Fred Vargas jest pisarką posiadającą swój własny, niepowtarzalny i styl oraz niesamowite poczucie humoru. Dzięki temu jej książki czyta się z prawdziwą przyjemnością i zawsze z niecierpliwością czeka się na jej następne dzieła. Detektyw z ropuchą w kieszeni? Czemu nie, przecież to takie samo zwierzę jak każde inne. A intryga kryminalna zaczynająca się od absurdalnej sytuacji naprawdę wciągająca.

Fred Vargas jest pisarką posiadającą swój własny, niepowtarzalny i styl oraz niesamowite poczucie humoru. Dzięki temu jej książki czyta się z prawdziwą przyjemnością i zawsze z niecierpliwością czeka się na jej następne dzieła. Detektyw z ropuchą w kieszeni? Czemu nie, przecież to takie samo zwierzę jak każde inne. A intryga kryminalna zaczynająca się od absurdalnej...

"Ławka 102" to nie tylko kryminał wciągający , mylący tropy, wielopłaszczyznowy, ale także lekki w formie, z barwnymi postaciami i specyficznym klimatem. Autorka bazuje przede wszystkim na determinacji głównego bohatera w rozwiązywaniu zagadek kryminalnych co zbliża ja do klasycznych kryminałów , ale dodatkowo wprowadza bardzo charakterystyczne postaci i barwny kalejdoskop osobowości i talentów.

"Ławka 102" to nie tylko kryminał wciągający , mylący tropy, wielopłaszczyznowy, ale także lekki w formie, z barwnymi postaciami i specyficznym klimatem. Autorka bazuje przede wszystkim na determinacji głównego bohatera w rozwiązywaniu zagadek kryminalnych co zbliża ja do klasycznych kryminałów , ale dodatkowo wprowadza bardzo charakterystyczne postaci i barwny...

Cóż począć, mam sentyment do kryminałów Vargas - za nutkę absurdu, umiejętnie dawkowane dziwactwa bohaterów i ciekawe nawiązania historyczne, które nie rozdymają jednak niepotrzebnie tekstu. Szybka i przyjemna lektura, chociaż pozostałe części cyklu o ewangelistach są chyba lepsze od "Ławki 102". Najlepsze zaś są "Temps glaciaires"...

Cóż począć, mam sentyment do kryminałów Vargas - za nutkę absurdu, umiejętnie dawkowane dziwactwa bohaterów i ciekawe nawiązania historyczne, które nie rozdymają jednak niepotrzebnie tekstu. Szybka i przyjemna lektura, chociaż pozostałe części cyklu o ewangelistach są chyba lepsze od "Ławki 102". Najlepsze zaś są "Temps glaciaires"...

Imię i nazwisko pisarki Fred Vargas obiło mi się o uczy i oczy kilka razy. Pare miesięcy temu w księgarni na lotnisku we Frankfurcie zauważyłem jej książki. Teraz całkiem niedawno w mojej lokalnej bibliotece na półce z rekomendacjami pojawił się audiobook „Das Orakle von Port Nicolas”, czyli „Ławka 102” i jakoś ta zachęta na mnie zadziałała także wypożyczyłem zgrałem płyty CD, wrzuciłem pliki mp3 do telefonu no i rzutem na taśmę zacząłem słuchać. Nie rozczarowałem się gdyż odkryłem coś nowego, autorkę i serie kryminałów która wcześniej nie była mi znana, a we Francji jest dość popularna.
Dodam jeszcze na wstępie iż trochę czasu mi zajęło odnalezienie odpowiednika tej książki na portalu LC. Niemieckie tłumaczenie tytułu brzmi po polsku „Wyrocznia z Portu Nicolas” nijak się ma do „Ławki 102”. Angielski tytuł tez niż z gruszki ni z pietruszki brzmi całkowicie inaczej niż polski czy niemiecki odpowiednik, „Dog will have his day” co oznacza „Pies będzie miał kiedyś swój dzień”. Natomiast oryginalny tytuł w języku francuski brzmi: „Un peu plus loin sur la droit”, co oznacza „Nieco dalej na prawo”. Chyba jeszcze nie spotkałem się z czymś takim aby tytuły tej samej książki tak mocno pąplatane były ze sobą. Co język to inny tytuł a książka ta sama. Ciekawe.
Logika polskiego tytułu „Ławka 102” zaczęła mieć swoją logikę już na początku książki. Główny bohater kryminału to Ludwig albo Louis Kehweiler, często nazywany obraźliwie „Niemcem” przez swoich francuskich towarzyszy. Louis nie ma pracy, został zwolniony z pracy w ministerstwie spraw wewnętrznych i jego codzienne zajęcie sprowadza się często do obserwowania świata. Louis jest człowiekiem lubi porządek i jest systematyczny, opracował system gdzie ławki w Paryżu ponumerował. I tak przy ławce której nadal numer 102 odnajduje psie odchody w a nich kawałek małej białej kostki. Ponieważ trochę pracował zawodowo jako śledczy no i ma znajomosci wśród specjalistów szybko zidentyfikował kostkę jako ludzką kość dużego palca u nogi człowieka. Szuka śladu psa który pozostawił niespodziankę w parku i po nitce do kłębka trafia najpierw do prowincjonalnego miasta portowego gdzie w końcu odnajduje zwłoki ktorym brakuje właśnie dużego palca u nogi.

Przyznam że oryginalność tej historii kryuminaknej mocno mnie zaskoczyła i z wielką ciekawością słuchałem tego audiobooka. Książka mocno wprowadziła mnie w klimat francuski lub raczej powinienem powiedzieć utrzymała mnie w klikacie francuskim po niedawnym przesłuchaniu „6:41”.

Cieszę się że mogłem odkryć nową pisarkę kryminałów, mogłem poznać też bliżej klimat prowincjonalnej i stołecznej Francji. Nie żałuje tej lektury wręcz polecam. Myśle że jeśli nadarzy się okazja to przeczytam lub przesłucham jeszcze coś autorstwa Fred Vargas. Udało mi się tez ustalić iż „Ławka 102” należy do serii o „trzech ewangelistach”. Nie jest to tez pierwszy tom z tej serii także nie wiem czy czegoś nie tracę tak wyrywkowo sięgając po drugi tom tej serii. Nieważne, cieszę się że trafiłem na tą książkę.

Imię i nazwisko pisarki Fred Vargas obiło mi się o uczy i oczy kilka razy. Pare miesięcy temu w księgarni na lotnisku we Frankfurcie zauważyłem jej książki. Teraz całkiem niedawno w mojej lokalnej bibliotece na półce z rekomendacjami pojawił się audiobook „Das Orakle von Port Nicolas”, czyli „Ławka 102” i jakoś ta zachęta na mnie zadziałała także wypożyczyłem zgrałem płyty...

Lubię gawędziarski styl Fred Vargas, już czytając ostatnią stronę książki tęskinię do jej bohaterów bo naprawdę ma się ochotę iść z nimi na piwo i porozmawiać o wszystkim i o niczym. Książkę czyta się szybko, prawie za szybko mimo że początek jest groteskowy! Otóż uwagę głównego bohatera-tajemnieczego Kehweiler przyciąga kawałek kości znajdujący się na kracie drzewa w parku.Wszyscy przeszliby obok tego obojętnie ale nie "Niemiec"-inteligentny, nieco ekscentryczny były pracownik Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Pozostaje nam tylko śledzić intrygę i uśmiechać się pod nosem, słuchając refleksji głównych bohaterów o życiu i kobietach. Zwłaszcza o kobietach. Polecam gorąco na nadchodzące mroźne wieczory!

Lubię gawędziarski styl Fred Vargas, już czytając ostatnią stronę książki tęskinię do jej bohaterów bo naprawdę ma się ochotę iść z nimi na piwo i porozmawiać o wszystkim i o niczym. Książkę czyta się szybko, prawie za szybko mimo że początek jest groteskowy! Otóż uwagę głównego bohatera-tajemnieczego Kehweiler przyciąga kawałek kości znajdujący się na kracie drzewa w...