Niewielkich rozmiarów książka Maggie Nelson stanowi przesiąknięte kolorem niebieskim rozmyślania o smutku, rozstaniu, cierpieniu i miłości.

„Bluets” to taka mini-powieść poetycka w znacznym stopniu skupiająca się na emocjach autorki, ale przede wszystkim jest to powieść opisująca ludzi (z różnych epok),którzy mieli obsesję na punkcie koloru niebieskiego; historię samego koloru, naukowe wywody na temat tego, jak widzimy barwy i ontologiczne rozważania na temat tychże oraz przemycająca liczne uwagi o kolorze niebieskim w kontekście sztuk wizualnych, historii i literatury. Jest tu tego na tyle dużo, że mniej obyty kulturowo czytelnik może mieć sporo do googlowania w trakcie lektury. 😉

W tak zwanym międzyczasie autorka opowiada także o swojej nieudanej relacji z mężczyzną, którego nazywa (pięknie!) księciem błękitu, »prince of blue«; oraz o swojej sparaliżowanej na skutek wypadku przyjaciółce.

Z każdą kolejną stroną kreowane przez Nelson obrazy z niebieskim w roli metafory szczęścia, nadziei, ale i rozpaczy stają się coraz bardziej złożone, momentami niemalże erudycyjne, lecz nadal niewiele jest w nich autorki i jej przeżyć. Może dlatego, że – jak sama pisze – nie chciała, aby żadne zapisane wspomnienie zastąpiło to prawdziwe.

Dlatego skupia się na kolorze niebieskim. A ten staje się dla niej nawigatorem w trudnym okresie życia. To on bez ostrzeżenia uruchamia bolesne wspomnienia, to on uparcie przypomina o pięknie utraconych chwil, ale to również on oswaja rzeczywistość, on pozwala przeżyć każdy kolejny dzień i to on daje nadzieję na przyszłość.

Język „Bluets” jest niesamowity – niby wulgarny, naturalistyczny, chropowaty i toporny, a jednak bezsprzecznie poetycki, wymuskany i niesłychanie plastyczny.

Przejrzysta struktura składająca się z 240 krótkich, sugestywnych opisów-myśli doskonale odciąża przekazywane treści, które autentycznie potrafią zachwycić i swoją formą, i swoim przesłaniem.

Nelson ma bowiem ostry język i umysł jak brzytwa. W dodatku kładzie ona w swych wywodach znaczny nacisk (do tego w dość charakterystyczny i charakterny sposób) na feminizm, więc dla niektórych „Bluets” może się okazać ciężkostrawną lekturą.

To może trochę dziwna, lecz bez dwóch zdań niebywale artystyczna w swej formie i treści literatura. Na pewno nie dla wszystkich, ale warto spróbować się z nią zmierzyć.

I tak sobie myślę, że tę książkę, a w szczególności tę jej dziwniejszą płaszczyznę, najmocniej poczują i najlepiej zrozumieją ludzie, którym za dzieciaka było przykro, kiedy zakładali wybrane skarpetki, a reszta zostawała samotnie w szufladzie. ;)

Niewielkich rozmiarów książka Maggie Nelson stanowi przesiąknięte kolorem niebieskim rozmyślania o smutku, rozstaniu, cierpieniu i miłości.

„Bluets” to taka mini-powieść poetycka w znacznym stopniu skupiająca się na emocjach autorki, ale przede wszystkim jest to powieść opisująca ludzi (z różnych epok),którzy mieli obsesję na punkcie koloru niebieskiego; historię samego...