Zmarnowany potencjał, wywiady w większości nudne, ciężko się przez nie przebić.

Zmarnowany potencjał, wywiady w większości nudne, ciężko się przez nie przebić.

Znane nazwiska i sentyment za czasami minionymi. Wciąga i skłania do przemyśleń!

Znane nazwiska i sentyment za czasami minionymi. Wciąga i skłania do przemyśleń!

Warto przeczytać, szczególnie jeśli mieszka się w Warszawie. Można przez chwilę spojrzeć na nią z innej strony- tej której niestety już na własne oczy nie zobaczymy.

Warto przeczytać, szczególnie jeśli mieszka się w Warszawie. Można przez chwilę spojrzeć na nią z innej strony- tej której niestety już na własne oczy nie zobaczymy.

Niestety jest to słaba książka. Bezcenna inicjatywa, ale efekt - mizerny. Liczne błędy (np. szczecińskie Jasne Błonia napisane z małej litery). Wstępy do rozmów napisane przez autorkę ocierają się o grafomanię, czyta się je fatalnie. Rozmowy są prowadzone w sposób płaski, nijaki. Sprawiają wrażenie, jakby autorce nie udało się "dotrzeć" do swoich rozmówców, konwersacje niezależnie od osoby są bardzo podobne (te same pytania, po przeczytaniu wspomnień kilku osób już nie wiedziałam, z kim teraz toczy się rozmowa). Autorka pisze o "wartościach", w sposób mglisty i niezrozumiały, nie wyjaśnia, czym są owe wartości dawnych warszawiaków. Pisząc o mieście zapomina o biedzie, jaka panowała w międzywojniu, skupiając się tylko na atmosferze "szalonych lat 20.". Niestety realia większości mieszkańców Warszawy znacznie różniły się od tej sielanki elit - kawiarni, teatrów i kin, - a składały się nań między innymi koszmarne warunki mieszkaniowe. Rozumiem, że pewna nostalgia za dawnymi czasami jest naturalna dla młodych, którzy interesują się historią(znam to z własnego doświadczenia),ale litości! Taka kompletna idealizacja nie sprzyja pisaniu książek...

Niestety jest to słaba książka. Bezcenna inicjatywa, ale efekt - mizerny. Liczne błędy (np. szczecińskie Jasne Błonia napisane z małej litery). Wstępy do rozmów napisane przez autorkę ocierają się o grafomanię, czyta się je fatalnie. Rozmowy są prowadzone w sposób płaski, nijaki. Sprawiają wrażenie, jakby autorce nie udało się "dotrzeć" do swoich rozmówców, konwersacje...

Piękne wspomnienia opowiadane z wielkim szacunkiem i miłością do Warszawy. Szkoda, że te ujmującą treść psują liczne błędy występujące w książce.

Piękne wspomnienia opowiadane z wielkim szacunkiem i miłością do Warszawy. Szkoda, że te ujmującą treść psują liczne błędy występujące w książce.

Warszawa to moje miasto,a jednak tak mało mi znane. Dzięki autorce i jej rozmówcom poznałam nowe ciekawe historie stolicy,tej dawnej pięknej Warszawy.
Ł

Warszawa to moje miasto,a jednak tak mało mi znane. Dzięki autorce i jej rozmówcom poznałam nowe ciekawe historie stolicy,tej dawnej pięknej Warszawy.
Ł

„Każdy krok naznaczony bezpośrednim kontaktem z historią, każda kamienica skrywająca nieznane opowieści jej mieszkańców. Czy jest tu chociaż skrawek, na którym nie została wyryta przez losy przeszłość tego miejsca? Są tu miejsca, smaki, zapachy, doznania i odczucia, które nie znajdzie się w żadnym innym zakątku świata. Zapach kawiarni pomieszany z ludzkimi nadziejami i marzeniami. Wystarczy zrobić kilka kroków by znaleźć się w innej epoce”.

Instytut Wydawniczy Erica może poszczycić się wydaniem jednej z najciekawszych, ostatnimi czasy, publikacji dotyczącej naszej stolicy. To przedstawiony w formie wywiadów, zbiorowy i wielobarwny, a miejscami bardzo sentymentalny, portret ciężko doświadczonego przez historie miasta, widziany oczami ludzi, których życie rodzinne oraz osobiste wybory na zawsze z nim związały: Jan Kobuszewski, Jan Englert, Bohdan Tomaszewski, Władysław Matkowski, Andrzej Blikle, Emilian Kamiński, Wiesław Ochman, Danuta Szaflarska, Stefan Bałuk i inni. Ludzi różnych profesji i pasji, których miłość i przywiązanie do Warszawy ukierunkowało na całe życie.

Książka jest bardzo pouczającą i emocjonalną podrożą poprzez dzieje stolicy, od czasów dwudziestolecia międzywojennego, poprzez II wojnę światową, czas hitlerowskiej okupacji, Powstanie Warszawskie (zajmuje ono w lekturze miejsce, naprawdę, szczególne),lata ponurego PRL-u, na czasach współczesnych kończąc. Nie znajdziemy tu jednak zbyt wielu akcentów odnoszących się bezpośrednio do świata ówczesnej elit władzy i wielkiej polityki. Jest to raczej obraz tego jak poszczególni bohaterowie wywiadów postrzegali i postrzegają nadal (wliczając w to zachodzące zmiany) Warszawę przez pryzmat swojego życia, własnych doświadczeń i przeżyć (niekiedy zupełnie traumatycznych ) związanych z tym miejscem.

Publikacja Justyny Krajewskiej zawiera wiele bardzo mało znanych a czasami wręcz unikalnych informacji, dotyczących toczącego się na przestrzeni dekad codziennego życia stolicy, charakterystycznej atmosfery i klimatu poszczególnych regionów i dzielnic (zwłaszcza Pragi, Starego Miasta i Żoliborza),lokalnego, czasami niesłychanie bogatego miejskiego kolorytu, mentalności mieszkańców, specyficznego sposobu mówienia oraz barwnych postaci różnych okresów.

„Doskonale pamiętam tą niesamowitą ulicę. Przestrzeń ta obfitowała w mieszankę budowlaną skłaniająca się z czynszowych kamienic, drewniaków parterowych, a pomiędzy nimi majestatycznie, od pokoleń, usytuowane były szlachecki dworki. Była to cześć miasta zamieszkała głównie przez rybaków i piaskarzy. Gdyby Pani poszła tam siedemdziesiąt lat temu, to odniosłaby Pani wrażenie że jest na Helu lub w Jastarni. Na płotach suszono sieci rybackie, a na brzegu rzeki stały najbardziej prymitywne łodzie”.

„Praga miała swoista cechę, każdy przyjezdny czuł się tam jak obcy. Ja czułem się bardzo dobrze, chociaż objechałem świat dokoła i to nawet parę razy, to tak naprawę nigdy z tej Pragi nie wyjechałem. Tkwię tam w sposobie podejmowani decyzji, oceny świata, oceny postępowania ludzi”.

To obraz Warszawy ich dzieciństwa, ich młodości, niezapomnianych przeżyć, uniesień, wspomnień, trudnych prób, dramatycznej, bolesnej historii, skomplikowanych wyborów i decyzji. Miasta określonych wartości i postaw, patriotycznej symboliki, marzeń, nadziei, pragnień i spełnień. Wielu charakterystycznych miejsc (teatrów, restauracji, scen kabaretowych, hoteli, cukierni, dzielnic biedoty, ciemnych zaułków i lokalnego półświatka),które wywierały i wywierają nadal określony wpływ na miasto i jego mieszkańców

To fascynująca wyprawa w znane i nieznane miejsca Warszawy na których odcisnęło się tragiczne piętno dziejów i gdzie tak dramatycznie splotły się tysiące ludzkich losów. „Paradoks warszawiaków powstańców polega na tym, że o ile kombatanci spod Monte Casino czy lotnicy broniący Anglii w czasie drugiej wojny światowej i ich dramatyczne wydarzenia wyraźnie rozdzielone są od miejsc wspomnień, o tyle naszych powstańczych oddzielić się nie da. U nich zderzenie ze wspomnieniami są bezkolizyjne; kiedy przychodzi dzień obchodów rocznicy, odzywają się w nich sentymenty, ale to wszystko nie nakłada się na codzienność. Powstańcy warszawscy którzy nadal mieszkają w miejscu wszystkich wydarzeń, skazani są na swoiste rozdwojeni jaźni. Polega to na tym, że miejsca, w których przeżywaliśmy powstanie, nakładają się na zwykłą prozaiczną codzienność”
„Warszawa w rozmowach” jest lekturą, która znakomicie ilustruje (również w postaci licznych zdjęć) to szczególne polskie miasto, w wymiarze i w opinii ludzi dla których jest ono zdecydowanie czymś więcej niż tylko stolicą naszego państwa. Gorąco polecam.

„Każdy krok naznaczony bezpośrednim kontaktem z historią, każda kamienica skrywająca nieznane opowieści jej mieszkańców. Czy jest tu chociaż skrawek, na którym nie została wyryta przez losy przeszłość tego miejsca? Są tu miejsca, smaki, zapachy, doznania i odczucia, które nie znajdzie się w żadnym innym zakątku świata. Zapach kawiarni pomieszany z ludzkimi nadziejami i...