Piękna, a zarazem tragiczna książka o ludziach trafiających do obozów śmierci w czasie wojny. Dlaczego piękna? Ponieważ opowiada o losach kobiety, która znalazła w sobie tą siłę i przeżyła najokrutniejszy czas i najgorszym z możliwych miejsc, że myśl o córeczce nie pozwoliła jej zginąć. Dlaczego tragiczna? Tutaj nie trzeba chyba odpowiadać. Wszelkie opisy sytuacji obozowych są na tyle brutalne i okrutne, że nie trzeba ich w żaden sposób interpretować i głośno nazywać. Książka jest krótka, ale treścią wyraża wszystko, dlatego uważam, że warto było sięgnąć po tą książkę.

Piękna, a zarazem tragiczna książka o ludziach trafiających do obozów śmierci w czasie wojny. Dlaczego piękna? Ponieważ opowiada o losach kobiety, która znalazła w sobie tą siłę i przeżyła najokrutniejszy czas i najgorszym z możliwych miejsc, że myśl o córeczce nie pozwoliła jej zginąć. Dlaczego tragiczna? Tutaj nie trzeba chyba odpowiadać. Wszelkie opisy sytuacji obozowych...

Przemilczany w tym opracowaniu fakt to komunistyczna przeszłość ojca Autorki, Czesława Gruszczyńskiego, pierwszego sekretarza lokalnych struktur Polskiej Partii Robotniczej w Dąbrowie Górnicznej w latach 40. minionego stulecia. W książce ta działalność nazywana jest kamuflująco "konspiracją" oraz... "świętym obowiązkiem wobec Ojczyzny" (sic!) i konfrontowana z momentami wręcz dewocyjną pobożnością jego żony, Kazimiery, bohaterki wspomnień. Osobiście mam dużą rezerwę do retrospekcji spisywanych z kilkudziesięcioletnią zwłoką, ale - z drugiej strony rzecz biorąc - nie jest to ani kalendarium, ani pamiętnik, a garść traumatycznych przeżyć, o których z pewnością trudno się zapomina. W tle - nieco wtórnych, obozowych realiów z Birkenau i Chemnitz oraz informacje genealogiczne, te ostatnie dość bogato ilustrowane.

Przemilczany w tym opracowaniu fakt to komunistyczna przeszłość ojca Autorki, Czesława Gruszczyńskiego, pierwszego sekretarza lokalnych struktur Polskiej Partii Robotniczej w Dąbrowie Górnicznej w latach 40. minionego stulecia. W książce ta działalność nazywana jest kamuflująco "konspiracją" oraz... "świętym obowiązkiem wobec Ojczyzny" (sic!) i konfrontowana z momentami...

To jedna z tych książek, które swoją treść wybijają w człowieku kafarem.
"Piękna opowieść" chciałoby się skomentować gdyby nie zgrzyt noża po szkle na myśl, że przecież z obozami, cierpieniem i śmiercią żadne piękno nie zechciałoby stać w związkach frazeologicznych chociażby. Ani nawet obok.
Jest poruszająco - to z pewnością.
Drobiazgowo i rzetelne - to także.
Co mnie jeszcze za serce imadłem ścisnęło - z wylewającym się spośród liter i słów ogromnym szacunkiem dla własnych rodziców.

Niezwykła to książka.

To jedna z tych książek, które swoją treść wybijają w człowieku kafarem.
"Piękna opowieść" chciałoby się skomentować gdyby nie zgrzyt noża po szkle na myśl, że przecież z obozami, cierpieniem i śmiercią żadne piękno nie zechciałoby stać w związkach frazeologicznych chociażby. Ani nawet obok.
Jest poruszająco - to z pewnością.
Drobiazgowo i rzetelne - to także.
Co mnie...

"Ocalona z obozu śmierci" to historia, która rozdziera serce i sprawia, że wiara w człowieczeństwo jeszcze nie umarła.
Dzięki temu, że pierwszą część książki stanowią fotografie i drzewo genealogiczne, które opisuje rodzinę pani Kazimiery, możemy poczuć się bliżej nich, poznać życie przed wojną, ich marzenia, pracę, sposób bycia i relacje międzyludzkie.

Muszę przyznać, że za każdym razem, gdy czytam relacje osób, które przeszły przez to piekło jakim była wojna, obóz koncentracyjny, nie mogę po prostu zrozumieć ludzi, którzy do tego doprowadzili. Jak trzeba być chorym człowiekiem, by stworzyć coś takiego, jak obóz koncentracyjny, gdzie głównym celem było wyniszczenie człowieka i śmierć i jak okropne było to, że życie wielu, również młodych, ludzi tak po prostu zostało obdarte z nadziei, marzeń, planów na przyszłość, gdy masowo byli mordowani w bestialski sposób lub ginęli za ojczyznę?

Przez moje ręce przewinęło się kilka relacji osób z obozu koncentracyjnego, ale tą opowieść, swoiste świadectwo pani Kazimiery Gruszczyńskiej będę z pewnością pamiętać do końca życia.

Mimo tego całego okropieństwa mam ogromny podziw dla osoby pani Kazimiery. Podziw, że mimo potwornych warunków, brudu, okrucieństwa, rozłąki, umęczenia psychicznego, fizycznego, chorób i okropnego głodu, Pani Kazimiera Gruszczyńska nigdy nie straciła w sobie człowieczeństwa. Nawet w takim otoczeniu jak obóz koncentracyjny. Mimo, że sama była na skraju wyczerpania głodowego, dzieliła się bezinteresownie żywnością z osobami, których nawet nie znała. Wielokrotnie wspierała innych dobrem, a ci również odpłacali się jej dobrocią.

Na podziw zasługuje również mąż pani Kazimiery, który za swoją patriotyczną postawę oraz lojalność wobec innych osób w obliczu prób, powinien być przedstawiany za wzorzec cnót, poświęcenia i oddania dla kraju i przyjaciół.

Najbardziej wzruszającym momentem całej książki jest opowieść o śnie, w którym pani Kazimiera widzi swojego męża. Nie będę jednak zdradzać w jakich okolicznościach to się dzieje, ani z czym jest związane, niemniej ten moment był tym momentem, podczas którego się po prostu rozpłakałam, bowiem sama mam męża.

Najbardziej w pamięć zapadło mi stwierdzenie, że przyjaciel na którym można było polegać, był tak samo cenny jak chleb i to jak zachowywał się naród semicki w stosunku do Polaków (okropność!).

Polecam przeczytać tą książkę, bo chociaż może nie jest ona tak wstrząsająca, jak niektóre opowieści na rynku, to jednak niesie ze sobą przesłanie, świadectwo, a przy tym jest wzruszająca, pełna miłości, poświęcenia, wiary i dowodu na to, że nawet w najgorszym miejscu na świecie, można wciąż zachować człowieczeństwo.

"Ocalona z obozu śmierci" to historia, która rozdziera serce i sprawia, że wiara w człowieczeństwo jeszcze nie umarła.
Dzięki temu, że pierwszą część książki stanowią fotografie i drzewo genealogiczne, które opisuje rodzinę pani Kazimiery, możemy poczuć się bliżej nich, poznać życie przed wojną, ich marzenia, pracę, sposób bycia i relacje międzyludzkie.

Muszę przyznać, że...

Tutaj Państwa zaskoczę. Nie mogłam dać innej opinii, ponieważ to książka napisana przez moją babcię o mojej prababci.
Znam tą historię nie tylko z kartek książki ale z ust babci Kazi, która opowiadała o swojej przeszłości wielokrotnie ze łzami w oczach. Nie lubiła do tego wracać.

Książka dla mnie na pewno wyjątkowa, pomimo przeróżnych zawiłości rodzinnych. Mogę podziękować tylko babci Lucynie za uwiecznienie tych wspomnień.

Myśląc o tej książce jedyne co mam przed oczami to numerek wytatuowany na jej ręce.

Tutaj Państwa zaskoczę. Nie mogłam dać innej opinii, ponieważ to książka napisana przez moją babcię o mojej prababci.
Znam tą historię nie tylko z kartek książki ale z ust babci Kazi, która opowiadała o swojej przeszłości wielokrotnie ze łzami w oczach. Nie lubiła do tego wracać.

Książka dla mnie na pewno wyjątkowa, pomimo przeróżnych zawiłości rodzinnych. Mogę...