jedna z nich:
[...]
Pech
– Klątwy to rachunki matematyczne, które potwierdzają się w przyszłości i czekają tam na nas – powiedział pan Henri.
Po czym pochylił się, aby zawiązać...

więcej

mniej

Pokaż mimo to