Książę Józef. Wódz i kochanek

Popularne opracowanie poświęcone „odbrązowieniu” księcia Józefa. Interesująca próba pokazania bardziej od strony ludzkiej postaci z panteonu bohaterów narodowych. Jak zwykle przy takich okazjach wychodzi jak pobieżna jest nasza wiedza historyczna, sprowadzająca się do wizerunku niefrasobliwego bon vivant. Prawda jest trochę bardziej złożona, bowiem w kilku przypadkach książę Poniatowski zmuszony był do podjęcia niepopularnych i dwuznacznych decyzji. Kiedy po bitwie pod Raszynem zarządził o opuszczeniu Warszawy, kiedy decydował o wiernym pozostaniu przy Napoleonie po kampanii w Rosji, gdy mimo ran walczył do końca w Bitwie Narodów. Choćby z tego względu zasługuje na nasz szacunek. Nie jest to może dzieło rangi Askenazego, lecz dla osób chcących poznać nieco bliżej czasy księcia Pepi pozycja godna polecenia.

Popularne opracowanie poświęcone „odbrązowieniu” księcia Józefa. Interesująca próba pokazania bardziej od strony ludzkiej postaci z panteonu bohaterów narodowych. Jak zwykle przy takich okazjach wychodzi jak pobieżna jest nasza wiedza historyczna, sprowadzająca się do wizerunku niefrasobliwego bon vivant. Prawda jest trochę bardziej złożona, bowiem w kilku przypadkach...

Ciekawa pozycja o księciu Józefie Poniatowskim. Wydaje mi się, że autor podszedł do zadania zapoznania czytelnika z osobą księcia rzetelnie i bardzo rozsądnie, gdyż człowiek, który wyłania się z kart książki nie jest perfekcyjny i jednoznaczny.
Pepi urodzony, wychowany i wykształcony w Wiedniu nie czuł się związany z Polską i wyraźnie widać, że tylko lojalność wobec wuja- króla skłoniła go do przyjazdu do Warszawy. I powiem szczerze, że wcale nietrudno zrozumieć targające nim rozterki. Porzucenie świetlanej wojskowej kariery w armii jednego z europejskich mocarstw na rzecz wątpliwych zaszczytów i ciężkiej pracy dla kraju, który już wówczas był marionetką w rękach Katarzyny II, musiało być trudną decyzją… Chyba nie przesadzę, jeśli powiem, że został Polakiem z wyboru.
Opisy kolejnych lat ukazują go w najrozmaitszym świetle. Z jednej strony bawidamek i istny lew salonowy, z drugiej żołnierz, którego niewzruszona lojalność wobec rodziny została wystawiona na ciężką próbę, gdy jego wuj przystąpił do konfederacji targowickiej, a następnie podpisał akt rozbiorowy. Potem no cóż, bywało różnie. Jak trzeba było i istniała taka możliwość to walczył (insurekcja, wojna z Austrią, wojny napoleońskie), jak nie, to balował z rozmachem i w stylu udzielnego księcia. Za to pierwsze był podziwiany i szanowany, za to drugie krytykowano go niemiłosiernie.
Bywał lekkomyślny, rozrzutny, nonszalancki i brawurowy. Pewnie nawet trochę próżny (w końcu swej łysiny wstydził się tak bardzo, że wyjątkowo skutecznie ukrywał ją przed wszystkimi). Popełnił niemało błędów i sporo można mu zarzucić. Jednak nie można odmówić mu odwagi osobistej i lojalności. Nęcony przez cara rosyjskiego najróżniejszymi obietnicami, nie porzucił Napoleona i walczył u boku potężnego niegdyś sojusznika do końca. Szkoda tylko, że swojego własnego i resztek państwa polskiego pod postacią Księstwa Warszawskiego….
Słowem, uważam, że pan Leśniewski wykonał swoją pracę bardzo dobrze: przedstawił bohatera narodowego jako człowieka z krwi i kości. Z pełną paletą jego zalet i wad.
Dodatkowa gwiazdka za to, że w przystępnych słowach opisał szereg batalii i starć. Co dla laika w kwestiach wojskowości jest znaczącym plusem.

Ciekawa pozycja o księciu Józefie Poniatowskim. Wydaje mi się, że autor podszedł do zadania zapoznania czytelnika z osobą księcia rzetelnie i bardzo rozsądnie, gdyż człowiek, który wyłania się z kart książki nie jest perfekcyjny i jednoznaczny.
Pepi urodzony, wychowany i wykształcony w Wiedniu nie czuł się związany z Polską i wyraźnie widać, że tylko lojalność wobec wuja-...