Kapitał w XXI wieku

To nie jest łatwa książka, momentami przypomina opracowanie naukowe. Jest świetnie udokumentowana. Pokazuje mechanizmy i wbrew opiniom wielu, nie jest nacechowana. To powinna być obowiązkowa lektura dla polityków.

To nie jest łatwa książka, momentami przypomina opracowanie naukowe. Jest świetnie udokumentowana. Pokazuje mechanizmy i wbrew opiniom wielu, nie jest nacechowana. To powinna być obowiązkowa lektura dla polityków.

Pokaż mimo to

"dynamika akumulacji kapitału prywatnego prowadzi nieuchronnie do coraz większej koncentracji bogactw i władzy w kilku rękach, jak sądził Marks w XIX wieku?"

"dynamika akumulacji kapitału prywatnego prowadzi nieuchronnie do coraz większej koncentracji bogactw i władzy w kilku rękach, jak sądził Marks w XIX wieku?"

Pokaż mimo to

Trudno jest obiektywnie czytać tę pokaźnych rozmiarów książkę Piketty'ego (która mogłaby być nieco bardziej skompresowana), jeśli ma się poglądy dokładnie przeciwne, ale spróbowałam. Patrząc przez pryzmat poruszanej kwestii, a więc nierówności społecznych, czyli tego czynnika, który determinuje to, jakim społeczeństwem jesteśmy, uważam, że warto.

Na początek trochę definicji i wskazanie podstawowego założenia książki czyli r > g (gdzie r to stopa zwrotu z kapitału a g to wzrost gospodarczy). Potem analiza danych statystycznych, które mają potwierdzić hipotezę o wysokim poziomie nierówności przed I wojną światową, następnie ich redukcji w wyniku dwóch wojen światowych i następnie stopniowemu wzrostowi praktycznie od końca lat 70 (wykres nierówności układa się w literę "U"). W ostatniej części, po zidentyfikowaniu choroby i jej objawów i poniekąd winnych, lekarz Piketty przepisuje kilka medykamentów, które mogą pomóc m.in. ogólnoświatową bazę danych majątków i progresywny podatek od kapitału.

Tak, to bardzo, bardzo duży skrót tej książki. Co T. Pikkety zmienił w moich poglądach? Nadal uważam, że marksizm, przemielony przez wiele chorych umysłów będzie rodził zło. Nadal cenię indywidualizm, własność i ograniczoną rolę państwa w życiu gospodarczym. Patrząc jednak wokół trudno nie odnieść wrażenia, że trochę z życiem gospodarczym (np. w Polsce) jest coś nie tak jeśli płace są na tak niskim poziomie, że wynagrodzenie pozwala wegetować, a nie żyć. Owszem - koszty pracy (przy umowie o pracę) są bardzo duże, zus - kolos na glinianych nogach i kodeks pracy z poprzedniej epoki. Ale biznes też ma swoje za uszami. Problem w tym, że trzecia strona - państwo - jak już ma kogoś dociążyć to będą to przedsiębiorcy, którzy z kolei sobie i tak odbiją na pracownikach. I koło się zamyka. To tylko Polska, a przecież wiele złego dzieje się w krajach afrykańskich (np. kopalnie) czy biednych krajach Azji.

Pikkety swoją książką nie zmienił moich poglądów bliskich szkole austriackiej, ale wzbudził wątpliwość i skłonił do myślenia. Realnie patrząc na sprawy są to idee trochę utopijne (za dużo potężnych przeciwników rozwiązań proponowanych w książce), ale nie znaczy, że nie można się nimi posłużyć, aby nieco inaczej spojrzeć na rzeczywistość.

Innymi słowy - jest problem i jednak jako cywilizacji XXI, aspirującej do eksploracji kosmosu i postawienia stopy na Marsie wypada ogarnąć "bałagan" u siebie, a nie roznosić go po Wszechświecie.

Trudno jest obiektywnie czytać tę pokaźnych rozmiarów książkę Piketty'ego (która mogłaby być nieco bardziej skompresowana), jeśli ma się poglądy dokładnie przeciwne, ale spróbowałam. Patrząc przez pryzmat poruszanej kwestii, a więc nierówności społecznych, czyli tego czynnika, który determinuje to, jakim społeczeństwem jesteśmy, uważam, że warto.

Na początek trochę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

w wielkim uproszczonym skrócie hasło które wyłania się z książki brzmi: "śmierć rentierom", tyle.

w wielkim uproszczonym skrócie hasło które wyłania się z książki brzmi: "śmierć rentierom", tyle.

Pokaż mimo to

Plusy:
- znośny język;
- widoczne zamiłowanie autora do tematu;
Minusy:
- etyka autora: rozwiązania ekonomiczne stwarzają konieczność narzucenia całej ludzkości przymusowego, sankcjonowanego politycznie, całopalnego altruizmu - poświęcenia żyć bogatszych na korzyść biedniejszych; brak poszanowania ludzkiej wolności;
- brak wniosków z historii: książka jest de facto powtórką z tez Marks'a, autor nie wyciągnął wniosków z komunizmu, który jest naganny etycznie, ekonomicznie i społecznie;

Plusy:
- znośny język;
- widoczne zamiłowanie autora do tematu;
Minusy:
- etyka autora: rozwiązania ekonomiczne stwarzają konieczność narzucenia całej ludzkości przymusowego, sankcjonowanego politycznie, całopalnego altruizmu - poświęcenia żyć bogatszych na korzyść biedniejszych; brak poszanowania ludzkiej wolności;
- brak wniosków z historii: książka jest de facto powtórką...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To nie jest pierwsza moja styczność ze słynnym Piketty'm, stąd mam już pewien obraz jego poglądów, które sam bardzo wyraźnie uzewnętrznia. W książce "Ekonomia nierówności" nie popisał się znajomością teorii ekonomicznych ani uczciwością wymaganą od historyka (chociażby pisząc o ubezpieczeniach od utraty pracy). Stąd nie robiłem sobie żadnych nadziei względem "Kapitału...", tym bardziej że przeczytałem już wiele recenzji tej książki (pozytywnych i negatywnych, gdzie wydaje mi się, że tych drugich jest więcej). W trakcie czytania spisywałem sobie najbardziej rażące błędy zarówno w logicznym rozumowaniu, jak i w wiedzy historycznej. Z wielu komentarzy książki wiem, że również statystyki przytaczane przez Piketty'ego pozostawiają wiele do życzenia. Ktoś nawet napisał, że Piketty tak długo maltretował statystyki, aż osiągnął cel. Nie są to bynajmniej opinie wyłącznie ekonomistów i historyków liberalnych, ale tak naprawdę autorowi "Kapitału..." oberwało się z każdej strony. Piketty już w swojej poprzedniej książce z bodajże 1996 roku był wyraźnie nastawiony przeciwko prywatnemu kapitałowi, więc gdyby po latach intensywnego gromadzenia statystyk doszedł do odmiennych wniosków, niż te odpowiadające jego ideałom, mógłby mocno na tym utracić. Nie dziwi mnie zatem zarzut sfałszowanych statystyk, jednak to wydaje mi się tutaj najmniej istotne. Przejdę zatem do głównej części recenzji.

Piketty twierdzi, że otwarcie handlowe może ułatwić proces konwergencji, jednak nie przez mechanizm rynkowy, tylko dostęp do wiedzy (know-how). To ja zadam pytanie - czy jest to w ogóle otwarcie rzeczywiście handlowe? Sprzeczność w tym stwierdzeniu nie powinna przysłaniać istoty rzeczy mówiącej, że co komu po wiedzy jak coś zbudować, jeśli nie ma czym budować lub za co budować. W dzisiejszym świecie mobilność pozyskiwania informacji jest niemal powszechna, jednak w celu wykorzystania nabytej wiedzy potrzebny jest właśnie kapitał.

Z jednej strony zaskoczyła mnie, a z drugiej nie, definicja kapitału, użyta w tej książce. Jest to element zasadniczy dla całości wywodu, a Piketty upraszcza go do postaci pojedynczego agregatu, łącząc go z majątkiem. Jakiś ekonomista wypowiedział się, że gdyby mu student tak przedstawił definicję kapitału, to dostałby pałę. Jednak to nie jedyny grzech Piketty'ego, ponieważ większość statystyk i liczb, którymi autor przytłacza czytelnika, opiera się w głównej mierze na dochodzie narodowym i innych makroekonomicznych agregatach. Już pomijając arbitralne pomniejszenie produktu krajowego netto o 10% (amortyzacja) to ten wskaźnik, z czego zapewne Piketty nie zdaje sobie sprawy, zdecydowanie faworyzuje konsumpcję, ponieważ pomija produkcję dóbr pośrednich (na etapach dalszych od konsumpcji). Posługiwanie się takim wskaźnikiem nie jest bezpieczne, jednak nie to u Piketty'ego stanowi problem. Przez całą drugą część czytelnik męczony jest procentowymi wskaźnikami, z których zmiany wyciągane są wnioski. Takie osądzanie na podstawie zestawienia 2 wskaźników nie mówi nam nic poza tym, że kiedyś coś miało wartość taką, a potem taką. Ilość czynników, mająca wpływ na te zmiany jest zbyt duża i nie można na podstawie ich wektorów tworzyć żelaznych twierdzeń.
Przykładem jest całkowite niezrozumienie i pominięcie przez Piketty'ego natury pieniądza. Sam ma świadomość, że od 1970 roku statystyki niebezpiecznie drgnęły; wie, że wtedy zamknięto okienko złota, ale kompletnie nie łączy tych dwóch zjawisk, gdyż nie operuje żadną teorią pieniądza i kapitału! To jest właśnie przykład uwsteczniania się ekonomii. Bawiło mnie zakłopotanie, w jakie autor wpada, próbując wykazać przyczynę rozwarstwienia dochodowego od lat 70 XX w. w USA. Jest to dobitny przykład nieznajomości znacznego wkładu klasyków, austriaków i monetarystów do teorii ekonomii, gdyż ci już od dawna wskazywali na redystrybucyjny efekt zwiększania podaży pieniądza, a posługiwali się w głównej mierze teorią (np. efekt Cantillona). Piketty daje nawet dobitne dowody na trafność teorii klasyków, pisząc niejednokrotnie o bardzo wysokim wzroście płac głównie w sektorze finansowym. Z kolei w podrozdziale "Dwie składowe oszczędności prywatnych" Piketty oznajmia, że ceny akcji na giełdzie rosną szybciej od konsumpcyjnych, ponieważ zyski są reinwestowane i pozwalają zwiększyć kapitał. Gwoli wytłumaczenia - jedne akcje są wyceniane lepiej a inne gorzej. Jeśli jednak wszystkie pną się w górę, to oznacza, że musiała się zwiększyć ilość dostępnych środków fiducjarnych. Tego Piketty zrozumieć nie potrafi.

Łącząc powyższe stwierdzenia z faktem, iż wielu ekonomistów i dziennikarzy wykazało znaczne nadużycia i błędy w statystykach, można wysunąć wniosek, iż tezy tej książki są nie do przyjęcia. A jednak cała plejada lewicowych autorytetów czekała na ten upragniony tytuł, który znowu obala neoliberalnego chochoła. Dalej czytam, że dziedziczenie jest złe, bo koncentruje majątek. Tylko na jak długo? Tego pytania oczywiście autor sobie nie zadał, bo wówczas zauważyłby, że fortuny równie szybko się kurczą, co powstają.

Piketty pomija rzeczywistą argumentację ekonomistów klasycznych i zastępuje je swoją, dziwną interpretacją. Rzadko kiedy w takich momentach przytacza źródła, co nie powinno dziwić. Przykładowo stwierdza on, że jedna z hipotez nt. wysokości płacy pracownika mówi, że ta jest równa jego produktywności krańcowej. Z mojej wiedzy wynika, że nie istnieje w tej hipotezie żadna równość, tylko zależność, a to duża różnica. Takie drobne przeinaczenie prowadzi Piketty'ego do stwierdzenia, że nie ma "absolutnej pewności" co do krańcowej produktywności pracownika. No właśnie nie ma, bo marginalna produktywność nie jest ścisłym wyznacznikiem płacy, tylko jednym z czynników na nią wpływającym.

Czytając tę książkę co chwila odnosi się słuszne wrażenie, że Piketty nie zauważa, że kapitał to nie jakiś samoodnawialny, samotworzący się fundusz, lecz subiektywnie postrzegany środek, który wymaga pozyskania (akumulacji) i utrzymania (amortyzacji). Piketty także używa tych terminów, ale wszędzie pomija ich znaczenie, myśląc, że każdy kapitalista po prostu może czerpać nienaruszalną i niezależną rentę z kapitału. Przykład mieszkań wynajmowanych, często przez niego przytaczany, dobitnie pokazuje, jak bardzo jest ślepy. Mieszkanie musi być pierw zakupione (lub zbudowane), czyli wymaga wkładu finansowego (oszczędności, kredytu etc.). Potem musi być opłacane (z czynszów najemców), utrzymywane, remontowane, nadzorowane itd. To nie jest schemat: wynająć i wyjechać na karaiby. Do tego nieruchomości się starzeją, czyli tracą na atrakcyjności (ceteris paribus niższa cena). Tego Piketty w ogóle nie bieże pod uwagę w całej książce. Jeśli ktoś twierdzi inaczej - proszę o wskazanie fragmentu.
Inną abstrakcją jest założenie Piketty'ego, że dziedziczone majątki się kumulują. Nie ma żadnej pewności, że potomstwo utrzyma stan sprzed oddziedziczenia i będzie odnosiło równe sukcesy, co rodzice. Takie założenie byłoby bzdurą, a jednak Piketty nigdzie w swoich analizach nie poddaje w wątpliwość dodatnich zmian w zasobie odziedziczonego majątku. Jest wręcz przekonany, że potomstwo będzie heh.. żyło z renty i jednocześnie dalej akumulowało! Mobilność osób w rankingu Forbesa, m.in. na który Piketty się powołuje, już powinna wprowadzić go w zakłopotanie.

Akumulacja kapitału nie dzieje się sama. Wymaga wkładu, pracy, kapitału i czasu, dlatego zwrot może następować dopiero po długim okresie, zamiast natychmiast, jak to mają pracownicy etatowi. To przesunięcie zwrotów w czasie Piketty piętnuje i uważa za nieuczciwe! Głównym powodem, dla którego Piketty chce konfiskować część światowych fortun, jest chęć przedsiębiorców do przekształcenia się w rentierów, ponieważ nagromadzony majątek, według niego, nie znika nawet jak "miało się dobre pomysły w wieku 40 lat". To jest obraza dla myślącego czytelnika. Przytaknąć tej argumentacji może tylko ktoś, kto czystą bezrozumną nienawiścią darzy każdą osobę zarabiającą i posiadającą więcej niż on sam...

Specjalnie dodane wtrącenia nt. kradzieży, które mają za zadanie zestawić kapitalistów ze złodziejami w jednym rzędzie, pomagają Piketty'emu w umocnieniu swojej propozycji progresywnego opodatkowania majątków. Jest to prosty chwyt erystyczny. To jak wskazać palcem na zwykłą rodzinę z dziećmi idącą w Marszu Niepodległości i nazwać ich faszystami, ponieważ gdzieś na drugim końcu tłumu idzie paru zbirów z niestosowną flagą... Ja się nie łapię na te tanie metody, ale widzę po niektórych komentarzach bezkrytyczną aprobatę wywodu Piketty'ego, co mnie osobiście przeraża.

Przechodząc do propozycji autora, przytoczę jego tekst, gdzie było napisane, że progresywny podatek "pozwala na ograniczenie nierówności tworzonych przez kapitalizm przemysłowy, a wszystko to przy poszanowaniu prywatnej własności i sił konkurencji". Niech pojawi się tu jakiś mądry, który wytłumaczy mi, jak częściowa konfiskata w wyniku opodatkowania ma się do poszanowania prywatnej własności?!

Wobec podobnych głupot, które przeczytałem w tej książce, nie mogę przejść obojętnie. Jedną z nich jest sformułowanie, jakoby komunizm "kochał wzrost i postęp techniczny". Jeśli nie jest to dobrze zakamuflowana ironia, to staje się kolejnym dowodem na bardzo wybiórczą wiedzę Piketty'ego. ZSRR wręcz ubóstwiał rozwój techniczny, miał nawet siatkę szpiegów, którzy dostarczali skradzione zachodnie patenty i kupione na wolnym rynku podzespoły do tego stopnia, że rakiety rosyjskie w większości latały na sprzęcie firmy IBM... Innym fałszem jest stwierdzenie, że podatek od kapitału jest koncepcją nową. Jeśli oczywiście zakładać definicję kapitału według Piketty'ego, która też jest oryginalna, to może i tak by było, jednak są przykłady zarówno na koncepcję, jak i praktykę wspomnianej formy kradzieży.
Kolejne kłamstwo znalezione w książce to stwierdzenie, że od dekad wszyscy ekonomiści (wszyscy!) "zgadzają się, że banki centralne powinny odgrywać rolę pożyczkodawcy ostatniej szansy (...)" - no chyba jednak nie. Autor nie zna ani szkoły austriackiej, ani szkoły obiegu pieniężnego, co oczywiście mnie kompletnie nie dziwi. Nic już mnie w tym "dziele" nie zdziwi...

Piketty rozważa przeznaczenie funduszy z podatku od kapitału na spłacenie długu publicznego. Ten sam rząd (jako instytucja), który doprowadził do nadmiernego zadłużenia przyszłych pokoleń i spłacania wysokich odsetek od obsługi długu kosztem podatnika, ma znowu tego podatnika obarczać kolejnym podatkiem w celu spłacenia nieodpowiedzialnie zaciągniętych przez siebie zobowiązań? Czyż to nie jest kuriozalne? Jakim przykładem cnót jest więc instytucja państwa, jeśli tworzy problemy na czyiś koszt i ponownie rozwiązuje te problemy czyimś kosztem? I ta instytucja ma mieć prawo pełnej inwigilacji portfeli obywateli (już w dużej mierze ma) oraz zabierania im części zarobionych pieniędzy w celu "sprawiedliwej redystrybucji"? Eh..

Oczywiście nie zdziwiło mnie wcale, że Piketty nie ma pojęcia, jakie są skutki inflacji. Sama geneza inflacji jest mu obca, to też słusznie czyni, że nie rozpisuje się za bardzo w tej materii. Według niego inflacja nie jest ani dobra ani zła, a jedyny cel jaki w niej upatruje to dowalenie prywatnym majątkom. Jednak ciekawostką jest to, co już napisał, a mianowicie inflacja (według niego) dotyka pieniędzy niezainwestowanych, czyli takich, które np. leżą bezczynnie na koncie (czyli wg niego wszelkie oszczędności). Problem w tym, iż pieniądze odłożone w banku stanowią nominalną bazę do tworzenia wszelkiej maści kredytów, w tym inwestycyjnych. W systemie rezerwy cząstkowej nawet nie ma znaczenia, czy to jest depozyt na żądanie, czy lokata terminowa.

Na podsumowanie - nigdzie w tej książce nie znalazłem wyjaśnienia, dlaczego nierówności dochodowe są w ogóle problemem. Jedyne tłumaczenie polega na popularnym frazesie "sprawiedliwości społecznej" i możliwej rewolucji w wyniku napięć klasowych. Nic ponadto. Po prostu Piketty zakłada, że nierówności są złe i koniec. A ja bym chciał wiedzieć dlaczego, skoro ludzie się tak bardzo od siebie różnią pod niemal każdym względem. Ponadto w książce nie znajdzie się żadnej analizy skutków nałożenia proponowanych podatków. Po prostu będzie trochę więcej siana, trochę mniej nierówności i to cała konkluzja! Szok! Dodam jeszcze, że wiele miejsca Piketty poświęcił na krytykę innych podatków, które z wielu przyczyn nie osiągają zamierzonych skutków. Swoją własną propozycję natomiast określa jako "idealną", jednak w historii można znaleźć wielu podobnych szarlatanów prezentujących na łamach prasy bądź w książkach swoje równie idealne propozycje. Zatem skoro poprzednie nadal nie są "idealne", to jaka jest pewność, że Piketty'ego jest? Normalnie parodia westernu.

Książka zasługuje na ocenę równą ZERO. Na ponad 700 stronach zostały użyte błędne teorie, przypuszczalnie błędne statystyki (co wynika z artykułów krytykujących "Kapitał...") oraz niewyjaśnione przesłanki. Wszystko to w formie makroekonomicznej, która jest wypadkową dwóch parametrów. Na tej podstawie autor dochodzi do wniosku, że trzeba konfiskować majątek i opodatkować kapitał. Jednak bardziej żenujący od tej książki jest fakt, że tylu ludzi łapie się na te chwyty! Prawda, że owe "dzieło" Piketty'ego brzmi przekonująco dla laika, jednak tak samo, jak pozycje austriaków, monetarystów czy keynesistów, ta też nie powinna być wyznacznikiem jakości sama w sobie. Jeśli ktoś pragnie być uczciwy, to jakąkolwiek tezę ekonomiczną niestety musi poddawać weryfikacji na gruncie logiki i w miarę możliwości na gruncie historii. Bez tego takie spektakularne buble, jak "Kapitał w XXI wieku" będą karmiły rzesze internetowych trolli, co już niestety ma miejsce.
Podsumowując - 1!

To nie jest pierwsza moja styczność ze słynnym Piketty'm, stąd mam już pewien obraz jego poglądów, które sam bardzo wyraźnie uzewnętrznia. W książce "Ekonomia nierówności" nie popisał się znajomością teorii ekonomicznych ani uczciwością wymaganą od historyka (chociażby pisząc o ubezpieczeniach od utraty pracy). Stąd nie robiłem sobie żadnych nadziei względem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka mimo że dość obszerna to warta przeczytania. Warta polecenia nawet tym osobom, które z naukami ekonomicznymi nie miały w przeszłości nic wspólnego. Autor startuje od podstaw w później dokłada kolejne elementy swojej analizy. O ile w ogólnym zarysie zgadam się z autorem iż u podstaw bogacenia się niektórych krajów leży fakt iż były w stanie zaakumulować duże ilości kapitału w przeszłości. Jednak ostatnie lata pokazują, że innowacyjna gospodarka może tworzyć wyłomy w takim rozumowaniu.
Kompletnie nie zgadzam się z koncepcją jakoby państwo powinno stanąć na straży dalszej koncentracji kapitału przez wąską grupę mieszkańców naszego globu. A panaceum miałby być progresywny podatek.
Jakoś mam wrażenie iż państwo jako twór nie najlepiej sprawdza się w roli dystrybutora. Moim zdaniem rola państwa powinna się skupiać na wyrównywaniu szans i dochodów z pracy, bo sama koncentracja kapitału moim zdaniem nie musi być groźna.

Książka mimo że dość obszerna to warta przeczytania. Warta polecenia nawet tym osobom, które z naukami ekonomicznymi nie miały w przeszłości nic wspólnego. Autor startuje od podstaw w później dokłada kolejne elementy swojej analizy. O ile w ogólnym zarysie zgadam się z autorem iż u podstaw bogacenia się niektórych krajów leży fakt iż były w stanie zaakumulować duże ilości...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Każdy mający do czynienia z ekonomią i problematyką społeczną, powinien ją przeczytać.

Każdy mający do czynienia z ekonomią i problematyką społeczną, powinien ją przeczytać.

Pokaż mimo to

Kolejna cegła w murze

Opasłe dzieło Thomasa Piketty`ego powinno zaciekawić wszystkich pracobiorców, niezależnie od formy współpracy z pracodawcą. Oczywiście nie tylko ich, bo wszystkich jak żyjemy w XXI wieku. Opisać w kilku zdaniach tę pracę naukową to zadanie niemożliwe, więc nie będę się wysilał. Zawodowcy w zawodowych redakcjach już poczynili stosowne, poszerzone analizy oraz rozbiory na części pierwsze. Od siebie dodam, że młodsza generacja ekonomistów oraz nowej lewicy w Europie, buduje swój światopogląd oraz analizy w oparciu o tę książkę. Niekoniecznie z niej zżynając, ale uznając ją za dobrą bazę do mówienia o współczesnym świecie. Sporo w tym prawdy. Niemniej zawsze należy trzymać jakiś zapas nieufności, co by nie przerodziło się to w dogmatyzm, jak to się stało z liberalnymi poglądami, które zmieniły się kapitalizm. Nie jest to wina twórców szkoły liberalnej, o czym zaświadcza również ta książka.

Stopa zwrotu z kapitału jest wyższa od stopy wzrostu gospodarczego. To główne motto tej książki. Właściwie cała praca autora i jego pomocników, idzie w tę stronę, aby udowadniać tę tezę. Jeśli świat pójdzie dalej w stronę, w którą zmierza obecnie to niechybnie czeka nas powrót feudalizmu w jakiejś zmutowanej wersji. Biorąc pod uwagę (to już nie badania Piketty`ego) skalę rozrostu nierówności społecznych, która jest na świecie – to ta wizja nie wydaje się taka znów niemożliwa do spełnienia. Mimo, iż autor proponuje rozwiązanie (opodatkowanie najbogatszych) to nie przekonuje nas, że ten cudowny zabieg nas ocali. Jednocześnie przestrzega przed nic nierobieniem. Innymi słowy czuć się możemy jak podczas wizyty u lekarza, który z najlepszymi chęciami i swoją wiedzą tłumaczy nam, że mamy pierwsze objawy choroby i wydaje nam zalecenia, ale to od nas samych zależeć będzie co z tym zrobimy, bo przecież lekarz nie będzie nas pilnował. Nie jesteśmy dziećmi. W tym cały zamysł autora.

https://www.youtube.com/watch?time_continue=7&v=HL-YUTFqtuI

Inne: http://www.nowamuzyka.pl/author/jaroslawszczesny/

Kolejna cegła w murze

Opasłe dzieło Thomasa Piketty`ego powinno zaciekawić wszystkich pracobiorców, niezależnie od formy współpracy z pracodawcą. Oczywiście nie tylko ich, bo wszystkich jak żyjemy w XXI wieku. Opisać w kilku zdaniach tę pracę naukową to zadanie niemożliwe, więc nie będę się wysilał. Zawodowcy w zawodowych redakcjach już poczynili stosowne, poszerzone...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lektura obowiązkowa dla wszystkich próbujących zrozumieć, zarówno złożoność jak i nonsensy współczesnego świata. Porażająca diagnoza rosnących nierówności dochodowych oraz toksycznego wpływu tak zwanych rynków na życie współczesnego człowieka.

Lektura obowiązkowa dla wszystkich próbujących zrozumieć, zarówno złożoność jak i nonsensy współczesnego świata. Porażająca diagnoza rosnących nierówności dochodowych oraz toksycznego wpływu tak zwanych rynków na życie współczesnego człowieka.

Pokaż mimo to