Świetne, gwałtowne wiersze, pełne niepokoju i precyzyjnych artystycznych ciosów, które artysta wyprowadza w wirtuozerski sposób, nie zadając przy tym zbyt dotkliwych ran, zmuszając raczej do przygody myślenia.

„Baraka potrafi nie tylko niszczyć język „poprawny”, ale też dokładnie wywracać utrwalone w nim znaczenia, a bywa przy tym prześmiewczy. Do jego ulubionych chwytów należą wszelkie paranomazje, pseudohomonimy i forsowna homofoczność wyrazów, rozbijanie składni szeroko rozwartymi elipsami, które poddają w wątpliwość porządek tekstu, odwracanie waloryzacji emocjonalnej słów i wymyślanie nieistniejących form gramatycznych. (…) kolejne wiersze Baraki stawały się coraz bardziej „muzyczną” kompozycją, która może być wykonana, jak jazzowa improwizacja, jedynie przez jej autora. I faktycznie jako performer swojej poezji Amiri osiąga znakomite rezultaty. W eseju Poezja i Karma stwierdza: (…) połączenie dźwięku, rytmu i obrazu naśladuje elementy wszechświata. Dlatego wchodzi głębiej, podchodzi do, pod, krawędź znaczenia, przywraca językowi czucie, żeby przybliżyć nas do tych elementów, docierając do warstwy, pod którą nie sięga intelekt. W wierszu Teoria estetyki Gatsbiego pisze o powołaniu czarnego poety, który ma osiągnąć magiczną moc werbalizowania emocji i intuicji zbiorowych, odkrywanych wszakże w najgłębszych pokładach własnej pojedynczości. Taka poezja ma wzbudzać raczej wiarę niż zachwyt, dlatego to właśnie, powiada, warunkiem drobnego pisania jest szczerość, bo sam wiersz jako forma jest sztuczny, zaś poezja to nie forma, a raczej skutek.” (fragm. z książki)