W poezji Anny Świrszczyńskiej zakochałam się jeszcze w czasach licealnych, będąc młodą, niewiele wiedzącą o życiu dziewczyną. Teraz już jako kobieta dojrzała stwierdzam że ta miłość jest uczuciem nieprzemijającym. Choć moje życie w porównaniu do życia poetki można by uznać za sielankowe, czuję te emocje, które targały nią, gdy własnymi rękoma opatrywała rany powstańcom, gdy każdego dnia stykała się ze strachem i śmiercią. Chłonę ten cały znój, trud i udrękę czasów w których przyszło jej żyć, gdyż wiem, że ona naprawdę tej tragedii dotknęła, że czuła, doświadczyła jej wszystkimi zmysłami, że zna ją od podszewki. Cenię za odwagę i bezkompromisowość z którą pisała o swoich uczuciach jako kobieta, kochanka, matka. Miłość, odrzucenie, rozstanie, starość są częstymi tematami jej wierszy. Cierpienie nie uszlachetnia, a poród nie jest wcale przeżyciem ekstatycznym, lecz traumą. Jak wiele odwagi trzeba by w taki sposób napisać o akcie narodzin nowego życia. Zastanawiam się czy, gdy nadejdzie nieuchronna starość będę odczuwać tę samą przezroczystość o której pisze poetka i jestem pewna, że będę, bo przecież Świrszczyńska pisała o każdej z nas. Ona była jedną z nas.

W poezji Anny Świrszczyńskiej zakochałam się jeszcze w czasach licealnych, będąc młodą, niewiele wiedzącą o życiu dziewczyną. Teraz już jako kobieta dojrzała stwierdzam że ta miłość jest uczuciem nieprzemijającym. Choć moje życie w porównaniu do życia poetki można by uznać za sielankowe, czuję te emocje, które targały nią, gdy własnymi rękoma opatrywała rany powstańcom, gdy...

Za mało czytam poezji, ale zawsze bardziej pociągała mnie proza. Koleżanka gorąco polecała, ze szkoły niewiele pamiętałam. Okazuje się, że bardzo trudno dostać wiersze tej Autorki, na rynku księgarskim - nie istnieje. Przeczytałam, i rzeczywiście warto było.
Jest to obszerny zbiór, bardzo różnorodne wiersze z kilku tomów, wydawanych od 1936 do 1978 roku, niewątpliwie związanych z przeżyciami Poetki. Wszystkie białe, tematyka bardzo różnorodna: miłość, samotność, cielesność, kobiecość, wojna cierpienie, głód, śmierć, szczęście itd. Ogromna wrażliwość, przenikliwość i zmysłowość w widzeniu świata i ludzi. Wyczulenie na piękno, okrucieństwo i bezsens życia.
Polecam.

Za mało czytam poezji, ale zawsze bardziej pociągała mnie proza. Koleżanka gorąco polecała, ze szkoły niewiele pamiętałam. Okazuje się, że bardzo trudno dostać wiersze tej Autorki, na rynku księgarskim - nie istnieje. Przeczytałam, i rzeczywiście warto było.
Jest to obszerny zbiór, bardzo różnorodne wiersze z kilku tomów, wydawanych od 1936 do 1978 roku, niewątpliwie...

królowa piękna i smutku

królowa piękna i smutku