W miejscowości, w której mieszkałam był (a został zamknięty w 2008 roku) ośrodek dla uchodźców, w którym mieszkali Czeczeni. Znajdował się blisko mojego liceum i codziennie idąc do szkoły i z niej wracając go mijałam. To było ponad 15 lat temu. Wtedy nie zdawałam sobie sprawy, dlaczego ci ludzie są właśnie tutaj i co przeszli. Typowa ludzka nieufność i niewiedza kazała mi omijać ich wielkim łukiem. Zwykłam sobie wtedy zadawać pytania: dlaczego oni nie uczą się polskiego? dlaczego nie pracują? Dziś, po przeczytaniu "186 szwów" wiem, że nie wszytko jest takie proste. Doświadczenie wojny i okrucieństwa to bardzo traumatyczne przeżycie i może wywierać wpływ na nawet kilka kolejnych pokoleń. Największym problemem tych ludzi jest brak odpowiedniej pomocy psychologicznej i psychiatrycznej. Jak oni mają się podnieść i działać, kiedy mają głęboką depresję czy zespół stresu pourazowego?
Anna Kaszubska - Polka, Zargan Nasordinova - Czeczenka, dwie kobiety z dwóch różnych światów, obie niosące swoje brzemię. Siostry. Nie biologiczne, chociaż patrząc na ich wspólne zdjęcia, widzę podobieństwo w rysach twarzy. Siostry duchowe. Obie opowiedziały swoje historie, połączyły je i zawarły w jednej niedługiej, choć bardzo przejmującej książce. O bólu, głodzie, walce o przetrwanie, trudnych wyborach, życzliwości, przyjaźni i miłości. Przeczytajcie koniecznie!

W miejscowości, w której mieszkałam był (a został zamknięty w 2008 roku) ośrodek dla uchodźców, w którym mieszkali Czeczeni. Znajdował się blisko mojego liceum i codziennie idąc do szkoły i z niej wracając go mijałam. To było ponad 15 lat temu. Wtedy nie zdawałam sobie sprawy, dlaczego ci ludzie są właśnie tutaj i co przeszli. Typowa ludzka nieufność i niewiedza kazała mi...

Jest to przedstawiona w formie rozmowy z autorką historia Zargan, czeczeńskiej kobiety, zony i matki, która uciekła przed wojną w swoim rodzinnym kraju.

Jest to przedstawiona w formie rozmowy z autorką historia Zargan, czeczeńskiej kobiety, zony i matki, która uciekła przed wojną w swoim rodzinnym kraju.

Anna Kaszubska pod koniec książki, którą spisała wraz z Zargan Nasordinovą, czuła potrzebę przyznania, że należała do grupy osób, które problemy w obozach dla uchodźców ujmowała zawsze w kategoriach czerni i bieli. Nie zastanawiała się nad bagażem, jaki niesie za sobą wojna, nad tym, jaki ślad w psychice człowieka zostawia widok bomb, śmierci, poczucie zagrożenia, głód...

Po przeczytaniu 186 Szwów odnoszę wrażenie, że właśnie po to powstała ta publikacja - aby pokazać mnogość emocji, które towarzyszą wojnie.

Książkę polecam, niekoniecznie jako wielki fenomen, ale jako pozycję wartą przeczytania.

Więcej refleksji o książce można przeczytać na: http://histeryczna.blogspot.com/2020/03/186-szwow.html

Anna Kaszubska pod koniec książki, którą spisała wraz z Zargan Nasordinovą, czuła potrzebę przyznania, że należała do grupy osób, które problemy w obozach dla uchodźców ujmowała zawsze w kategoriach czerni i bieli. Nie zastanawiała się nad bagażem, jaki niesie za sobą wojna, nad tym, jaki ślad w psychice człowieka zostawia widok bomb, śmierci, poczucie zagrożenia, głód......

Książka przeciętna, ale historia nieprzeciętna. Temat uchodźców ugryziony od środka, z perspektywy kobiety uciekającej przed wojną. O tematyce ciężkiej, ale napisana lekko. Kilka razy musiałam się zastanowić nad tym wszystkim i z każdym rozdziałam dziękowałam, że urodziłam się w Polsce.

Książka przeciętna, ale historia nieprzeciętna. Temat uchodźców ugryziony od środka, z perspektywy kobiety uciekającej przed wojną. O tematyce ciężkiej, ale napisana lekko. Kilka razy musiałam się zastanowić nad tym wszystkim i z każdym rozdziałam dziękowałam, że urodziłam się w Polsce.

Jak bardzo może być życie niesprawiedliwe? Zargan - uchodźczyni z Czeczenii--opowiada o traumach i przeżyciach jakie ją spotkały w ojczyznie. To prosta kobieta, która niewiele potrzebuje do szczęścia. Być może wystarczyloby jej poczucie bezpieczenstwa i dach nad głową. Jednak, żeby to dostać musiała wyjechać do dalekiej Polski.

Jak bardzo może być życie niesprawiedliwe? Zargan - uchodźczyni z Czeczenii--opowiada o traumach i przeżyciach jakie ją spotkały w ojczyznie. To prosta kobieta, która niewiele potrzebuje do szczęścia. Być może wystarczyloby jej poczucie bezpieczenstwa i dach nad głową. Jednak, żeby to dostać musiała wyjechać do dalekiej Polski.

Bardzo ciekawa i przejmująca książka o wojnie,miłości i różnych losach ludzi poszukujących schronienia przed wojną ,można się wzruszyć,polecam.

Bardzo ciekawa i przejmująca książka o wojnie,miłości i różnych losach ludzi poszukujących schronienia przed wojną ,można się wzruszyć,polecam.

Droga krwią i bólem pisana, takie słowo narzucają mi się jako pierwsze, gdy zabieram się do pisania tej opinii. Piękna książka ukazująca trudne życie, trudne wybory i trudne uczucia, w tym jakże dziwnym, ogarniętym wojną, bólem i krwią życiu głównej bohaterki. Historia Zargan poruszała mnie do granic możliwości, jako matka wyobrażałam sobie ból jaki musiał przeszywać jej serce, gdy patrzyła w oczy swoich dzieci nie mogąc ich nakarmić, stworzyć im bezpiecznego i beztroskiego domu, gdy musiała podejmować decyzję, które ze swoich dzieci ratować. Najgorsze jednak w tym wszystkim jest to, że taki los zgotował człowiek człowiekowi...

Droga krwią i bólem pisana, takie słowo narzucają mi się jako pierwsze, gdy zabieram się do pisania tej opinii. Piękna książka ukazująca trudne życie, trudne wybory i trudne uczucia, w tym jakże dziwnym, ogarniętym wojną, bólem i krwią życiu głównej bohaterki. Historia Zargan poruszała mnie do granic możliwości, jako matka wyobrażałam sobie ból jaki musiał przeszywać jej...

Takich książek nie ocenia się pod kątem treści. Są tu opisane prawdziwe wydarzenia wojenne. Historia okrutna, brutalna, niewyobrażalna. Na mnie zrobiła ogromne wrażenie. Kiedy czytałam książkę musiałam wiele razy przypomnieć sobie, że to nie działo się podczas II wojny światowej tylko w latch 90. W tym czasie wiodła beztroskie życie nastolatki a 2000 km od mojego domu ludzie ginęli. Wiem, wiem nie możemy odpowiadać ani przejmować się każdym złem na świecie, jednak opowieść bohaterki daje dużo do myślenia.

Takich książek nie ocenia się pod kątem treści. Są tu opisane prawdziwe wydarzenia wojenne. Historia okrutna, brutalna, niewyobrażalna. Na mnie zrobiła ogromne wrażenie. Kiedy czytałam książkę musiałam wiele razy przypomnieć sobie, że to nie działo się podczas II wojny światowej tylko w latch 90. W tym czasie wiodła beztroskie życie nastolatki a 2000 km od mojego domu...

Trudno oceniać książkę tak autentyczną, tak szczerą, przepełnioną bólem, ale miłością, wdzięcznością i pokorą. Dla mnie jest to jedno z tych dzieł, które zostawiają wyrwę w sercu, skłaniają do zastanowienia się nad naszym światopoglądem. Jaka szkoda, że Pani Ania już nie żyje... Mogłaby tak opowiadać w nieskończoność... Pokój jej duszy.

Trudno oceniać książkę tak autentyczną, tak szczerą, przepełnioną bólem, ale miłością, wdzięcznością i pokorą. Dla mnie jest to jedno z tych dzieł, które zostawiają wyrwę w sercu, skłaniają do zastanowienia się nad naszym światopoglądem. Jaka szkoda, że Pani Ania już nie żyje... Mogłaby tak opowiadać w nieskończoność... Pokój jej duszy.

To jest chyba najcięższa książka którą przeczytałam do tej pory.Sama jestem matką,matką chorego dziecka,i nie mogę a nawet nie chcę sobie wyobrażać co by się z nami stało gdybyśmy musieli teraz opuścić swój bezpieczny dom.Po lekturze jestem wstrząśnięta...Nie ogarniam wojny, nie ogarniam całego tego okrucieństwa.Dlaczego człowiek człowiekowi robi takie okrutne rzeczy?
Tę książkę powinien przeczytać każdy kto nie przychylnie patrzy na uchodzców wojennych,posłuchać relacji tych ludzi.Zastanowić się nad tym jakbyśmy my się zachowali w obliczu wojny? Kto by nam pomógł? Ta historia pomaga docenić życie i to co w nim mamy...jutro to my możemy stracić wszystko i stanąć u progu wojny. Absolutnie żaden człowiek na świecie nie powinien tego doświadczać i przechodzić przez takie piekło.To zostawia na człowieku ślad do końca życia....Doceniajmy to co mamy

To jest chyba najcięższa książka którą przeczytałam do tej pory.Sama jestem matką,matką chorego dziecka,i nie mogę a nawet nie chcę sobie wyobrażać co by się z nami stało gdybyśmy musieli teraz opuścić swój bezpieczny dom.Po lekturze jestem wstrząśnięta...Nie ogarniam wojny, nie ogarniam całego tego okrucieństwa.Dlaczego człowiek człowiekowi robi takie okrutne rzeczy?
Tę...