Teresa Czugała swą przedwojenną powieść snuje niczym Szeherezada historie z Baśni tysiąca i jednej nocy. Niemal z miejsca i to już od pierwszej strony, jak podróżnicy w czasie przenosimy się za sprawą jej pięknej prozy na uliczki Warszawy z okresu międzywojnia. Poznajmy jej mieszkańców z różnych warstw społecznych, jak i z różnych narodowości (m.in. Polacy, Żydzi).
Klimat budują tu na pewno: niezwykły koloryt epoki, wartka jak na na tego typu powieść akcja, piękny barwny język, perfekcyjna wręcz znajomość nazw, terminów i detali tamtego okresu.

Czytelnika nie zostawią także obojętnym intrygi oraz burze namiętności przetaczające się przez stronice książki i to z taką mocą, że oderwać się od niej nie sposób. Nie ma mowy o nudzie.
To się po prostu czuje, że autorka zna dosłownie każdy kamień nie tylko współczesnej ale i tej dawnej Warszawy (warszawskiej Pragi szczególnie) z początku XX wieku, sprzed stulecia.
Na dodatek owo uczucie cudownie zaowocowało powieścią w klimacie tych najlepszych tamtych czasów, jak choćby Emancypantki.
Dystans stulecia i przetworzenie ówczesnej historii, obyczajowości, mentalności przez współczesne szkiełko i oko autorki pozwala dostrzec, nam czytającym, nieznane dotąd odcienie przeszłości o może i jutra, zwłaszcza tego naszego.

Teresa Czugała swą przedwojenną powieść snuje niczym Szeherezada historie z Baśni tysiąca i jednej nocy. Niemal z miejsca i to już od pierwszej strony, jak podróżnicy w czasie przenosimy się za sprawą jej pięknej prozy na uliczki Warszawy z okresu międzywojnia. Poznajmy jej mieszkańców z różnych warstw społecznych, jak i z różnych narodowości (m.in. Polacy, Żydzi).
Klimat...