Moje oczekiwania co do tej książki nie pokryły się z tym, co przeczytałam. A raczej zmęczyłam, bo jej lektura do przyjemnych nie należała. Styl, jakim operuje Burnell, jest przerażająco szczegółowy, przez co przytłaczający. Nie wystarczy mu powiedzieć, że dany bohater czytał książkę, ale że czytał książkę w miękkiej okładce (jakby to coś zmieniało!). Ja wiem, że ten drobny przykład może wydawać się śmieszy i że mogę tu wyjść na czepialską, ale wierzcie mi, czytając całą powieść takie niepotrzebne zdania i szczegóły spotyka się często, a to przecież męczy i nuży, niestety. Autor ma też skłonność do niezwykle drobiazgowego tłumaczenia czytelnikowi, gdzie znajduje się dany bohater. Używa przy tym masy nieznanych mi nazw własnych, których nie umiem czasem nawet odpowiednio przeczytać (no bo niby skąd mam znać chińskie albo marrakeszańskie nazwy?).

Akcja właściwa, a więc ta dotycząca rozpracowywania przez Stephanie tajemniczego projektu, przeplata się z jej osobistymi przemyśleniami i wspomnieniami. I tu też muszę przyznać, że owa akcja nieco się dłuży i nuży. Może przez częste odniesienia do historii (ale ja lubię historię, więc może jest inna przyczyna?). Zdecydowanie lepiej zaś wypadają te intymne zwierzenia bohaterki, które przypominają wyrwane, czasami niechronologicznie przytaczane, kartki z pamiętnika. To dzięki nim poznajemy prawdziwą Stephanie. Poznajemy jej uczucia, obawy, lęki. Dowiadujemy się nieco o jej przeszłości. W ogóle, postać głównej bohaterki jest całkiem zręcznie nakreślona –ma ona swoje zdanie, swoją przeszłość, ale i w nikłych zarysach przyszłość, o której marzy. I choć teraz jest mocno zagubiona, szuka własnej tożsamości. Z jednej strony jest niezwykle zdeterminowana i pewna siebie, z drugiej – słaba i delikatna. Kreacja ta jest mocno zindywidualizowana, pełna sprzeczności, przez co choć jej niektóre elementy zapadają w pamięć i skłaniają do przemyśleń. Inni bohaterowie jakoś mi się zlewali, często myliłam ich, przez co gubiłam się w akcji i musiałam wracać do tekstu.

Całość recenzji tu: http://nieidentyczne-polki.blogspot.com/2014/08/sobowtorom-mowimy-nie.html

Moje oczekiwania co do tej książki nie pokryły się z tym, co przeczytałam. A raczej zmęczyłam, bo jej lektura do przyjemnych nie należała. Styl, jakim operuje Burnell, jest przerażająco szczegółowy, przez co przytłaczający. Nie wystarczy mu powiedzieć, że dany bohater czytał książkę, ale że czytał książkę w miękkiej okładce (jakby to coś zmieniało!). Ja wiem, że ten drobny...

Przeczytałam 156 stron z 350. Nie skończyłam, ponieważ treść okazała się zbyt brutalna. Nie polubię jednak tego gatunku jakim jest thriller.

Przeczytałam 156 stron z 350. Nie skończyłam, ponieważ treść okazała się zbyt brutalna. Nie polubię jednak tego gatunku jakim jest thriller.

Druga część przygód Stephanie Patrick. Moja ulubiona seria.
Świetnie wykreowana postać i narracja. Wciągająca treść.

Druga część przygód Stephanie Patrick. Moja ulubiona seria.
Świetnie wykreowana postać i narracja. Wciągająca treść.