Pierwszą rzeczą, jaką wyniosłam z tego komiksu była wycieczka na youtubowe playlisty, żeby nadrobić trochę britpopu, o którym mam raczej mierne pojęcie. A cały komiks jest właśnie o tym i frustruje mnie, jak wielu odniesień nie rozumiem, bo a) to nie moja muzyka i b) nie mam tak emocjonalnego stosunku do muzyki w ogóle.

Podoba mi się apoteoza popu, jaka ma miejsce w Phonogramie. Podoba mi się to, jak wielką część narracji tożsamościowej stanowi pop w komiksie - główny bohater wprost mówi, że bez britpopu nigdy by nie zaistniał. Uważam, że to kopalnia cennego materiału badawczego. Podoba mi się forma dziennikarstwa i krytyki muzycznej zawarta w komiksie. Jest tu mnóstwo rzeczy, do których mogę wrócić. Ale od strony naukowej. Tak personalnie, rozrywkowo, to było męcząca lektura. Główny bohater jest pretensjonalnym workiem ekskrementów przebranym za człowiekiem. I nie obchodzi mnie Cenna Lekcja, jaką dostaje, aby stać się Lepszym Człowiekiem. Nie dbam o niego na tyle, żeby się identyfikować i wciągnąć w fabułę.

Poza tym trochę żałuję, że komiks nie zagłębia się bardziej w działanie muzyki i magii, w działalność phonomancerów. Pamiętam, jak świetnie wypadło to w "Wojnie o dąb", więc wiem, że temat ma spory potencjał. Ale tu urban fantasy to tylko pretekst dla Gillena do opowiadania o muzyce swojej młodości.

Pierwszą rzeczą, jaką wyniosłam z tego komiksu była wycieczka na youtubowe playlisty, żeby nadrobić trochę britpopu, o którym mam raczej mierne pojęcie. A cały komiks jest właśnie o tym i frustruje mnie, jak wielu odniesień nie rozumiem, bo a) to nie moja muzyka i b) nie mam tak emocjonalnego stosunku do muzyki w ogóle.

Podoba mi się apoteoza popu, jaka ma miejsce w...