Ocena samych tekstów Rilkego to spokojne 7/10, ale oceniając pozostałości zawarte w książce (jest ich więcej aniżeli prac austriackiego poety) trzeba już pokręcić głową.

Zagajewski spisuje świetny wstęp, a sama treść Rilkego oraz posłowie Czaplińskiego trzymają się tej samej impertynencji - mimo pewnych przebłysków, dłużą się i często pozostają nieodkrywcze. Spacerują w miejscu, ale jak dostojnie! Fluktuacje jakości trwają, następują kolejne prace innych autorów; sam Cézanne opisuje działanie; opis o głębokim rozpoczęciu, stopniowo szybujący coraz prościej (w mniejszą wybitność).

Potem Heidegger prezentuje swoje żałosne wierszyki, absolutnie wyjaławiając interpretację pracowitości Cézanna - o jakiej on dwoistości myśl-twórczość stara się wybroczyć? Problemem malarza była niemożność spełnienia swego wyobrażenia, a nie wewnętrzna niespójność. Mógł chociaż [Martin filozof] zarymować to za starania policzkować bym go nie chciał.

Von Hofmannsthal nadto ceni sobie brzmienie własnego tekstu ponad jego sensowność. W stanie napisać jest każde jedne, byle tylko nic nierozumiejący głupiec mógł zachwycić się dobrym brzmieniem i TĄ GŁĘBIĄ. Przecie wy wszyscy kochacie głębię, nie? Wasz ulubiony zabieg to pewnie ten przeprowadzany przez oszusta, który to tak potrafi wytrwale zawracać, wysłużyć się każdą jedną sprzecznością, aż jego tekst zadba o aneurysym. Przykład? Proszę bardzo: „Dlaczego barwy nie miałyby być braćmi cierpień, skoro jedne i drugie prowadzą nas do wieczności?” – zrozumieć można wysoką metaforyczność, pewne, atoli tok rozumowania przeprowadzony w tekście i NAWET potraktowanie barw jako alegorie ostatecznie nie uzasadniają konkluzji. Gdyby się to udało, byłoby naciągane; pisarz przypisuje barwie znacznie istotniejszą rolę, podczas gdy Muza, ekstaza, którą usiłuje opisać, pochodzi od niego samego, nie jest jakkolwiek zawarta w kolorze - kolor jest tylko katalizatorem (przyrównuje on go do muzyki). Oczywiście nie wykonuje [pisarz] tego [zabiegu] cały czas, ale kiedy już go odbywa, wścieka za wszystkie wolne od problemu minuty.

Zbiór wieńczy posłowie Andrzeja Serafina - 8/10, na miarę powyżej zagajanego Zagajewskiego.

Ocenię całość, nie fragmenty, nie teksty samego Rilkego. Ocenię całość.

Ocena samych tekstów Rilkego to spokojne 7/10, ale oceniając pozostałości zawarte w książce (jest ich więcej aniżeli prac austriackiego poety) trzeba już pokręcić głową.

Zagajewski spisuje świetny wstęp, a sama treść Rilkego oraz posłowie Czaplińskiego trzymają się tej samej impertynencji - mimo pewnych przebłysków, dłużą się i często pozostają nieodkrywcze. Spacerują w...

"[...]Artyści, budujący wszystko na talencie, czekający po kawiarniach na natchnienie, niezwiązani świadomością i żadną głębszą tradycją, jakże łatwo tracą możność jakiegokolwiek rozwoju, drepczą w miejscu, a więc cofają się. To Norwid powiedział, że malujemy procent od kontemplacji. Przemyślenie, przeprowadzenie analogii między kontemplacją religijną a na przykład cezanne'owską mogłoby być punktem wyjścia, wykorzystania dla sztuki całej skarbnicy wiedzy o kontemplacji, którą znaleźć możemy w literaturze mistycznej."Józef Czapski

"[...]Artyści, budujący wszystko na talencie, czekający po kawiarniach na natchnienie, niezwiązani świadomością i żadną głębszą tradycją, jakże łatwo tracą możność jakiegokolwiek rozwoju, drepczą w miejscu, a więc cofają się. To Norwid powiedział, że malujemy procent od kontemplacji. Przemyślenie, przeprowadzenie analogii między kontemplacją religijną a na przykład...