Dziwo prawdziwe. Rzuca się w oczy duża biegłość techniczna i erudycja autorki. Wiersze są – za przeproszeniem – fajne: inteligentne, dowcipne, a zarazem gorzkie i refleksyjne. Mam tylko mały problem z kompozycją tomiku – odnoszę wrażenie, że przyporządkowanie wierszy do fikcyjnych poetów zostało dokonane post factum. Strategia ta, może i wygodna z punktu widzenia autorki (chyba niechętnej do bezpośrednich wyznań),wydaje się mi osłabiać nieco odbiór. Nie zmienia to jednak faktu, że Kuciak (będąca także świetną tłumaczką) jest intrygującą poetką posiadająca prawdziwie mocny osobny głos. Niestety wszystko wskazuje na to, że nie publikuje już poezji (po tym tomie zamilkła, wcześniej wydała tylko debiutancką „Retardację”). Wielka szkoda, ale kto wie? Może jeszcze wróci do swoich czytelników z tych dalekich krajów. Ja będę wypatrywał jej powrotu.

Dziwo prawdziwe. Rzuca się w oczy duża biegłość techniczna i erudycja autorki. Wiersze są – za przeproszeniem – fajne: inteligentne, dowcipne, a zarazem gorzkie i refleksyjne. Mam tylko mały problem z kompozycją tomiku – odnoszę wrażenie, że przyporządkowanie wierszy do fikcyjnych poetów zostało dokonane post factum. Strategia ta, może i wygodna z punktu widzenia autorki...