Lubię książki z serii Pola bitew, a M. Maciejewski jest jednym z lepszych autorów piszących do tej serii. W "Wojnie jugurtyńskiej" również nie zawodzi. Książka zawiera wszystko co powinna; streszczenie dziejów Numudii, charakterystykę sytuacji Rzymu w przeddzień konfliktu, biografie bohaterów i analizę jakości ich armii. Ten element wyszedł jednak zdecydowanie najgorzej. O ile na temat wojsk numidyjskich wiadomo niewiele, to charakterystyka armii rzymskiej z tego okresu mocno mija się z prawdą. Autor popełnił kilka anachronizmów, przypisując legionom cechy, które wykształciły się dopiero w czasach pryncypatu (np. umiejętność budowania bardzo zaawansownych machin oblężniczych). Gdyby nie to, rozważałbym nawet wystawienie 10, bo lektura sprawiła mi wielką przyjemność.

Lubię książki z serii Pola bitew, a M. Maciejewski jest jednym z lepszych autorów piszących do tej serii. W "Wojnie jugurtyńskiej" również nie zawodzi. Książka zawiera wszystko co powinna; streszczenie dziejów Numudii, charakterystykę sytuacji Rzymu w przeddzień konfliktu, biografie bohaterów i analizę jakości ich armii. Ten element wyszedł jednak zdecydowanie najgorzej. O...

W sumie nie jestem wielkim admiratorem czasów starożytnych, ale czasem dla poszerzenia horyzontów sięgam po opracowania dotyczące tamtej epoki. Nie miałem pojęcia o królestwie Numidii sąsiadującym z Kartaginą na kontynencie afrykańskim. Jeszcze mniej wiedziałem o takich władcach jak Masynissa, Adherbal czy Jugurta, którzy władali tym spornym terytorium. Z tego względu może nieco przydługie wprowadzenie opisujące zdarzenia z historii Rzymu oraz rolę Numidii w wojnach punickich było dla mnie uzasadnione.
Jakże zmienna bywała fortuna dla Synów Wilczycy (na marginesie – ten nadużywany przez Autora zwrot trochę razi) w trakcie kolejnych lat wojny jugurtyńskiej. Paradoksalnie armia pod dowództwem zdolnego Jugurty nie stała na straconej pozycji. Choć w przypadku tego konfliktu duże znaczenie odegrały nietrafione decyzje polityczne i sojusze zakończone ostatecznie zdradą.
Temat opracowania dość niszowy, co może stanowić atut publikacji; z reguły opracowania o hegemonii Rzymu w Afryce Północnej skupiają się na dziejach Kartaginy. Zarazem omawiany niewielki zakres czasowy oraz niezbyt wielka ilość źródeł sprawia (odwołania głównie do Salustiusza),że zasadnicza część książki jest zdecydowanie zbyt krótka.

W sumie nie jestem wielkim admiratorem czasów starożytnych, ale czasem dla poszerzenia horyzontów sięgam po opracowania dotyczące tamtej epoki. Nie miałem pojęcia o królestwie Numidii sąsiadującym z Kartaginą na kontynencie afrykańskim. Jeszcze mniej wiedziałem o takich władcach jak Masynissa, Adherbal czy Jugurta, którzy władali tym spornym terytorium. Z tego względu może...

Książka ciekawa, bo podejmuje temat mało znany w Polsce jeżeli chodzi o historię starożytnego Rzymu.

Książka sama w sobie jednak nie jest jakaś odkrywcza, miałem momentami wrażenie, jakby czytał pierwszy lepszy podręcznik do historii (w szczególności przydługawy wstęp o urzędach w Rzymie, rzymskim trójszeregu etc.). Autor kalkuje również źródła.

Książka popularno-naukowa i raczej nic więcej.

Książka ciekawa, bo podejmuje temat mało znany w Polsce jeżeli chodzi o historię starożytnego Rzymu.

Książka sama w sobie jednak nie jest jakaś odkrywcza, miałem momentami wrażenie, jakby czytał pierwszy lepszy podręcznik do historii (w szczególności przydługawy wstęp o urzędach w Rzymie, rzymskim trójszeregu etc.). Autor kalkuje również źródła.

Książka popularno-naukowa...

Autor Wojny jugurtyńskiej podjął się nie lada wyzwania pisząc pierwszą w języku polskim monografię na ten temat. Na tym plusy się kończą.

Książka moim zdaniem napisana fatalnie, topornym językiem, z błędami merytorycznymi i z widocznymi brakami warsztatowymi autora. W gruncie rzeczy jest to bezkrytyczna kompilacja najważniejszych źródeł, pozbawiona jakiejkolwiek głębszej refleksji autora, uzupełniona przestarzałymi opracowaniowami. Jest przy tym dość irytujące notoryczne stosowanie synonimów (np. Rzymianie- Synowie Wilczycy) zupełnie jakby autor kurczowo trzymał się wytycznych ze szkoły podstawowej, aby zbyt często się nie powtarzać. Wyszło to jednak kiepsko. Oprócz słabego stylu, brak jakielkowiek krytyki źródeł w przypadku antyku jest niewybaczalny. Dość poważny mankament tej pracy (dla innych może być atutem) to bardzo obszerne wprowadzenie. Właściwie 1/3 tekstu nie dotyczy wojny jugurtyńskiej w żaden sposób. Cofanie się grubo ponad 100 lat wstecz i roztrząsanie historii Afryki Północnej to może być dobry temat na odrębną książkę. Dla odmiany epilog wojny potraktowany został bardzo skrótowo, chociaż to akurat kwestia najciekawsza i budząca najwięcej kontrowersji.

Nie ma powodów by ocenić pracę Maciejowskiego wyżej niż 2/10

Autor Wojny jugurtyńskiej podjął się nie lada wyzwania pisząc pierwszą w języku polskim monografię na ten temat. Na tym plusy się kończą.

Książka moim zdaniem napisana fatalnie, topornym językiem, z błędami merytorycznymi i z widocznymi brakami warsztatowymi autora. W gruncie rzeczy jest to bezkrytyczna kompilacja najważniejszych źródeł, pozbawiona jakiejkolwiek głębszej...

Książkę tę kupiłem razem z kilkoma innymi pozycjami z serii Bitwy/Taktyka latem 2011 roku. Niedługo później okazało się, że przynajmniej ten zakup okazał się wyjątkowo trafny, gdyż tematyka tego opracowania zbiegła się z tematem mojej pracy pisemnej poświęconej historiografii rzymskiej (http://www.academia.edu/4029995/Spojrzenie_Salustiusza_na_historie_Rzymu). Nie ukrywam, że "Wojna jugurtyńska" M. Maciejowskiego pomogła mi bardzo w pisaniu tej pracy, zwłaszcza przez wzgląd na wykorzystanie przez Autora literatury dotyczącej stricte historii Afryki Północnej w starożytności.

M. Maciejowski zaczyna swoją książkę od krótkiego wstępu poświęconego osobie Salustiusza, autora "Wojny jugurtyńskiej", która jest naszym głównym źródłem do poznania dziejów tego konfliktu. Pierwszy rozdział przedstawia czytelnikowi obie strony konfliktu. O ile historia republikańskiego Rzymu u schyłku II w. p.n.e. jest raczej tematem powszechnie znanym, to dzieje północnej Afryki już niekoniecznie. W tym więc miejscu Autor zdobywa u mnie plusa za przedstawienie w skrótowej formie dziejów Numidów przed wybuchem wojny z Rzymianami. Następnie przedstawiony zostaje życiorys Jugurty, acz M. Maciejowski w zbyt dużym stopniu posługuje się w tym miejscu cytatami z Salustiusza. Kolejne strony poświęcone są na opis armii Numidów i Rzymian, z czego o tej pierwszej wiadomo naprawdę niewiele. Rozdział drugi to już właściwa historia wojny jugurtyńskiej. Autor przedstawia kolejne niezbyt udane rzymskie ofensywy i zdradzieckie działania Jugurty, który częściej nawet niż mieczem posługiwał się łapówką i skrytobójstwem. Tematem rozdziałów trzeciego i czwartego są kampanie, jakie prowadzili - z większymi już sukcesami - rzymscy wodzowie Metellus i Mariusz. Początek rozdziału czwartego poświęcony jest właśnie krótkiej biografii tego ostatniego: wódz ten bowiem stał się jedną z ważniejszych postaci schyłku Republiki Rzymskiej. Autor opisuje kolejne starcia rzymskich dowódców aż do ostatniej, decydującej bitwy pod Cyrtą i zdradzieckiego pojmania Jugurty przez Sullę.

Jeśli idzie o minusy książki, to wymienić muszę zbyt dużą ilość cytatów źródłowych, które zawsze budzą pewne obawy co do tego, czy aby na pewno Autor nie chce "sztucznie" powiększyć objętości swej pracy. Trochę męczące i sztuczne jest ciągłe używanie zamiennie wyrazów "Jugurta"/"syn Mastanabala", "Salustiusz"/"historyk z Amiternum" oraz "Rzymianie"/"Synowie Wilczycy". W książce nie ma natomiast błędów merytorycznych, choć w przypadku pewnych teorii Autora (np. liczebność armii numidyjskiej) brak mi uzasadnienia. Na pochwałę zasługuje z pewnością spora bibliografia, do której Autor odwołuje się w tekście, spora ilość mapek mało znanych bitew. Poza tym ogólny poziom książki jest dobry, do języka narracji nie można mieć większych zarzutów. Z pewnością jest to dobra książka i można ją polecić miłośnikom historii starożytnej.

Tomasz Babnis

Książkę tę kupiłem razem z kilkoma innymi pozycjami z serii Bitwy/Taktyka latem 2011 roku. Niedługo później okazało się, że przynajmniej ten zakup okazał się wyjątkowo trafny, gdyż tematyka tego opracowania zbiegła się z tematem mojej pracy pisemnej poświęconej historiografii rzymskiej (http://www.academia.edu/4029995/Spojrzenie_Salustiusza_na_historie_Rzymu). Nie ukrywam,...