„Czy Jeffrey Archer jest naiwny?”

To pytanie towarzyszyło mi podczas lektury „Córki Marnotrawnej”. Serio, ciężko mi było znaleźć na nie odpowiedź. Niektóre biznesowe, a w jeszcze większym stopniu polityczne, rozgrywki były ciekawe i nawet względnie niebanalne, inne zaś właśnie uderzająco naiwne. I naprawdę ciężko mi było znaleźć odpowiedź na pytanie o to, które z nich przeważały. Może zresztą to wrażenie potencjalnej naiwności nie nasuwałoby mi się tak jednoznacznie – bo, powtórzę to, część spośród intryg i podchodów były w tej powieści autentycznie zajmujące i wciągały – gdyby nie fakt, że w tym uniwersum można dosłownie ustawą znieść ubóstwo :) Uchwalić jeden akt prawny, do pracy nad którym zainspirowała naszą panią senator przypadkowa rozmowa z człowiekiem potrzebującym pomocy, i sprawić, że osoby z tej co on grupy już tej pomocy nie będą tak mocno potrzebowały.

Tak, polityka dominuje mocno końcowe partie tej powieści, tak mocno, że tuż po zakończeniu lektury dość trudno uwierzyć, że wchodzi ona na pełnej dość późno, tak w sumie to gdzieś około ostatniej jednej trzeciej tekstu. Moment ten jest zresztą w książce nader wyraźnie zaznaczony, no, ale zaraz po odłożeniu jej na półkę trochę ciężko w to uwierzyć. Ciekawe natomiast, że jest także coś, a raczej ktoś, kto równie wyraźnie dominuje początkowy etap tekstu, ten poświęcony dzieciństwu i dojrzewaniu Florentyny – jej angielska guwernantka. Tak, ta postać, niewymieniona ni razu w „Kane’e i Ablu”, tu rzutuje na wszystko. Nie wiem, czy autor chciał, by ta część jego dziełka taka właśnie była – brytyjska, jak z jakiejś klasycznej, powstałej w tym kraju powieści o młodej dziewczynie – wiem, że taka właśnie w znacznej części jest. I to przez tę właśnie postać, jej zachowania i to, co swojej podopiecznej przekazuje. I kupujemy to, jej manieryzm nie razy zbytnio, lubimy ją, jest tak, jak pisarz chciał by było.

W ogóle o sporej liczbie rzeczy w tej książce można tak powiedzieć – kupujemy to. Popatrzcie na sferę uczuciową Florentyny: to, jak rozmawia ona z mężczyzną, którego kocha, jak wciąż podkreślają to łączące ich uczucie – wszystko to miało wielki potencjał, by na dłuższą metę wkurzać. A nie wkurza, wierzymy w tę miłość, widzimy siłę tego uczucia. Podobnie na plusik zaliczam to, że główna bohaterka bynajmniej nie zawsze wygrywa, ba, ponosi też w życiu olbrzymie straty, oraz że nawet, pod wpływem zdobywanej o świecie wiedzy, zmienia poglądy – i to już będąc w Kongresie.

Swoją drogą dopiero teraz rozumiem, czemu Remigiusz Mróz określa zdaje się Jefferey Archera jako jednego ze swoich najważniejszych literackich mistrzów – liczba ciekawostek i przede wszystkim efektownych cytatów z amerykańskich polityków w „Córce…” zbliża się do tej z powieści Najpłodniejszego. Ale moim zdaniem nasz rodak robi to nie tyle może lepiej, ile bardziej efektownie. Bardziej, cóż, w stylu literatury popularnej.

PS: W tym czasie Demokratka będąca katoliczką i startująca do Kongresu z Illinois (obecnie jeden z najbardziej progresywnych stanów w USA) musiała się tłumaczyć z tego, dlaczego nie jest w stu procentach pro-life i dopuszcza wyjątki w których aborcja może być uzasadniona, dziś coś absolutnie niewyobrażalnego.

„Czy Jeffrey Archer jest naiwny?”

To pytanie towarzyszyło mi podczas lektury „Córki Marnotrawnej”. Serio, ciężko mi było znaleźć na nie odpowiedź. Niektóre biznesowe, a w jeszcze większym stopniu polityczne, rozgrywki były ciekawe i nawet względnie niebanalne, inne zaś właśnie uderzająco naiwne. I naprawdę ciężko mi było znaleźć odpowiedź na pytanie o to, które z nich...

Druga część trylogii nieznacznie ustępuje pierwszej. Pisarz zmyślnie przypomina znaną z powieści "Kane i Abel" historię Władka, ale cała książka skupia się na postaci jego córki Florentyny. To bardzo miłe czytać i przekonywać się, jaką sympatią darzy autor Polskę i jej naród, a także imigrantów w ogóle. Blisko połowę powieści znamy już z "Kane'a i Abla", ale napisana jest z punktu widzenia córki słynnego właściciela amerykańskich hoteli. Znajomość pierwszej części nie jest konieczna, by z zainteresowaniem czytać drugą. Polecam.

Druga część trylogii nieznacznie ustępuje pierwszej. Pisarz zmyślnie przypomina znaną z powieści "Kane i Abel" historię Władka, ale cała książka skupia się na postaci jego córki Florentyny. To bardzo miłe czytać i przekonywać się, jaką sympatią darzy autor Polskę i jej naród, a także imigrantów w ogóle. Blisko połowę powieści znamy już z "Kane'a i Abla", ale napisana...

Florentyna i Richard Kane, kolejne pokolenie i dalsze dzieje ich rodziny. Wszystko napisane świetnym językiem, trzyma w napięciu , a jednocześnie znakomicie pokazuje zasady działania polityków. Zwłaszcza w świetle zbliżających się wyborów

Florentyna i Richard Kane, kolejne pokolenie i dalsze dzieje ich rodziny. Wszystko napisane świetnym językiem, trzyma w napięciu , a jednocześnie znakomicie pokazuje zasady działania polityków. Zwłaszcza w świetle zbliżających się wyborów

Bezwzględna walka o pieniądze władzę i wpływy. Wyrazista saga rodzinna.

Bezwzględna walka o pieniądze władzę i wpływy. Wyrazista saga rodzinna.

Kontynuacja niestety znacznie słabsza, ale nadal warta przeczytania.

Kontynuacja niestety znacznie słabsza, ale nadal warta przeczytania.

Właściwie nie przeczytane, tylko wysłuchane.
Strasznie słodko/pierdzące. Główni bohaterowie są czarno biali. Albo jest uczniem szatana, albo członkiem zstępów anielskich. Ewentualnie są dobrzy, którzy z powodu nieporozumienia lub błędu dopuszczają się jakichś występków.
Jedyny plus, to miłe łechtanie ego, jako Polaka.
Nodne, przewidywalne, szkoda czasu.

Właściwie nie przeczytane, tylko wysłuchane.
Strasznie słodko/pierdzące. Główni bohaterowie są czarno biali. Albo jest uczniem szatana, albo członkiem zstępów anielskich. Ewentualnie są dobrzy, którzy z powodu nieporozumienia lub błędu dopuszczają się jakichś występków.
Jedyny plus, to miłe łechtanie ego, jako Polaka.
Nodne, przewidywalne, szkoda czasu.

Pół książki po prostu nudne... A szkoda.

Pół książki po prostu nudne... A szkoda.

Kontynuacja bestsellerowej powieści Kane i Abel. Autor doprowadził jej akcję aż do roku 1996. Na szczęście niektóre prognozy polityczne się nie sprawdziły – nie istnieje już Związek Radziecki i zmienił się układ sił politycznych w Europie – inne mogą się jeszcze spełnić. Pasjonującą opowieść o Florentynie Kane, córce polskiego emigranta Abla Rosnovskiego, czyta się z zapartym tchem. Jej historia rozgrywa się na zakreślonym z wielkim rozmachem tle współczesnych Stanów Zjednoczonych, w których toczy się nieustanna walka o władzę i wpływy. Polskiego czytelnika szczególnie ujmuje ogromny szacunek i sympatia, jakimi Archer darzy Polskę i Polaków.

Fantastyczna literatura, mimo tak wielu utworów, Jeffrey Archer stale trzyma bardzo wysoki poziom literacki.
Uwielbiam.

Kontynuacja bestsellerowej powieści Kane i Abel. Autor doprowadził jej akcję aż do roku 1996. Na szczęście niektóre prognozy polityczne się nie sprawdziły – nie istnieje już Związek Radziecki i zmienił się układ sił politycznych w Europie – inne mogą się jeszcze spełnić. Pasjonującą opowieść o Florentynie Kane, córce polskiego emigranta Abla Rosnovskiego, czyta się z...

Druga książka Archera po Złodziejskim honorze, jaką czytałem. Kojarze oczywiście Archera jako twórcę najbardziej przeze mnie lubianego nurtu sensacyjno-kryminalno -szpiegowskiego i w oczekiwaniu podobnego typu doznań sięgnąłem po tę pozycję.
Pierwszym stronom (może nawet dziesiątkom stron) towarzyszyło nieustanne "kiedy się zacznie"?
I w tym momencie zorientowałem się, że się nie zacznie. Pomimo to czytałem dalej i musze powiedzieć, że to co (z przeczytanych później opinii ) odrzuca większość czytelników, czyli polityka podana jest tak, że na prawdę nie mogłem się oderwać.
Powiedzenie mojej żony, że "jeśli dobrze napisanie, to można przeczytać wszystko" pasuje tutaj jak ulał.
Nigdy bym się nie spodziewał, że mogę przeczytać książkę o dorastaniu, studniach, zakochaniu , początkach pracy i wreszcie karierze politycznej wyjątkowo inteligentnej i pięknej kobiety, że będę chłonął z niemożnością się oderwania jej pierwsze doświadczenia z angielską guwernantką czy też niezbyt miłe pierwsze doświadczenia miłosne. TAKICH KSIĄŻEK NIE CZYTAM I NIGDY NIE CZYTAŁEM! Co z tego? Archer sprawił, że wciągnąłem to jak "Polowanie na czerwony październik" i myślami wracam do tej waśnie książki. Nie będę spoilerował, wiec nie napiszę, co szczególnie mi zapadło w pamięć, ale na pewno polecam tę lekturę.

Druga książka Archera po Złodziejskim honorze, jaką czytałem. Kojarze oczywiście Archera jako twórcę najbardziej przeze mnie lubianego nurtu sensacyjno-kryminalno -szpiegowskiego i w oczekiwaniu podobnego typu doznań sięgnąłem po tę pozycję.
Pierwszym stronom (może nawet dziesiątkom stron) towarzyszyło nieustanne "kiedy się zacznie"?
I w tym momencie zorientowałem się, że...

I Tom przeczytałem - OK, ale na drugi sił wystarczyło tylko do połowy...szkoda czasu jest tyle innych książek. Życia nie starczy...

I Tom przeczytałem - OK, ale na drugi sił wystarczyło tylko do połowy...szkoda czasu jest tyle innych książek. Życia nie starczy...