Pieśń Maorysów

cudowana saga, jak wszystkie książi Sarah Lark. Tzw must read. Polecam

cudowana saga, jak wszystkie książi Sarah Lark. Tzw must read. Polecam

A najlepiej to było jak ona zemdlała i lekarz wziął ją za rękę i stwierdził, że jest w ciąży.
Albo jak macocha w cudowny sposób zamieniła się w teściową...
Drugi tom sagi nowozelandzkiej dosyć rozczarowuje.

A najlepiej to było jak ona zemdlała i lekarz wziął ją za rękę i stwierdził, że jest w ciąży.
Albo jak macocha w cudowny sposób zamieniła się w teściową...
Drugi tom sagi nowozelandzkiej dosyć rozczarowuje.

Drugi tom ciekawej sagi rodzinnej żyjącej w Nowej Zelandii. Tym razem poznajemy losy kolejnego pokolenia rodziny. Książka zawiera wiele fascynujących opisów krajobrazów oraz kultury Maorysów.

Drugi tom ciekawej sagi rodzinnej żyjącej w Nowej Zelandii. Tym razem poznajemy losy kolejnego pokolenia rodziny. Książka zawiera wiele fascynujących opisów krajobrazów oraz kultury Maorysów.

Druga część sagi nowozelandzkiej Sarah Lark mówi o losach i wyborach życiowych wnuczek emigrantek, które były bohaterkami części pierwszej. Jedna z nich jest w połowie Maoryską, dzięki czemu tematyka zbliża się do kultury maoryskiej. Poznajemy też życie w górniczych osiedlach na wyspie południowej, ale jest to tylko tłem historii romansowej. Czyta się świetnie.

Druga część sagi nowozelandzkiej Sarah Lark mówi o losach i wyborach życiowych wnuczek emigrantek, które były bohaterkami części pierwszej. Jedna z nich jest w połowie Maoryską, dzięki czemu tematyka zbliża się do kultury maoryskiej. Poznajemy też życie w górniczych osiedlach na wyspie południowej, ale jest to tylko tłem historii romansowej. Czyta się świetnie.

Jak ja się umęczyłam nad tą książką. I część była o niebo lepsza. Ta też nie była zła, ale pobiłam rekord czytania. i czytałam 2 miesiące. Najbardziej wciągnęła mnie akcja po wybuchu w kopalni. Tam faktycznie coś się działo, poza tym trochę wiało nudą. Wkurzająca Kura , bezpłciowa Elaine, przepraszająca za to, że żyje i jakoś tak ogólnie długo. Trochę się rozczarowałam, bo " W krainie białych obłoków " pochłonęłam

Jak ja się umęczyłam nad tą książką. I część była o niebo lepsza. Ta też nie była zła, ale pobiłam rekord czytania. i czytałam 2 miesiące. Najbardziej wciągnęła mnie akcja po wybuchu w kopalni. Tam faktycznie coś się działo, poza tym trochę wiało nudą. Wkurzająca Kura , bezpłciowa Elaine, przepraszająca za to, że żyje i jakoś tak ogólnie długo. Trochę się rozczarowałam, bo...

Od prawie dwóch miesięcy usiłowałam ją przeczytać, utknęłam po paru rozdziałach. Poddaję się, nie jest tak ciekawa jak pierwsza część, nie porywa.

Od prawie dwóch miesięcy usiłowałam ją przeczytać, utknęłam po paru rozdziałach. Poddaję się, nie jest tak ciekawa jak pierwsza część, nie porywa.

Jest rok 1983. Poznajemy dalsze losy Helen O'Keefe, która prowadzi pensjonat. Jest już babcią i osobą, przed którą każdy czuje respekt.
Poznajemy jej wnuczkę Elaine, która robi wrażenie na przybyłym do pensjonatu Williamie. Mężczyzna jest nią zauroczony i wszystko wskazuje na to, że coś z tego będzie, jednak pewnego dnia pojawia się kuzynka Elaine, Kura i to ona zdobywa serce Williama ... Jest ślub, szczęście jednych, żal innych i tak życie toczy się dalej.

Poznajemy dalsze losy Gwyn oraz Jamesa oraz wielu innych osób znanych nam z 1 części. Są też wspomnienia z dawnego życia oraz wplatanie nowych wątków, żeby historia nie była monotonna i ukazała czytelnikowi różne odcienie życia oraz piękno Nowej Zelandii.

W historii przewija się także historia Maorysów, młodego pokolenia, które inaczej patrzy na życie i walczy o swoje prawa, choć niestety nie wszystko jest po ich myśli.
Powiązania rodzinne, miłość, trudy dnia codziennego to wątki, które wplatają się w cała historię i prowadzą nas przez kolejne lata.
Elaine i Thomas - ich związek przynosi wiele rozczarowań i cierpień dziewczynie. Czy Elaine będzie kiedyś szczęśliwa? Czy pozna co to prawdziwa miłość?

Przyjaźń, jej siła odgrywa też tutaj dużą rolę, bo mimo upływu lat i kilku nieporozumień Helen i Gwyn nadal są przyjaciółkami i się wspierają, tak jak kiedyś.

Te i inne pytania będą nam się pojawiać w głowie podczas czytania kolejnych stron książki. Nieraz ogarnie nas złość na pewne ludzkie słabości, złośliwości a czasami będziemy się radować wraz z bohaterami, że zaznali trochę szczęścia.

Dialogi o wszystkim i o niczym, raz wprowadzą do akcji coś ciekawego, innym razem niestety zanudzą, raz będzie nam zapierać dech i nie będziemy mogli się oderwać od czytania, by dowiedzieć się co się wydarzy, innym zaś razem ogarnie nas senność i tak dotrawmy do końca 2 tomu, by czekać z niecierpliwością na dalszą część losów dobrze nam już znanych bohaterów.
Tajemnicza gra na flecie - głos duchów pecorino, maoryskie czary, klątwa ... Oj, narobiło to trochę zamieszania i to co nudne, nagle zaczęło nabierać innego wymiaru ...
Siła muzyki, dążenie do spełnienia marzeń - wszystko jest możliwe :)
Nowe pokolenie - co je czeka? Czy walka o ziemię nadal będzie trwać? Czy miłość i zrozumienie wszystko zwycięży?
Ciekawe co się wydarzy w 3 tomie? Czy będzie też taki barwny, bogaty we wrażenia? co nowego przyniesie?
Akcja póki co kończy się w roku 1898. Prawie 650 stron za mną, a przede mną kolejny gruby tom.
Was także zapraszam do lektury a sama udaję się w dalszą podróż, mam nadzieję, że pełną wrażeń :)

Jest rok 1983. Poznajemy dalsze losy Helen O'Keefe, która prowadzi pensjonat. Jest już babcią i osobą, przed którą każdy czuje respekt.
Poznajemy jej wnuczkę Elaine, która robi wrażenie na przybyłym do pensjonatu Williamie. Mężczyzna jest nią zauroczony i wszystko wskazuje na to, że coś z tego będzie, jednak pewnego dnia pojawia się kuzynka Elaine, Kura i to ona zdobywa...

1. Tkliwa historia o młodości, o głupich wyborach podyktowanych przekorą, o tym że nie zawsze pierwsze wrażenie jest słuszne, i nie zawsze warto iść za głosem serca, czasem warto użyć rozumu ;)
2. Akcja jest względnie wartka, bohaterowie przeciętni, nic tu nie zaskakuje i nie porywa.
3. Pierwsza cześć zachwycała egzotyką ta już niestety nie.

1. Tkliwa historia o młodości, o głupich wyborach podyktowanych przekorą, o tym że nie zawsze pierwsze wrażenie jest słuszne, i nie zawsze warto iść za głosem serca, czasem warto użyć rozumu ;)
2. Akcja jest względnie wartka, bohaterowie przeciętni, nic tu nie zaskakuje i nie porywa.
3. Pierwsza cześć zachwycała egzotyką ta już niestety nie.

Po prostu wspaniała książka. "Pieśń Maorysów" podobała mi się jeszcze bardziej, niż pierwszy tom. W tej części cyklu poznajemy trzecie już pokolenie rodzin Gwyneiry i Helen. Mamy więc kolejne dwie bohaterki, różne jak ogień i woda, doświadczające zupełnie innych perypetii. Niesamowicie przywiązałam się do Elaine, śledziłam jej losy z zapartym tchem. Autorka pisze świetnie, nierozwlekle, zwięźle, ale też z uczuciem, a postaci są żywe, niepozbawione wad, przedstawione z głębią psychologiczną. A niejako przy okazji poznajemy kolejny kawałek Nowej Zelandii, zarówno w sensie regionu, jak i gospodarki oraz historii. W całość pięknie wpleciona jest kultura maoryska, która w drugim tomie trylogii odgrywa znaczącą rolę. Trzeci tom przede mną i sięgam po niego z niecierpliwością...

Po prostu wspaniała książka. "Pieśń Maorysów" podobała mi się jeszcze bardziej, niż pierwszy tom. W tej części cyklu poznajemy trzecie już pokolenie rodzin Gwyneiry i Helen. Mamy więc kolejne dwie bohaterki, różne jak ogień i woda, doświadczające zupełnie innych perypetii. Niesamowicie przywiązałam się do Elaine, śledziłam jej losy z zapartym tchem. Autorka pisze świetnie,...

Drugi tom Sagi - tez podbił moje serce, nowi bohaterzy, nowe problemy oraz trud ich pokonywania wspaniale wykończone opisami gór i życiem Maorysow. Polecam z czystym sumieniem

Drugi tom Sagi - tez podbił moje serce, nowi bohaterzy, nowe problemy oraz trud ich pokonywania wspaniale wykończone opisami gór i życiem Maorysow. Polecam z czystym sumieniem