Pokochałam wroga

OCENA 6/10 - DOBRA

Sięgając po książkę spodziewałam się czegoś trochę innego- opowieści o zakazanej miłości z czasów II wojny światowej. Tymczasem była to może 1/4 całej książki i wątek nie był tak bardzo rozbudowany jak myślałam, że będzie. Nie mniej jednak książkę czytało się szybko i lekko, jak na swoją tematykę. Był ukazany dramat wielu rodzin, postaci, ale myślę, że bardziej trafiłoby to do czytelnika, gdyby akcja odgrywała się tylko w okupowanym Krakowie, przez co wątki byłyby bardziej rozbudowane i lepiej przedstawione, opisane.

OCENA 6/10 - DOBRA

Sięgając po książkę spodziewałam się czegoś trochę innego- opowieści o zakazanej miłości z czasów II wojny światowej. Tymczasem była to może 1/4 całej książki i wątek nie był tak bardzo rozbudowany jak myślałam, że będzie. Nie mniej jednak książkę czytało się szybko i lekko, jak na swoją tematykę. Był ukazany dramat wielu rodzin, postaci, ale myślę, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kiedyś musiał się o tym dowiedzieć. Musiała mu wyznać prawdę. Całą prawdę. Ale to jeszcze nie był ten czas. Ta chwila jeszcze nie nastała, czuła to. Coś ciągle ją przed tym powstrzymywało. "Kiedyś nadejdzie odpowiedni moment" -powtarzała sobie. "Kiedyś nadejdzie...."
Ten dzień jednak nie nadszedł. Na łożu śmierci ostatkiem sił nakazała mu zachować pierścionek i odnaleźć zielone pudełko.
Otwarte zielone pudełko leżało przed nim na blacie biurka. Gruby ręcznie zapisany zeszyt jednocześnie przyciągał i odpychał. Oto w jego rękach znajdowała się jej historia. Tajemnica skrywana tyle lat. Pełna miłości i cierpienia. Czy odważy się ją poznać?

"Pokochałam wroga" to niesamowita historia rodzinna opisana dwutorowo poprzez przeplatające się wątki. Pierwszy opisuje wzruszającą, historię miłości zakazanej. Szczerej i prawdziwej, choć znienawidzonej i potępianej. Cierpienie, strach i okropności wojny przeplatają się tu z rosnącym uczuciem. Drugi jest tak jakby dopełnieniem pierwszego. To historia która właśnie w tym pierwszym znajduje swój początek. Dziecko z nieprawego łoża, w tej chwili już dorosły mężczyzna zmaga się z przeszłością swojej matki, a co za tym idzie z własnym pochodzeniem. Polecam

Kiedyś musiał się o tym dowiedzieć. Musiała mu wyznać prawdę. Całą prawdę. Ale to jeszcze nie był ten czas. Ta chwila jeszcze nie nastała, czuła to. Coś ciągle ją przed tym powstrzymywało. "Kiedyś nadejdzie odpowiedni moment" -powtarzała sobie. "Kiedyś nadejdzie...."
Ten dzień jednak nie nadszedł. Na łożu śmierci ostatkiem sił nakazała mu zachować pierścionek i odnaleźć...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mam mieszane uczucia, jeśli chodzi o tę książkę. Nie jest ona zła, jednak spodziewałam się czegoś innego. Dwutorowość akcji lubię, ale wolałabym,aby większa jej część dotyczyła przeszłości, wojny i zakazanego uczucia, o którym mowa na okładce. Tymczasem, wojna oraz historia Jagi i Maxa zajmuje może ¼ książki. I w zasadzie tylko to, że ta historia tam się znalazła, ratuje tę książkę.
Poza tym, nie do końca podobało mi się to,że autorka za wszelką cenę chciała wszystkich przekonać,że w okresie PRL było tak bardzo źle. Oczywiście, z pustymi półkami, octem i musztardą. Bo jakże inaczej. Musiała o tym wspomnieć. Ciekawe, czy to na tej musztardzie, popijanej tym octem się wychowała. I taki mały błąd:
Gdy Tomek chce przekonać Anię do tego, by wydać wspomnienia babci, używa argumentu, że "harlequiny świetnie się sprzedają". Fajnie, że się sprzedawały, tylko akcja książki to styczeń 1991 roku,tymczasem w Polsce, harlequiny ukazały się dopiero w październiku tego samego roku.
Jeszcze zanim zaczęłam czytać, planowałam zamówić pozostałe tomy sagi. Jeśli jednak wszystkie pisane są w ten sposób, to raczej tego nie zrobię. Tym bardziej, że zależało mi właśnie na historii uczucia do tytułowego wroga.

Mam mieszane uczucia, jeśli chodzi o tę książkę. Nie jest ona zła, jednak spodziewałam się czegoś innego. Dwutorowość akcji lubię, ale wolałabym,aby większa jej część dotyczyła przeszłości, wojny i zakazanego uczucia, o którym mowa na okładce. Tymczasem, wojna oraz historia Jagi i Maxa zajmuje może ¼ książki. I w zasadzie tylko to, że ta historia tam się znalazła, ratuje tę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Fabuła tej książki prowadzona jest w dwóch płaszczyznach. W jednej akcja toczy się w latach dziewięćdziesiątych dwudziestego wieku, a w drugiej - w okresie drugiej wojny światowej. Historia opisana w pierwszej części sagi mnie wciągnęła. Czytało mi się bardzo dobrze. Polecam.

Fabuła tej książki prowadzona jest w dwóch płaszczyznach. W jednej akcja toczy się w latach dziewięćdziesiątych dwudziestego wieku, a w drugiej - w okresie drugiej wojny światowej. Historia opisana w pierwszej części sagi mnie wciągnęła. Czytało mi się bardzo dobrze. Polecam.

Pokaż mimo to

Czyta się lekko i przyjemnie. Właściwie nie powala na kolana i czytelnik oczekuje czegoś więcej, ale... taka zwykła historia dobrze napisana do miłego spędzenia kilku wieczorów. Zobaczymy co będzie dalej.

Czyta się lekko i przyjemnie. Właściwie nie powala na kolana i czytelnik oczekuje czegoś więcej, ale... taka zwykła historia dobrze napisana do miłego spędzenia kilku wieczorów. Zobaczymy co będzie dalej.

Pokaż mimo to

Kiedy natknęłam się na ten tytuł gdzieś tam na stronach poświęconych książkom to pomyślałam, to będzie cos dobrego. No i końcu dotarłam do powieści i muszę przyznać ledwo ją doczytałam.
Początek to zburzenie muru dzielącego naród niemiecki czyli początek głębokich przemian w Europie. I w przemianach tych uczestniczy rodzina Petrycych. Nestorka rodu Jadwiga oczekuje na zakończenie remontu jej mieszkania. Wiedziona impulsem udaje się na rekonesans do majstra wykonującego pracę. Tam dochodzi do dramatu, gdyż starsza pani zasłabła i trafiła do szpitala. Na miejscu natychmiast pojawił się syn Maksymilian. Stan matki nie pozostawiał wiele do złudzenia, był ciężki z niewielką szansą na powrót do zdrowia. Tuż przed śmiercią Jadwiga prosi syna aby ten koniecznie odszukał w jej rzeczach zielone pudełko. Po pogrzebie Max odnajduje ukryte dokumenty a wśród nich pamiętnik.
Mężczyzna udaje się do Monachium aby tam odszukać Maxa Bayera lub jego potomków.
Cała historia zapisana w książce toczy się na przemian w Niemczech oraz w Krakowie. O miłości między Isią a Maxem dowiadujemy się z odczytywanych stron pamiętnika, ale jest to jakby historia poboczna wbrew temu, co sugeruje tytuł powieści. Bardzo dużo tu jest dosyć chaotycznych działań Petrycego zwłaszcza po stronie niemieckiej. Jego postać jest jakas taka mało konkretna i bezbarwna. Tak naprawdę nie wiadomo co chce osiągnąć. Akcja to przyspiesza, to zwalnia tak, że robi się nudno. Najbardziej szkoda mi niewykorzystanego wątku z pamiętnikiem, bo historia w nim zawarta pokazywała cały wachlarz sytuacji z życia wojennego Jadwigi.
Znalazłam już drugi tom mówiący o losach rodziny, ale póki co to jakoś nie mam odwagi na kontynuację.

Kiedy natknęłam się na ten tytuł gdzieś tam na stronach poświęconych książkom to pomyślałam, to będzie cos dobrego. No i końcu dotarłam do powieści i muszę przyznać ledwo ją doczytałam.
Początek to zburzenie muru dzielącego naród niemiecki czyli początek głębokich przemian w Europie. I w przemianach tych uczestniczy rodzina Petrycych. Nestorka rodu Jadwiga oczekuje na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Pokochałam wroga" jest bardziej książka o przemianach po roku '89 niż o miłości z czasach II wojny światowej. Osobiście uważam, że gdyby w tej części całej sagi autorka skupiła się wyłącznie na wydarzeniach z czasów wojny, książka byłaby o niebo lepsza. Listy Jadwigi były chyba najciekawszym elementem całej książki i uważam, że przedstawione nawet na 200 stronach jako osobna historia spokojnie by się obroniły. Sięgając po "Pokochałam wroga" liczyłam na historię osadzoną w czasach II wojny, otrzymałam jednak historię rodziny na początku tworzenia się III RP.

"Pokochałam wroga" jest bardziej książka o przemianach po roku '89 niż o miłości z czasach II wojny światowej. Osobiście uważam, że gdyby w tej części całej sagi autorka skupiła się wyłącznie na wydarzeniach z czasów wojny, książka byłaby o niebo lepsza. Listy Jadwigi były chyba najciekawszym elementem całej książki i uważam, że przedstawione nawet na 200 stronach jako...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Autorka w swojej książce przedstawia zapoznanie się głównego bohatera z przeszłością jego matki. Gdy Jadwiga zmarła, zostawiła mu swój pamiętnik, w którym spisała wspomnienia z czasów II wojny światowej. Maksymilian od dziecka wiedział, że jego ojcem nie jest doktor Petrycy, którego nazwisko nosił. Z początku nieczytelne zapiski po pewnym czasie utwierdziły go w tym przekonaniu. W jego żyłach płynęła również niemiecka krew. Postanowił więc odnaleźć mężczyznę, którego mógłby uznać za biologicznego ojca.

Pani Kareta próbowała poprowadzić kilka wątków, przeplatając je ze sobą, jak pasma włosów w warkoczu. Jednak, w moim odczuciu, autorka kilka spraw po drodze zgubiła i na końcu chciała, niestety nieumiejętnie, do nich wrócić. Czymś takim była chociażby konkurencja między Polakiem a Niemcem o rękę Jadwigi. Wspomniała o tym na początku zapisków matki Maksymiliana, potem urwała mówienie o nich i wróciła dopiero na samym końcu, kiedy miało jej to się przydać do podsumowania losów ojca bohatera. Z tego też powodu uniemożliwiło mi emocjonalne zaangażowanie w potyczkę między rywalami. W podobnej sytuacji znalazły się same dzieci Petrycego. W pewnym momencie w ogóle zapomniałam, że ma czwórkę potomków, a nie jedną córkę. Tylko jej wątek został poprowadzony na tyle dobrze, że zwracałam na nią jakąkolwiek uwagę. Choć wciąż był błahy i przewidywalny: Ania zakochała się w chłopaku, który nie podpasował ojcu, przez co było wiele wylanych łez i gniewnych słów. Wiadome jest, że skończyło się wyprowadzeniem się córki razem z partnerem.

W opisie książki, z tyłu okładki, napisane jest: „[Maksymilian] przekona się, że są osoby, które zrobią wszystko, by uniemożliwić mu poznanie prawdy.”. Mówiąc szczerze, zainteresowała mnie ta mała obietnica tajemnicy, może zahaczająca już o kryminał. Jak się jednak przekonałam, byłam w ogromnym błędzie. „Uniemożliwianie poznania prawdy” opierało się o jeden list z pogróżkami, rzucenie w bohatera dachówką i podpaleniem pustego domu siostry jego biologicznego ojca. W tym wypadku także potraktowano temat bardzo po łebkach. Już po pierwszej poszlace, że list pochodził od jakiejś „starej baby” (co jest cytatem) domyśliłam się, kim jest ta osoba, która zrobi wszystko, by Maksymilian nie poznał swej historii. Była nią Ilsa, partnerka Bayera pod koniec jego życia, która już przy pierwszym spotkaniu chciała uderzyć bohatera w głowę. Było to tak banalne, że przez chwilę nie wierzyłam, że mam rację. W ciągu jednego dnia policja zidentyfikowała ją jako pielęgniarkę, która wykonywała eksperymenty na więźniach obozów koncentracyjnych, a po wojnie przyjęła nazwisko więźniarki z Ravensbrück.

Jak się z czasem okazało, biologiczny ojciec Maksymiliana zmarł, zanim ten zdążył go odnaleźć. Poskutkowało to skorzystaniem przez panią Karetę z zabiegu, który miał wzbudzić wzruszenie w czytelniku. Na nagrobku Maxa Bayera była ta sama data, co u matki bohatera. Oczywiste jest, że musieli zginąć tego samego dnia. Nawet godzina mniej więcej się zgadzała. Bo przecież ich miłość była tak silna, że dosłownie nie mogli bez siebie żyć. Chociaż nie widzieli się ok. 45 lat.

Sami bohaterowie są jakby wycięci z kartonu. Wszystkich można opisać jedną lub dwiema cechami. Doceniam, że nie zawsze były one zaletami, jednak same wady wcale nie zachęciły mnie do poznania dalszych losów postaci. Tak więc sam Max Bayer (bo ojciec i główny bohater mają tak samo na imię) charakteryzował się niepełnosprawnością, Maksymilian Patrycy był porywczy, jego żona chciała być sprawiedliwa dla współpracowników, dziennikarka towarzysząca Polakowi była piękna i natarczywa, Ania uległa urokowi swojego chłopaka i była naiwna. Pozostali nie mieli żadnej wyróżniającej się cechy.

Ta książka nie była tragicznie zła, jeśli nie oczekiwało się po niej zbyt wiele. Można ją zaliczyć do literatury typu „czytadło”, które można przeczytać, jadąc pociągiem na wakacje.

Autorka w swojej książce przedstawia zapoznanie się głównego bohatera z przeszłością jego matki. Gdy Jadwiga zmarła, zostawiła mu swój pamiętnik, w którym spisała wspomnienia z czasów II wojny światowej. Maksymilian od dziecka wiedział, że jego ojcem nie jest doktor Petrycy, którego nazwisko nosił. Z początku nieczytelne zapiski po pewnym czasie utwierdziły go w tym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka przyjemna w lekturze, z łatwością i bardzo szybko udało mi się ją przeczytać. Historia trzymała w niepewności i napięciu do samego końca. Nie są to jakieś wyżyny pisarstwa, szczególnie dialogi czasem wydawały się jakieś sztuczne, jednakże warto poświęcić dla niej kilka wieczorów.

Książka przyjemna w lekturze, z łatwością i bardzo szybko udało mi się ją przeczytać. Historia trzymała w niepewności i napięciu do samego końca. Nie są to jakieś wyżyny pisarstwa, szczególnie dialogi czasem wydawały się jakieś sztuczne, jednakże warto poświęcić dla niej kilka wieczorów.

Pokaż mimo to

Początkowo myślałam, że to książka o miłosnym romansie i tyle. Niemniej pokusiłam się , by w trakcie czytania sprawdzić, czy 25 grudnia 1990 roku wypadał rzeczywiście we wtorek. Od tego momentu inaczej spojrzałam na książkę. Sądzę, że zamysłem Autorki było zapoznanie Czytelnika głównie z wątkami, realnymi postaciami II WŚ w łatwo strawny sposób! I tym książka mnie ujęła. A to, że Autorka jest również historyczką, zdecydowanie przemawia za tym, by po lekturę sięgnąć. Przeczytałam I tom. Nie mogę doczekać się, co będzie się działo w następujących... Zdecydowanie polecam! A mieszkańcy Krakowa, bo tam toczy się akcja, mogą mieć jeszcze większą uciechę z przeczytanej książki, zazdroszczę 😉

Początkowo myślałam, że to książka o miłosnym romansie i tyle. Niemniej pokusiłam się , by w trakcie czytania sprawdzić, czy 25 grudnia 1990 roku wypadał rzeczywiście we wtorek. Od tego momentu inaczej spojrzałam na książkę. Sądzę, że zamysłem Autorki było zapoznanie Czytelnika głównie z wątkami, realnymi postaciami II WŚ w łatwo strawny sposób! I tym książka mnie ujęła. A...

więcej

mniej

Pokaż mimo to