Poprzez wyjaśnienie przeszłości kilku ważnych postaci czwarty tom historii ostatniego mężczyzny świata sprawia wrażenie nieco lepszego niż jego poprzednik. Ale zachwycał się nie będę, przykro mi. Jakoś bardzo pulpowe są te rozwiązania, jakie proponuje Brian K. Vaughan. Być może gra tutaj rolę fakt, że po tak wysoko nagradzanej serii oczekuje się jakichś niesamowitych historii – a rzeczywistość, jak to często bywa, skrzeczy.

Gdybym mógł się chociaż rozkoszować warstwą graficzną „Y”. Ale, niestety, prace Pii Guerry i Gorana Sudžuka nie są zbyt spektakularne. Ich bardzo oszczędny styl nie przeszkadza, ale i nie wzbogaca scenariusza. Mało znajdzie się tutaj zaskakujących ujęć, jakiejś specjalnej, intrygującej kreski. Ot, komiks jak komiks. Obrazy raczej mi snu z powiek spędzać nie będą.

Jeśli miałbym wskazać, co mi się najbardziej w tym komiksie podoba, to byłyby to bez wątpienia ilustracje okładkowe autorstwa Massimo Carnevale. Czasami za pomocą jednej takiej pracy ten facet potrafi znakomicie oddać temat i klimat kolejnych przygód Yoricka i jego znajomych.

Jeśli zatem ani scenariusz, ani rysunki nie zdołały podbić mojego serca, to ocena tej odsłony „Y” nie powinna dziwić.

Poprzez wyjaśnienie przeszłości kilku ważnych postaci czwarty tom historii ostatniego mężczyzny świata sprawia wrażenie nieco lepszego niż jego poprzednik. Ale zachwycał się nie będę, przykro mi. Jakoś bardzo pulpowe są te rozwiązania, jakie proponuje Brian K. Vaughan. Być może gra tutaj rolę fakt, że po tak wysoko nagradzanej serii oczekuje się jakichś niesamowitych...