Poezja Roberta Frosta nie odkrywa niczego nowego. Sytuuje się raczej na styku zwykłej życiowej obserwacji i głębokiego namysłu nad sensem poszczególnych znaków. Aprobuje to, co bliskie, i to, co dalekie, wtedy gdy jest w pełni doświadczona. Nie wyróżnia się poetyckim polotem, jej język to fragment zwykłej wypowiedzi, dialog nasz powszedni. Jednakowoż język ten wskrzesza symbole duchowości z efemerycznej historii. Frost tworzy nieociosane wiersze. Kłujące czuby natchnienia. Jest gadatliwy ale zdyscyplinowany. Mój ulubiony utwór "Rozbijacz gwiazd" mówi o marzycielu, który sprzedaje farmę i za pieniądze kupuje teleskop, by obserwować niebo. Tak widzi to ktoś z zewnątrz. W tym szaleńcu, podpalaczu własnego trudu, jest ukryty poeta. Drąży on sens, chce ogarnąć swoje znaczenie. Chce przeniknąć przez mury skostniałej powinności.

Poezja Roberta Frosta nie odkrywa niczego nowego. Sytuuje się raczej na styku zwykłej życiowej obserwacji i głębokiego namysłu nad sensem poszczególnych znaków. Aprobuje to, co bliskie, i to, co dalekie, wtedy gdy jest w pełni doświadczona. Nie wyróżnia się poetyckim polotem, jej język to fragment zwykłej wypowiedzi, dialog nasz powszedni. Jednakowoż język ten wskrzesza...