Pokochałam wroga

"Pokochałam wroga" jest bardziej książka o przemianach po roku '89 niż o miłości z czasach II wojny światowej. Osobiście uważam, że gdyby w tej części całej sagi autorka skupiła się wyłącznie na wydarzeniach z czasów wojny, książka byłaby o niebo lepsza. Listy Jadwigi były chyba najciekawszym elementem całej książki i uważam, że przedstawione nawet na 200 stronach jako osobna historia spokojnie by się obroniły. Sięgając po "Pokochałam wroga" liczyłam na historię osadzoną w czasach II wojny, otrzymałam jednak historię rodziny na początku tworzenia się III RP.

"Pokochałam wroga" jest bardziej książka o przemianach po roku '89 niż o miłości z czasach II wojny światowej. Osobiście uważam, że gdyby w tej części całej sagi autorka skupiła się wyłącznie na wydarzeniach z czasów wojny, książka byłaby o niebo lepsza. Listy Jadwigi były chyba najciekawszym elementem całej książki i uważam, że przedstawione nawet na 200 stronach jako...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Autorka w swojej książce przedstawia zapoznanie się głównego bohatera z przeszłością jego matki. Gdy Jadwiga zmarła, zostawiła mu swój pamiętnik, w którym spisała wspomnienia z czasów II wojny światowej. Maksymilian od dziecka wiedział, że jego ojcem nie jest doktor Petrycy, którego nazwisko nosił. Z początku nieczytelne zapiski po pewnym czasie utwierdziły go w tym przekonaniu. W jego żyłach płynęła również niemiecka krew. Postanowił więc odnaleźć mężczyznę, którego mógłby uznać za biologicznego ojca.

Pani Kareta próbowała poprowadzić kilka wątków, przeplatając je ze sobą, jak pasma włosów w warkoczu. Jednak, w moim odczuciu, autorka kilka spraw po drodze zgubiła i na końcu chciała, niestety nieumiejętnie, do nich wrócić. Czymś takim była chociażby konkurencja między Polakiem a Niemcem o rękę Jadwigi. Wspomniała o tym na początku zapisków matki Maksymiliana, potem urwała mówienie o nich i wróciła dopiero na samym końcu, kiedy miało jej to się przydać do podsumowania losów ojca bohatera. Z tego też powodu uniemożliwiło mi emocjonalne zaangażowanie w potyczkę między rywalami. W podobnej sytuacji znalazły się same dzieci Petrycego. W pewnym momencie w ogóle zapomniałam, że ma czwórkę potomków, a nie jedną córkę. Tylko jej wątek został poprowadzony na tyle dobrze, że zwracałam na nią jakąkolwiek uwagę. Choć wciąż był błahy i przewidywalny: Ania zakochała się w chłopaku, który nie podpasował ojcu, przez co było wiele wylanych łez i gniewnych słów. Wiadome jest, że skończyło się wyprowadzeniem się córki razem z partnerem.

W opisie książki, z tyłu okładki, napisane jest: „[Maksymilian] przekona się, że są osoby, które zrobią wszystko, by uniemożliwić mu poznanie prawdy.”. Mówiąc szczerze, zainteresowała mnie ta mała obietnica tajemnicy, może zahaczająca już o kryminał. Jak się jednak przekonałam, byłam w ogromnym błędzie. „Uniemożliwianie poznania prawdy” opierało się o jeden list z pogróżkami, rzucenie w bohatera dachówką i podpaleniem pustego domu siostry jego biologicznego ojca. W tym wypadku także potraktowano temat bardzo po łebkach. Już po pierwszej poszlace, że list pochodził od jakiejś „starej baby” (co jest cytatem) domyśliłam się, kim jest ta osoba, która zrobi wszystko, by Maksymilian nie poznał swej historii. Była nią Ilsa, partnerka Bayera pod koniec jego życia, która już przy pierwszym spotkaniu chciała uderzyć bohatera w głowę. Było to tak banalne, że przez chwilę nie wierzyłam, że mam rację. W ciągu jednego dnia policja zidentyfikowała ją jako pielęgniarkę, która wykonywała eksperymenty na więźniach obozów koncentracyjnych, a po wojnie przyjęła nazwisko więźniarki z Ravensbrück.

Jak się z czasem okazało, biologiczny ojciec Maksymiliana zmarł, zanim ten zdążył go odnaleźć. Poskutkowało to skorzystaniem przez panią Karetę z zabiegu, który miał wzbudzić wzruszenie w czytelniku. Na nagrobku Maxa Bayera była ta sama data, co u matki bohatera. Oczywiste jest, że musieli zginąć tego samego dnia. Nawet godzina mniej więcej się zgadzała. Bo przecież ich miłość była tak silna, że dosłownie nie mogli bez siebie żyć. Chociaż nie widzieli się ok. 45 lat.

Sami bohaterowie są jakby wycięci z kartonu. Wszystkich można opisać jedną lub dwiema cechami. Doceniam, że nie zawsze były one zaletami, jednak same wady wcale nie zachęciły mnie do poznania dalszych losów postaci. Tak więc sam Max Bayer (bo ojciec i główny bohater mają tak samo na imię) charakteryzował się niepełnosprawnością, Maksymilian Patrycy był porywczy, jego żona chciała być sprawiedliwa dla współpracowników, dziennikarka towarzysząca Polakowi była piękna i natarczywa, Ania uległa urokowi swojego chłopaka i była naiwna. Pozostali nie mieli żadnej wyróżniającej się cechy.

Ta książka nie była tragicznie zła, jeśli nie oczekiwało się po niej zbyt wiele. Można ją zaliczyć do literatury typu „czytadło”, które można przeczytać, jadąc pociągiem na wakacje.

Autorka w swojej książce przedstawia zapoznanie się głównego bohatera z przeszłością jego matki. Gdy Jadwiga zmarła, zostawiła mu swój pamiętnik, w którym spisała wspomnienia z czasów II wojny światowej. Maksymilian od dziecka wiedział, że jego ojcem nie jest doktor Petrycy, którego nazwisko nosił. Z początku nieczytelne zapiski po pewnym czasie utwierdziły go w tym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka przyjemna w lekturze, z łatwością i bardzo szybko udało mi się ją przeczytać. Historia trzymała w niepewności i napięciu do samego końca. Nie są to jakieś wyżyny pisarstwa, szczególnie dialogi czasem wydawały się jakieś sztuczne, jednakże warto poświęcić dla niej kilka wieczorów.

Książka przyjemna w lekturze, z łatwością i bardzo szybko udało mi się ją przeczytać. Historia trzymała w niepewności i napięciu do samego końca. Nie są to jakieś wyżyny pisarstwa, szczególnie dialogi czasem wydawały się jakieś sztuczne, jednakże warto poświęcić dla niej kilka wieczorów.

Pokaż mimo to

Początkowo myślałam, że to książka o miłosnym romansie i tyle. Niemniej pokusiłam się , by w trakcie czytania sprawdzić, czy 25 grudnia 1990 roku wypadał rzeczywiście we wtorek. Od tego momentu inaczej spojrzałam na książkę. Sądzę, że zamysłem Autorki było zapoznanie Czytelnika głównie z wątkami, realnymi postaciami II WŚ w łatwo strawny sposób! I tym książka mnie ujęła. A to, że Autorka jest również historyczką, zdecydowanie przemawia za tym, by po lekturę sięgnąć. Przeczytałam I tom. Nie mogę doczekać się, co będzie się działo w następujących... Zdecydowanie polecam! A mieszkańcy Krakowa, bo tam toczy się akcja, mogą mieć jeszcze większą uciechę z przeczytanej książki, zazdroszczę 😉

Początkowo myślałam, że to książka o miłosnym romansie i tyle. Niemniej pokusiłam się , by w trakcie czytania sprawdzić, czy 25 grudnia 1990 roku wypadał rzeczywiście we wtorek. Od tego momentu inaczej spojrzałam na książkę. Sądzę, że zamysłem Autorki było zapoznanie Czytelnika głównie z wątkami, realnymi postaciami II WŚ w łatwo strawny sposób! I tym książka mnie ujęła. A...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Już dawno nie czytałam ciekawej obyczajowej historii. Opowieść, którą czyta się z ogromną lekkością, mimo że tematy w niej poruszanie nie należą do najprostszych. Warto dowiedzieć się więcej o losach rodziny Petrycych!

Już dawno nie czytałam ciekawej obyczajowej historii. Opowieść, którą czyta się z ogromną lekkością, mimo że tematy w niej poruszanie nie należą do najprostszych. Warto dowiedzieć się więcej o losach rodziny Petrycych!

Pokaż mimo to

I znów mamy dobrego Niemca, który choć palił, ale się nie zaciągnął. Przy tym szlachetnego i skrzywdzonego przez... Nie, nie dam spoilera, ale odpowiedź się nasuwa, prawda?
Do tego chaos narracyjny, schematycznie zbudowane postacie i słabe dialogi. Ta powieść mnie rozczarowała, choć po tytule wiele sobie obiecywałam.

I znów mamy dobrego Niemca, który choć palił, ale się nie zaciągnął. Przy tym szlachetnego i skrzywdzonego przez... Nie, nie dam spoilera, ale odpowiedź się nasuwa, prawda?
Do tego chaos narracyjny, schematycznie zbudowane postacie i słabe dialogi. Ta powieść mnie rozczarowała, choć po tytule wiele sobie obiecywałam.

Pokaż mimo to

Czytając opinie o tej pozycji, byłam przygotowana na kiepską powieść... Książka mnie zaskoczyła - pozytywnie. Mam wrażenie, że poprzedni czytelnicy pisali o zupełnie innej pozycji. Jednak ile ludzi, tyle opinii. Na szczęście ja się nie zawiodłam.
Pani Kareta rewelacyjnie wprowadza w świat lat 90. oraz czasów II wojny światowej.
Fabuła prowadzona jest na dwóch płaszczyznach - współczesnych dla Maksymiliana Petrycego oraz czasów wojny. Mężczyzna dowiaduje się od matki, że nie jest tym, za kogo się uważał przez całe życie, a jego korzenie sięgają znacznie dalej, bo do Niemiec. Dzięki pamiętnikowi Jadwigi Petrycy poznajemy jej losy w czasie wojny - zmagania z codziennością oraz wewnętrznym pragnieniem i miłością, którą żywiła do ... Niemca. Maksymilian postanawia wyruszyć na poszukiwanie swojej niemieckiej rodziny, dowiedzieć się czegoś o biologicznym ojcu.
Równocześnie poznajemy jego rodzinę - żonę Marię i czwórkę dzieci. Ich zwyczajne życie w Krakowie - zmagania z pracą, szkołą, pierwsze miłości w kapitalistycznym świecie.
Bardzo dobrze czytało mi się tę pozycję. Styl przejrzysty. Jestem ciekawa jakie będą dalsze losy rodziny Petrycy.

Czytając opinie o tej pozycji, byłam przygotowana na kiepską powieść... Książka mnie zaskoczyła - pozytywnie. Mam wrażenie, że poprzedni czytelnicy pisali o zupełnie innej pozycji. Jednak ile ludzi, tyle opinii. Na szczęście ja się nie zawiodłam.
Pani Kareta rewelacyjnie wprowadza w świat lat 90. oraz czasów II wojny światowej.
Fabuła prowadzona jest na dwóch płaszczyznach...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przeczytalam jakies 20% - niestety tak nudna i bez polotu ze nie moglam czytac dalej...

Przeczytalam jakies 20% - niestety tak nudna i bez polotu ze nie moglam czytac dalej...

Pokaż mimo to

Pierwszy tom bardzo interesujący, ciekawa fabuła. Polecam.

Pierwszy tom bardzo interesujący, ciekawa fabuła. Polecam.

Pokaż mimo to

Książka napisana bardzo chaotycznie, o wszystkim i o niczym. Kilka (większość) wątków rozpoczętych i pozostawionych "w połowie".

Miłośnicy romansów będą zawiedzeni. Miłośnicy książek historycznych będą rozczarowani. Miłośnicy kryminałów uznają czytanie tej książki za stratę czasu.

Książka napisana bardzo chaotycznie, o wszystkim i o niczym. Kilka (większość) wątków rozpoczętych i pozostawionych "w połowie".

Miłośnicy romansów będą zawiedzeni. Miłośnicy książek historycznych będą rozczarowani. Miłośnicy kryminałów uznają czytanie tej książki za stratę czasu.

Pokaż mimo to