Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Piekielnie niewesoło kroczyć tak przez życie bez radości, odczuwać tylko żal i smutek.

Z ludźmi gada się całkiem łatwo. Zadajesz im tylko pytania na ich temat. Każdy lubi mówić o sobie. Potem tylko kiwasz głową i się uśmiechasz, a kiedy skończą, zadajesz następne pytanie.

Niewidzialne blizny. Koleiny w umyśle. Widziałem tyle obrzydliwości, zepsucia, zła. To wszystko stało się już częścią mnie. O mojej tożsamości stanowią przecież własne doświadczenia. Tak jest z każdym. Stanowimy zbiór doświadczeń.

Czuję się jak facet z "Krzyku" Muncha utrwalony w nieustającym skowycie, dopasowany do krajobrazu zgrozy.

Demony są archetypami. Mieszkają w każdym z nas.

Daj mi kataryniarza. Dość mam już gadki z małpą!

Nick poczuł się, jakby spadał z wielkiej wysokości, wymachując rękoma, choć nie było się czego złapać.

Tymczasem recepcja [szpitala psychiatrycznego] zdążyła się napełnić przedstawicielami całego spektrum grup społeczno-ekonomicznych: znalazły się tu i małżeństwa ubrane tak, jakby wybierały się do kościoła, nieogolony mężczyzna w kombinezonie roboczym, a nawet brudny facet, całkiem możliwe, że bezdomny. Choroby psychiczne są bardzo demokratyczne.

Budzicie się o poranku ze śpiewem na ustach. Znów, po raz pierwszy od lat, patrzycie ufnie w przyszłość. Życie staje przed wami otworem niby kraina ze snów. I wtedy powinniście popędzić jak najszybciej do psychiatry ze słowami: Awaria, doktorku. Czuję się zbyt dobrze. Proszę dać mi coś, co mnie zdołuje, zanim stracę grunt pod nogami.

Honor. Phi. Jeszcze jedno słowo na określenie głupoty.