przerost formy nad treścią, zupełnie nie moje klimaty, zmęczyła mnie ta książka

przerost formy nad treścią, zupełnie nie moje klimaty, zmęczyła mnie ta książka

John O'Farrell - uważny obserwator z przymrużeniem krytycznego oka.

Książka reklamowana jako zabawna - i to się zgadza. Momentami rzeczywiście chichotałam na głos, a wiele sytuacji jest faktycznie śmiesznych.

Książka opisywana jako satyra na rodziców XXI wieku - i to też się zgadza.
Można tu wyróżnić dwie dominujące cechy tych rodziców.
Po pierwsze megalomania i nadmierna ambicja na punkcie własnego dziecka. Musi ono być we wszystkim "naj", szczególnie na tle dzieci innych znajomych. Od małego bierze udział w wyścigu szczurów, jest wychowywane, tresowane, dokształcane. Uczęszcza na niezliczoną ilość zajęć dodatkowych, czasami wręcz absurdalnych, byle tylko się wyróżnić na tle innych dzieci. Musi być uzdolnione ponadprzeciętnie, bo to wstyd mieć tylko zwyczajne dziecko.

Druga cecha to nadopiekuńczość i paranoiczny wręcz lęk, by coś złego się temu dziecku nie przytrafiło.
Fragment o zabawie dzieci w piaskownicy w kaskach na wypadek spadającego meteorytu rozbawił mnie i przeraził równocześnie. Odbiera się dziecku wręcz możliwość popełnienia błędu i doświadczenia płynącego z nauki na własnych błędach. Tu nie ma miejsca na takie faux pas.

Nie da się uchronić dziecka przed wszystkimi problemami tego świata. Musi zetknąć się z biedą, niesprawiedliwością, chorobą, przemocą.

Obraz zwariowanych rodziców, którzy którzy dla dobra swoich dzieci usprawiedliwiają swój egoizm, naginają własne zasady moralne, a nawet są w stanie posunąć się do oszustwa, to właściwie smutne i niesmaczne. Ale czy nieprawdziwe? Obawiam się, że nie.
Tylko czy to jeszcze jest miłość, czy głupota?

Autor sam jest rodzicem i pewnie wiele opisanych sytuacji zaobserwował.
Opisał je z humorem, nie krytykuje dosłownie, ale daje do myślenia.
Zachęcam do przeczytania, bo myślę że warto.

John O'Farrell - uważny obserwator z przymrużeniem krytycznego oka.

Książka reklamowana jako zabawna - i to się zgadza. Momentami rzeczywiście chichotałam na głos, a wiele sytuacji jest faktycznie śmiesznych.

Książka opisywana jako satyra na rodziców XXI wieku - i to też się zgadza.
Można tu wyróżnić dwie dominujące cechy tych rodziców.
Po pierwsze megalomania i nadmierna...

Dobra lektura dla rodziców, szczególnie tych przewrażliwionych na punkcie swoich pociech. Czytałam lata temu, ale pamiętam, że serdecznie ubawiłam się na opisie przykładów działania ambitnej mamy skupionej na zapewnieniu szczęścia, bezpieczeństwa i... sukcesu swoich dość przeciętnych dzieci. szczególnie córki w wieku szkolnym.
Pod płaszczykiem dobrej zabawy warto się zastanowić jak bardzo my próbujemy kompensować nasze niepowodzenia i ambicje kosztem naszych bliskich i o ile warto to robić.

PS. >> SPOILER ALERT<<

Epizod z szmacianą lalką o masce (chyba) Tony'ego Blaira, wrzucanej pod pędzący po ulicy samochód już zawsze pozostanie w mojej pamięci ;)

Dobra lektura dla rodziców, szczególnie tych przewrażliwionych na punkcie swoich pociech. Czytałam lata temu, ale pamiętam, że serdecznie ubawiłam się na opisie przykładów działania ambitnej mamy skupionej na zapewnieniu szczęścia, bezpieczeństwa i... sukcesu swoich dość przeciętnych dzieci. szczególnie córki w wieku szkolnym.
Pod płaszczykiem dobrej zabawy warto się...

Sympatyczna satyra na hiper nadwrażliwych rodziców.

Sympatyczna satyra na hiper nadwrażliwych rodziców.

Nieco gorsza niż "Najlepsze dla mężczyzny", ale i tak mega dobra. Książka jest świetna gdy O'Farrell z właściwym sobie humorem opisuje życie rodzinne rodziców z dzieciakami w wieku późnej podstawówki. Choć mniej więcej od połowy książki historia zmierza do przewidywalnego finału, całość czyta się świetnie. Aż dziwne, że autor nie jest tak popularny w Polsce.

Nieco gorsza niż "Najlepsze dla mężczyzny", ale i tak mega dobra. Książka jest świetna gdy O'Farrell z właściwym sobie humorem opisuje życie rodzinne rodziców z dzieciakami w wieku późnej podstawówki. Choć mniej więcej od połowy książki historia zmierza do przewidywalnego finału, całość czyta się świetnie. Aż dziwne, że autor nie jest tak popularny w Polsce.

Kolejna książka pisarza, który chyłkiem skradł moje serce. Tym razem zmierzył się z motywem nadopiekuńczych rodziców.
Nie da się uchronić dzieci przed wszystkimi problemami tego świata. Matka - narratorka powieści - uważa, że potrafi. Przeprowadza za rączkę przez wszystkie przeszkody. To, co wyczynia, by chronić dziecko i zapewnić mu najlepszy start w życiu – przechodzi ludzką wyobraźnię. A mąż ją ochoczo wspiera - O’Farrel nie byłby sobą, gdyby odpuścił facetom.
Tak więc mamy zwariowanych rodziców, którzy cierpią na przerost ambicji. Którzy przesadzają z troską o dzieci. Którzy dla ich „dobra” są w stanie nawet nagiąć własne zasady moralne.
Czy to wielka, czy głupia miłość rodzicielska?
Humor, dystans, ironia. Zabawna fabuła. Błyskotliwa narracja. - W ogóle książka jest pioruńsko inteligentnie napisana. Autor nie przestaje mnie zadziwiać.
Warto przeczytać. Może ktoś uszczknie coś dla siebie.:)

Kolejna książka pisarza, który chyłkiem skradł moje serce. Tym razem zmierzył się z motywem nadopiekuńczych rodziców.
Nie da się uchronić dzieci przed wszystkimi problemami tego świata. Matka - narratorka powieści - uważa, że potrafi. Przeprowadza za rączkę przez wszystkie przeszkody. To, co wyczynia, by chronić dziecko i zapewnić mu najlepszy start w życiu – przechodzi...

Uśmiałam się, jak nigdy! Satyra na współczesne mamy, dzieci, obyczaje...

Uśmiałam się, jak nigdy! Satyra na współczesne mamy, dzieci, obyczaje...

Doskonała kreacja nadopiekuńczych rodziców i poczucie humoru, jednak uważam fabułę za naiwną.

Doskonała kreacja nadopiekuńczych rodziców i poczucie humoru, jednak uważam fabułę za naiwną.

Matki sportretowane w „Może zawierać orzeszki” mnie przeraziły. Dzieci wtłoczone od najmłodszych lat w wyścig szczurów, młodocianych co prawda, ale to nie zmienia faktu… Dzieci zagubione w wysokich oczekiwaniach rodziców. Dzieci, którym odebrano radość ze zwykłych zajęć, czasami z nic nierobienia, bo zwyczajność jest niedopuszczalna! Świat, gdzie moje dziecko MUSI być najlepsze, a jak nie jest, to jest dramat i porażka życiowa. I szalona matka, która postanawia przebrać się za 12-nastolatkę i zdać za nią egzamin do wymarzonego (przez rodziców oczywiście) gimnazjum. Wszystko to okraszone jest dawką poczucia humoru i morałem na koniec, ale przyznam, że sama wizja mnie po prostu przeraziła i nie potrafiłam się cieszyć tą książką.

Matki sportretowane w „Może zawierać orzeszki” mnie przeraziły. Dzieci wtłoczone od najmłodszych lat w wyścig szczurów, młodocianych co prawda, ale to nie zmienia faktu… Dzieci zagubione w wysokich oczekiwaniach rodziców. Dzieci, którym odebrano radość ze zwykłych zajęć, czasami z nic nierobienia, bo zwyczajność jest niedopuszczalna! Świat, gdzie moje dziecko MUSI być...

Książka bez porywającej akcji, ale wciągająca i z humorem :)

Książka bez porywającej akcji, ale wciągająca i z humorem :)