Kaukaski płomień

super

super

Pokaż mimo to

autor znowu nie uniknął kilku znaczących błędów logiczny, jednakże zdecydowanie lepsza od poprzednich części

autor znowu nie uniknął kilku znaczących błędów logiczny, jednakże zdecydowanie lepsza od poprzednich części

Pokaż mimo to

W porównaniu do poprzednich części czegoś mi tu brakowało. Dodatkowo irytowały mnie powtarzające się zwroty np:

- noc jest zawsze czarna jak kir
- słowa są zawsze wtłaczane do gardła
- żołnierze przeważnie znikają w krwawej mgiełce
- czasu nie mierzymy w minutach tylko w uderzeniach serca

Fajne, oryginalne, budujące klimat ale jak się powtarza co trzecią stronę to już tak nie zachwyca.

Koniec marudzenia.. Pierścień Ognia czeka...

W porównaniu do poprzednich części czegoś mi tu brakowało. Dodatkowo irytowały mnie powtarzające się zwroty np:

- noc jest zawsze czarna jak kir
- słowa są zawsze wtłaczane do gardła
- żołnierze przeważnie znikają w krwawej mgiełce
- czasu nie mierzymy w minutach tylko w uderzeniach serca

Fajne, oryginalne, budujące klimat ale jak się powtarza co trzecią stronę to już tak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejna książka Jakbua Pawełka jest dobra ale nie porywa. Sposób przedstawienia konfliktu powodował, ze momentami gubiłam się i nie byłem pewny z perspektywy której ze stron jest on opisywany.
Książkę bez wątpienia warto przeczytać, nie jestem jednak przekonany czy do niej wrócę.

Kolejna książka Jakbua Pawełka jest dobra ale nie porywa. Sposób przedstawienia konfliktu powodował, ze momentami gubiłam się i nie byłem pewny z perspektywy której ze stron jest on opisywany.
Książkę bez wątpienia warto przeczytać, nie jestem jednak przekonany czy do niej wrócę.

Pokaż mimo to

Bardzo fajnie się czyta.

Bardzo fajnie się czyta.

Pokaż mimo to

http://trzynasty-schron.net/ie_ksiazki_kaukaski_plomien.html

http://trzynasty-schron.net/ie_ksiazki_kaukaski_plomien.html

Pokaż mimo to

Trzecia pozycja z cyklu Przymierze. Podobnie jak dwie pozostałe, charakteryzuje się dosyć szybką akcją, szczegółowymi i ciekawymi opisami, a po chwilowym zastanowieniu, nawet realnym scenariuszem zdarzeń.
Zakończenie książki daje dużą nadzieję na dalszy rozwój zdarzeń i to ciekawy rozwój.

Trzecia pozycja z cyklu Przymierze. Podobnie jak dwie pozostałe, charakteryzuje się dosyć szybką akcją, szczegółowymi i ciekawymi opisami, a po chwilowym zastanowieniu, nawet realnym scenariuszem zdarzeń.
Zakończenie książki daje dużą nadzieję na dalszy rozwój zdarzeń i to ciekawy rozwój.

Pokaż mimo to

Rok 2020. Po zakończonej wojnie w Afganistanie i klęsce Amerykanów, rozpoczyna się kolejna gra o władzę. Tym razem celem stają się wpływy na Kaukazie i zasoby Morza Kaspijskiego. W konflikt zamieszane jest nie tylko rosnące w siłę Przymierze, ale również Stany Zjednoczone, które starają się odzyskać znaczenie na arenie międzynarodowej.

W Azerbejdżanie ginie prezydent Alijew, a wszystkie podejrzenia padają na Armenię. Wojska Azerbejdżanu wkraczają na terytorium wroga, gdzie dochodzi do zbrojnych incydentów. Okazuje się, że w konflikt zamieszane jest więcej osób niż ktokolwiek mógłby się spodziewać.

Kaukaski płomień to niezłe political fiction, a jednocześnie, powiedziałabym, że dobra powieść wojenna. Jakub Pawełek w ten niekonwencjonalny sposób przedstawia, jak może wyglądać świat za kilkadziesiąt lat, kiedy wojna w Afganistanie się skończy, wyczerpiemy światowe zasoby gazu i ropy naftowej, a Rosja przestanie być zagrożeniem dla państw sąsiadujących. Wprowadzona przez Pawełka fikcja staje się nagle jak najbardziej prawdopodobna.

W powieści, trzeciej już w serii Przymierze (poprzednie tomy to Wschodni grom oraz Perski podmuch) akcja jest płynna i nie toczy się tylko w jednym miejscu. Raz czytelnik może wziąć udział w konferencji polityków w Polsce, a następnym razem znaleźć w gabinecie prezydenta Stanów Zjednoczonych czy w Moskwie.

Jakub Pawełek ogromną uwagę przywiązuje do dokładnych opisów incydentów zbrojnych oraz arsenału. O ile na początku tak dokładne sprawozdania naprawdę są interesujące, to po pewnym czasie zaczynają być schematyczne, monotonne. Podobnie jest z rozmowami toczącymi się w gabinetach polityków.

W Kaukaskim płomieniu nie można wyróżnić głównego bohatera. Mamy kapitana Preissa, kapitana Jakuba Jastrzębskiego, prezydent Clinton, dziennikarkę Ludmiłę. Nie mają oni barwnych, doskonale dopracowanych biografii, ale mimo wszystko tworzą tę historię.

Ta książka to typowy warbook i political fiction w jednym. Zagadka, kto jest odpowiedzialny i kto tak naprawdę mógłby osiągnąć sukces w tym konflikcie nie pozwala oderwać się od lektury. Fakt, że takie wydarzenia mogłyby się urzeczywistnić tylko dodają historii napędu.

Rok 2020. Po zakończonej wojnie w Afganistanie i klęsce Amerykanów, rozpoczyna się kolejna gra o władzę. Tym razem celem stają się wpływy na Kaukazie i zasoby Morza Kaspijskiego. W konflikt zamieszane jest nie tylko rosnące w siłę Przymierze, ale również Stany Zjednoczone, które starają się odzyskać znaczenie na arenie międzynarodowej.

W Azerbejdżanie ginie prezydent...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie wiem doprawdy dlaczego ta książka ma tak wysoką ogólną ocenę, bo moim zdaniem na taką nie zasługuje.
Owszem, wykreowany układ sił, całkiem nowe sojusze, przymierza inne od tych, które znamy są interesujące, ale obawiam się, że na tym się kończą zalety tej książki.
Minusów jest niestety dużo więcej.
Po pierwsze więc opisy gierek, jakie się toczą w gabinetach polityków, czy w ekskluzywnych klubach golfowych, gdzie załatwiają swoje interesy szefowie korporacji są przerażająco nudne.
Po drugie, ustępy dotyczące starć na polach bitwy obfitują w dość monotonne słownictwo. Jak wybuch, to koniecznie musi być porównany do wybuchu supernowej, jak trafienie pociskiem, to najczęściej mamy gejzer ognia, a jak nalot, to jesteśmy karmieni śmiercią nadlatującą z powietrza. A najczęstszą reakcją ludzi na okropieństwo toczącej się wokół nich wojny są puszczające zwieracze. Ja rozumiem, że opisy bitew to nie jest łatwe zadanie, ale powtarzanie w kółko i na okrągło tych samych zwrotów nie uatrakcyjnia książki....
Po trzecie wreszcie nie rozumiem pomysłu autora, żeby powieść nie miała żadnego głównego bohatera. Przez całą książkę przewijają się dziesiątki postaci, ale niektóre z nich zostają wprowadzone raptem na dwie, czy trzy strony i tylko po to, żeby za moment wyrwało im mózg z czaszki, zmiażdżyło im to i owo, czy wyrwało dziurę wielkości arbuza w ich korpusach (nota bene, jakby ktoś chciał oddać się lekturze tej pozycji przy posiłku, to może tego szybko pożałować). Inne pojawiają się dosłownie znikąd, by zaraz ponownie przepaść bez śladu. Nawet epizod z porwaną dziennikarką jest jakiś niedorobiony. Jedynymi osobami, które są obecne cały czas na kartach książki są politycy różnej maści, ale ci z zasady nie budzą pozytywnych emocji (przynajmniej moich) i ich los jest mi praktycznie obojętny.
Po czwarte wreszcie, nie wiem dlaczego wydawca założył, że przeciętny czytelnik jest tak dobrze obeznany z geografią Kaukazu, iż nie zaopatrzył wydania w choćby jedną mapę tego regionu. W moim przekonaniu wizualizacja dałaby lepszy efekt niż szczegółowe wyjaśnienia autora, dlaczego zdobycie, czy utrzymanie jakiegoś miasteczka jest takie istotne, ewentualnie czemu uderzenie wroga idzie w tym, a nie innym kierunku.
Przebrnęłam przez te 500 stron tylko dlatego, że lubię kończyć to, co zaczęłam, ale książka dłużyła mi się niemiłosiernie i naprawdę odetchnęłam z ulgą, kiedy mogłam ją zamknąć raz na zawsze.

Nie wiem doprawdy dlaczego ta książka ma tak wysoką ogólną ocenę, bo moim zdaniem na taką nie zasługuje.
Owszem, wykreowany układ sił, całkiem nowe sojusze, przymierza inne od tych, które znamy są interesujące, ale obawiam się, że na tym się kończą zalety tej książki.
Minusów jest niestety dużo więcej.
Po pierwsze więc opisy gierek, jakie się toczą w gabinetach polityków,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przykre ale prawdziwe - autor wspiął się na swój szczyt w drugiej części cyklu. O ile pierwsza część była monotonną klepaniną, druga dawał już posmak dobrej literatury tego nurtu i nadzieję na przyszłość, trzecia okazała się bliższa pierwszej. Wszystko sztampowe i bez polotu. Intryga rozmyta ale nie w niejasności a w miałkości. Opisy starć nie są porywające. Ja wiem, ze w rzeczywistości walka jest nudna a później się umiera jednak moc słowa pisanego ma za zadanie zrobić z tej banalnej rzeczywistości coś więcej niż smród, kurz i hałas. Autor klepie jak pani na dworcu centralnym a ludzki rys najczęściej nadaje tym, że komuś puściły lub prawie puściły zwieracze. Naprawdę strasznie tego nadużywa. Nagminnie każdą eksplozję porównuje do supernowej:) No kurde to albo nie widział wybuchu albo nic nie wie o wybuchach supernowej. Rozumiem, rozumiem, metafora, ok, ale czemu tak często?
Politycznie książka jest po prostu niedorozwinięta. A już najgorszy jest brak odpowiedniego tempa akcji. Reasumując książka jest często nudna i sam siebie podziwiam, że strawiłem te prawie 800 stron. Ech, szkoda, bo po "Perskim podmuchu" naprawdę miałem nadzieję, że autor się dotarł. No nic, pewnie jak wypłodzi czwartą część "Przymierza" to też ją kupię i przeczytam, od z ciekawości, ale wiele spodziewać się nie będę.

Przykre ale prawdziwe - autor wspiął się na swój szczyt w drugiej części cyklu. O ile pierwsza część była monotonną klepaniną, druga dawał już posmak dobrej literatury tego nurtu i nadzieję na przyszłość, trzecia okazała się bliższa pierwszej. Wszystko sztampowe i bez polotu. Intryga rozmyta ale nie w niejasności a w miałkości. Opisy starć nie są porywające. Ja wiem, ze w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to