Po książkę Ransmayr'a warto sięgnąć choćby po to, aby nacieszyć się solidną warsztatowo prozą, na co szansa w chwili obecnej - chyba sami przyznacie - graniczy z wygraniem trójki w totka.
Czytając niektóre książki czuję się tak, jakbym siedział na zakolu niezbyt rwącej rzeki, patrzył się jak powoli acz bezustannie, bez wytchnienia płynie, i... w sumie to wystarcza, resztę dopowiada wyobraźnia. Nie trzeba wchodzić do wody by poczuć jej prąd. Nie inaczej jest w przypadku 'Morbus...'. Tutaj nurtem jest niezwykła umiejętność pisarza, by czytelnika uwodzić swoim talentem kreowania powieści od pierwszej do ostatniej strony. Tutaj nie ma zbędnych momentów, przegadanych kwestii, idiotycznych opisów natury, czy czegokolwiek innego podobnego. Wszystkiego jest po trochu, podane w idealnych proporcjach i w miejscach które do tego przynależą. I taką literaturę osobiście uwielbiam. Literaturę przez duże L.

Po książkę Ransmayr'a warto sięgnąć choćby po to, aby nacieszyć się solidną warsztatowo prozą, na co szansa w chwili obecnej - chyba sami przyznacie - graniczy z wygraniem trójki w totka.
Czytając niektóre książki czuję się tak, jakbym siedział na zakolu niezbyt rwącej rzeki, patrzył się jak powoli acz bezustannie, bez wytchnienia płynie, i... w sumie to wystarcza, resztę...