W pięćdziesiąt lat po pierwszym wydaniu książki Stanisława Windakiewicza "Jan Kochanowski" (1930) otrzymaliśmy nową monografię poety pt. "Jan Kochanowski. Szczyt renesansu w literaturze polskiej" (I wydanie: 1980). Jest ona podsumowaniem półwiecza badań poświęconych "Rzeczy czarnoleskiej", najznakomitszemu polskiemu i słowiańskiemu poecie renesansu. Książka Janusza Pelca przynosi zarys biografii poety i obszerne umówienie dzieła twórcy nowożytnej poezji polskiej, do dziś żywego i obecnego w naszej kulturze, tłumaczonego na wiele języków obcych. Autor daje propozycję, nowej periodyzacji twórczości Jana Kochanowskiego, wydobywa znaczenie cezury "około roku 1565", ważnej nie tylko dla rozwoju pisarstwa mistrza czarnoleskiego, lecz także dla całokształtu dziejów renesansu w literaturze polskiej. Około roku 1565 w literaturze polskiej dominującą pozycję zdobywa pokolenie Kochanowskiego i Górnickiego, wyrosłych w atmosferze renesansowego Krakowa, dawnych studentów wszechnicy Padewskiej, wówczas związanych z dworem Zygmunta Augusta. W larach, w których żyli jeszcze i tworzyli Mikołaj Rej i Andrzej Frycz Modrzewski, utwory Jana Kochanowskiego uznano powszechnie w Polsce za osiągnięcie najwyższe. Rozpoczynało się apogeum renesansu w literaturze polskiej. Profesor Janusz Pelc ukazuje wizerunek znakomitego artysty słowa, poety-myśliciela, kodyfikatora gatunków i form literatury narodowej, twórcy, który "pierwszy uczynił literaturę polską w pełni równoprawną partnerką wielskich literatur europejskich".