Nowa książka Izabeli Szolc wydana przez szczecińskie Wydawnictwo Forma to trudny orzech do zgryzienia. Poczynając od najbardziej podstawowych rzeczy: do ostatniej strony czytelnik zastanawia się, czy ma do czynienia ze zbiorem opowiadań czy też z jedną historią rozłożoną na osobne rozdziały.
Bohaterki przedstawiają bardzo różne wersje kobiecości, zawsze z poczuciem obcości wobec swojej płci i ciągłym zmaganiem: z partnerem, samotnością, psychiką, przeszłością, dzieciństwem...

Kolejne obrazy tylko momentami rozwijają akcję, bywa, że zatrzymują ją, prowadzą znienacka w innym kierunku. Izabela Szolc pisze poetycko, refleksyjnie, a jednocześnie dosadnie: zwłaszcza, kiedy mowa o erotyce, której w nowej książce nie brakuje. W trakcie lektury przychodzi wrażenie przeładowania scenami naturalistycznie przedstawiającymi kolejne zbliżenia, które nie przynoszą jednak spełnienia, są grą, związaniem, często próbą utrzymania czegoś, co nie ma szans na przetrwanie. Odnoszę wrażenie, że wrażliwość czytelnika celowo ma być wystawiona na próbę, to test, jak często można w nas celować genitaliami. W moim przypadku granica wytrzymałości została przekroczona bardzo szybko. Tłumaczę ten zabieg, bo inaczej musiałabym wprost powiedzieć, że to duży minus tej książki, który utrudniał czytanie.

Jedyna czułość pojawia się w stosunku do zwierząt: od samego początku są one ważne jako członkowie rodziny czy wręcz jako ktoś, o kogo można być zazdrosnym. Związek z psami i kotami, przyrodą przynosi cień nadziei, jest jedynym jasnym punktem w mrocznych przestrzeniach tych opowiadań.

Trudne związki łączą bohaterki z mężczyznami, z rodziną, z dziećmi, których nie chcą mieć lub które ostatecznie jednak się pojawiają. Najtrudniejszy jest ten z samą sobą. Oglądamy powoli przesuwające się błyski emocji, często niszcząca i zagłębiające się coraz bardziej w pustkę. Subtelność tych obserwacji kontrastuje z brutalną dosłownością erotyki.

Ostatecznie powtarzające się w kolejnych opowiadaniach wątki tworzą sieć powiązań i w finale udaje się dostrzec wyłaniającą się z nich całość. Jest ona różnorodną, choć utrzymaną w podobnych barwach mozaiką, w której dostrzeżemy różne odmiany kobiecości, miłości, zmagań z przemijaniem. Te podstawowe, najważniejsze tematy. „Śmierć w hotelu Haffner” wymyka się klasyfikacjom i szybkim ocenom. Wymaga wgryzienia się w kolejne obrazy, zanurzenia w niełatwy świat i refleksje, które ze sobą niesie.

Nowa książka Izabeli Szolc wydana przez szczecińskie Wydawnictwo Forma to trudny orzech do zgryzienia. Poczynając od najbardziej podstawowych rzeczy: do ostatniej strony czytelnik zastanawia się, czy ma do czynienia ze zbiorem opowiadań czy też z jedną historią rozłożoną na osobne rozdziały.
Bohaterki przedstawiają bardzo różne wersje kobiecości, zawsze z poczuciem obcości...

Rozczarowanie, miłość, zazdrość, walka z emocjami i czasem – to cechy wspólne bohaterek zbioru opowiadań Izabeli Szolc „Śmierć w hotelu Haffner”. Kobiety są tu zazdrosne o swoich obecnych lub byłych partnerów, ich życie toczy się wokół mężczyzn, własnego umierania z powodu ich nieobecności oraz brotelnego piętna czasu na ich ciałach. W klimat tych zabójczych uczuć świetnie wprowadza opowiadanie „Suka”, w którym kobieta i pies – mimo, że zazdrosne o siebie – podczas wyjazdów pana stoją po jednej stronie barykady i są zazdrosne o inne kobiety i suki spotykane przez pana podczas jego nieobecności w domu.
Przez wszystkie opowiadania przebija przytłaczające poczucie samotności czasami zagłuszane kolejnymi związkami, a innym razem wymazywaniem ich z pamięci, ale czy wspólne chwile da się zampomnieć? W opowiadaniach jest jak w życiu: bohaterowie przepełnieniu doświadczeniem próbują odnaleźć siebie, szczęscie i wolność od negatywnych emocji, próbują urozmaicić swoje życie, by nie umrzeć z zazdrości lub znudzenia.
Niedługie utwory niosą ogrom doświadczenia i uczuć. Opowiadają o wzajemnym czasami delikatnym, a innym razem brutalnym konsumowaniu siebie, o codzienności pełnej prostych historii ludzi szukających ucieczki od osamotnienia. To sprawia, że między dwoje ludzi wchodzą relacje ze zwierzętami, o które bywają zazdrośni. Ta próba rozkochania – nawet zwierzęcego – otoczenia jest formą walki z własnym przemijaniem, dostrzeganiem mankamentów na starzejącym się ciele.
Polecam miłośnikom książek zmuszających do myślenia i analizowania własnego postępowania.

Rozczarowanie, miłość, zazdrość, walka z emocjami i czasem – to cechy wspólne bohaterek zbioru opowiadań Izabeli Szolc „Śmierć w hotelu Haffner”. Kobiety są tu zazdrosne o swoich obecnych lub byłych partnerów, ich życie toczy się wokół mężczyzn, własnego umierania z powodu ich nieobecności oraz brotelnego piętna czasu na ich ciałach. W klimat tych zabójczych uczuć świetnie...