Arka Noego i korniki – te dwa opowiadania to absolutne szczyty barnesowskiego postmodernizmu.

Autor sięga tu niebotycznego poziomu Borgesa czy Calvino.

Dozgonna wdzięczność! A zresztą, po co te ograniczenia: wieczna, niczym te teksty!

Arka Noego i korniki – te dwa opowiadania to absolutne szczyty barnesowskiego postmodernizmu.

Autor sięga tu niebotycznego poziomu Borgesa czy Calvino.

Dozgonna wdzięczność! A zresztą, po co te ograniczenia: wieczna, niczym te teksty!

Całkiem było fajne, chociaż niektóre rozdziały mnie osobiście znudziły. Jeden to był ten, dotyczący rozprawy sądowej przeciwko kornikom, które zeżarły tron biskupi. Drugi opisywał obraz katastrofy na morzu. Ostatnia historia dała mi dużo do myślenia. Wieczność w niebie może być niepokojąca.

Całkiem było fajne, chociaż niektóre rozdziały mnie osobiście znudziły. Jeden to był ten, dotyczący rozprawy sądowej przeciwko kornikom, które zeżarły tron biskupi. Drugi opisywał obraz katastrofy na morzu. Ostatnia historia dała mi dużo do myślenia. Wieczność w niebie może być niepokojąca.

Książkę przeczytałem bardzo szybko, ale jest dość specyficzna w odbiorze. W każdym rozdziale mamy odniesienia do Arki Noego.

Książka ta przypomina mi dzieła Umberto Eco. Lektura jest specyficzna. Typowy postmodernizm. Wszystko krąży wokół wiary i Boga. Czytając książkę mamy wrażenie mocowania się z czymś silniejszym od nas. Tak, typowy postmodernizm napisałem? Przypominam sobie postmodernistyczne opowiadanie Umberto Eco - "Relacja z odkrycia Ameryki". Tutaj jest podobnie. Opowiadanie otwiera Potop i Arka Noego. Potem najbardziej spodobał mi się sąd nad kornikami które toczyły mały drewniany wiejski kościół, i cały proces im wydany.

Książka Juliana Barnesa przypomina dorobek historycznej francuskiej szkoły Annales, która - winienem jest to czytelnikom wyjaśnić - kładła nacisk nie na historie wielkich ludzi, nie na historię wielkich państw, ale na historie zwykłych ludzi i zwykłą codzienność.

Mamy tutaj tragedię, mamy tutaj komedię. Jak wspomniałem, ta książką, ten zbiór opowiadań to czysty postmodernizm. Przeczytałem szybko, z dużą uwagą.

Zachęcam do lektury, nie zawiedziecie się z pewnością.

Książkę przeczytałem bardzo szybko, ale jest dość specyficzna w odbiorze. W każdym rozdziale mamy odniesienia do Arki Noego.

Książka ta przypomina mi dzieła Umberto Eco. Lektura jest specyficzna. Typowy postmodernizm. Wszystko krąży wokół wiary i Boga. Czytając książkę mamy wrażenie mocowania się z czymś silniejszym od nas. Tak, typowy postmodernizm napisałem? Przypominam...

Pamiętam, że z jakiegoś powodu na studiach tej książki nie przeczytałem. Dlatego też postanowiłem to uchybienie nadrobić. Książka jest trudna w odbiorze. Wiadomo, że w każdym rozdziale jest odniesienie do Arki Noego,do różnych statków,Boga oraz korników. I że te historie w pewnym sensie się że sobą wiążą. Ale za diabła nie mogę odkryć ukrytego w tej książce metaforycznego sensu. I właśnie ta pozorna bezsensowność i nierzadko poczucie humoru oraz groteskowość sprawiają, że książkę czyta się z zainteresowaniem :-)

Pamiętam, że z jakiegoś powodu na studiach tej książki nie przeczytałem. Dlatego też postanowiłem to uchybienie nadrobić. Książka jest trudna w odbiorze. Wiadomo, że w każdym rozdziale jest odniesienie do Arki Noego,do różnych statków,Boga oraz korników. I że te historie w pewnym sensie się że sobą wiążą. Ale za diabła nie mogę odkryć ukrytego w tej książce metaforycznego...

29.12.2015

29.12.2015

Niestety, podobał mi się tylko 1. rozdział. Reszta mnie na przemian nudziła i rozczarowywała. Ale nie zniechęcam się do Barnesa :)

Niestety, podobał mi się tylko 1. rozdział. Reszta mnie na przemian nudziła i rozczarowywała. Ale nie zniechęcam się do Barnesa :)