Nieco zaskakująca książka. Głównie dlatego, że spodziewałam się powieści i to takiej „wybielającej” niemiecką arystokrację, tymczasem okazało się, że nic z tych rzeczy. Jutta Ditfurth stworzyła coś na kształt biografii, w której z wyjątkową szczerością opowiada o swoim krewniaku: arystokracie, ale i pisarzu. Bez owijania w bawełnę kreśli obraz Börriesa von Münchhausena, który w okresie III Rzeszy zrobił niebywałą wręcz karierę, dzięki odwrotowi od ideałów wyznawanych w młodości, oddaniu reżimowi, propagowaniu kultu wyższości narodu niemieckiego nad resztą Europy (a może i świata). No i niestety, ale nie da się go lubić. Nawet jako męża i ojca…
Na książkę składa się także analiza poglądów społeczeństwa niemieckiego na kwestię Żydów nie tylko tuż przed dojściem Hitlera do władzy, ale także w wiekach wcześniejszych. I uczciwie przyznaję, że dosyć dobrze udziela ona odpowiedzi na pytanie jakim cudem naziści odnieśli tak spektakularny sukces. Niestety, ale antysemityzm to nie wynalazek XX wieku; istniał znacznie wcześniej, a Hitler i jego poplecznicy umiejętnie go wykorzystali i podsycili.
Bezsprzecznie autorka odwaliła kawał dobrej roboty, przedzierając się przez dziesiątki dokumentów, jednak czy to ze względu na tematykę, czy też niewystarczające umiejętności pisarskie, książkę czyta się ciężko. Dużo faktów, nazwisk, wyliczeń, do tego kilka niepotrzebnych wątków. Nawiązania do osobistych poglądów i koneksji rodzinnych autorki też wydają mi się całkowicie zbędne.
Lektura bardziej odpowiednia dla zainteresowanych tematem III Rzeszy niż dla poszukujących relaksu.

Nieco zaskakująca książka. Głównie dlatego, że spodziewałam się powieści i to takiej „wybielającej” niemiecką arystokrację, tymczasem okazało się, że nic z tych rzeczy. Jutta Ditfurth stworzyła coś na kształt biografii, w której z wyjątkową szczerością opowiada o swoim krewniaku: arystokracie, ale i pisarzu. Bez owijania w bawełnę kreśli obraz Börriesa von Münchhausena,...

Książka stara się być dokumentem.
Stara.
Bo autorka na samym początku jasno daje nam do zrozumienia co sądzi, uważa, nie prezentując nawet argumentów drugiej strony, zbywając je z marszu uważając za śmieszne, a cały antysemityzm niemiecki przed nazistami podpiera zaledwia kilkoma przykładami nadając im range globalnych dla społeczeństwa.
Jest to raczej długi artykuł o własnych przodkach, z kilkoma ciekawostkami wartymi uwagi, a reszta to opinia autorki, poparta tylko argumentami potwierdzającymi stanowisko iż cała szlachta niemiecka była zła, romantyzm też a kościół tym bardziej, nie wspominając o zwykłych ludziac.
Niestety świat nie jest czarno biały, a co ta książka próbuje nam wmöwić.

Książka stara się być dokumentem.
Stara.
Bo autorka na samym początku jasno daje nam do zrozumienia co sądzi, uważa, nie prezentując nawet argumentów drugiej strony, zbywając je z marszu uważając za śmieszne, a cały antysemityzm niemiecki przed nazistami podpiera zaledwia kilkoma przykładami nadając im range globalnych dla społeczeństwa.
Jest to raczej długi artykuł o...

Na początku ciężko się czytało, później jednak szło przyjemniej. Tematyka bardzo ciekawa, może dało się to troszeczkę inaczej napisać, przyjemniej by mi się czytało :D

Na początku ciężko się czytało, później jednak szło przyjemniej. Tematyka bardzo ciekawa, może dało się to troszeczkę inaczej napisać, przyjemniej by mi się czytało :D

Bardzo trudno rozmawiać o czarnych kartach naszej historii. Moim zdaniem trzeba to robić, by już nigdy nie powtórzono tragedii, jaką była II wojna światowa. Książka "Baron, Żydzi i naziści" Jutty Ditfurth to owoc jej odkrywania tajemnic przeszłości. Nie każdy miałby odwagę doszukiwać się przykrych faktów z życia członków rodziny. Autorka jednak należy do tych, którzy pomimo wszystkiego, dążą do sprawiedliwych osądów historii. Głównym bohaterem jest cioteczny pradziadek pisarki, Baron Borries von Munchhausen. Arystokrata w młodości był zwolennikiem ruchu syjonistycznego, przyjacielem Żydów, a z wiekiem coraz bardziej zapatrzony w swój naród i kraj, w którym coraz bardziej szerzył się antysemityzm.
Publicystka uświadamia w swym dziele, że w I połowie XX w. nie istniała rodzina szlachecka, w której choć jeden członek nie należał do zwolenników hitleryzmu. Smutne są to fakty, lecz rzeczywiście, to arystokracja w znacznym stopniu przyczyniała się do sukcesów nazistów, wspierała ich działania i otwarcie zachowywała się wrogo w stosunku do Żydów, którzy byli rzekomo winni wszystkiemu, co złe. Wiemy, jaki los spotkał ludzi wyznania Mojżeszowego w trakcie rządów Adolfa Hitlera. Wciąż jednak trzeba dowodzić nam, do czego mogą doprowadzić podziały etniczne, religijne i społeczne. Problemem byli nie tylko Żydzi, lecz także wszyscy ci "gorsi" pod względem wykonywanych zawodów, zamożności i przynależności do warstwy społecznej. Najgorszym moim wnioskiem po przeczytaniu książki, jest fakt, że okrutne poglądy, które narodziły się wiele lat temu, mają swoich zwolenników w dzisiejszym świecie. Polecam książkę Jutty Ditfurth, gdyż jest poparta realnymi dokumentami, dowodami przeszłości, które w jej dziele pełnią rolę prawdziwych świadków opisywanych wydarzeń.

Bardzo trudno rozmawiać o czarnych kartach naszej historii. Moim zdaniem trzeba to robić, by już nigdy nie powtórzono tragedii, jaką była II wojna światowa. Książka "Baron, Żydzi i naziści" Jutty Ditfurth to owoc jej odkrywania tajemnic przeszłości. Nie każdy miałby odwagę doszukiwać się przykrych faktów z życia członków rodziny. Autorka jednak należy do tych, którzy pomimo...

https://grafomanya.wordpress.com/2015/05/17/baron-zydzi-i-nazisci-recenzja/

Muszę przyznać, że sięgając po ten tytuł, w pierwszym momencie przeżyłam rozczarowanie. Spodziewałam się powieści. Mocno osadzonej w realiach pierwszej połowy dwudziestego wieku, podpartej licznymi cytatami i wycieczkami w głąb czasów i faktów, ale jednak fabularyzowanej. Tymczasem otrzymałam nieźle napisaną książkę historyczną. Jej autorka bardzo dba o wiarygodność i nie pozwala sobie na fantazjowanie, czy snucie domysłów. Bazuje na własnej pamięci, korzysta z materiałów będących w posiadaniu rodziny i państwowych źródeł archiwalnych. Dlaczego tak? Myślę, że przemawia przez nią z jednej strony reporterska rzetelność, z drugiej jednak potrzeba zdystansowania się do osób i zdarzeń, które opisuje.

Kim jest tytułowy „baron”? Börries von Münchhausen to postać na miarę Niemiec przełomu XIX i XX wieku. Arystokrata i bon vivant, narcystyczny Casanova, bez skrupułów wykorzystujący i porzucający kolejne kobiety. Pisarz i poeta, autor, który w swych utworach starał się przywrócić do życia rycerski etos, głuchy na podłe realia, w jakich żyją jego rodacy. Przekonany o swej, należnej z racji urodzenia i cech umysłu, wyższości. Gorliwy wyznawca starego porządku, w którym jedni predysponowani są do tego, by rządzić, inni zaś stworzeni po to, by być rządzonymi. Stuprocentowy aryjczyk-syjonista(!) i wierny apologeta nazizmu w jednej osobie. A nawet więcej – duchowy przewodnik rzeszy wiernych czytelników, walnie przyczyniający się do ugruntowania nazizmu. Obrzydliwy typ, ale żaden wyjątek wśród reszty niemieckiej „klasy wyższej”, które młode lata życia przebimbała w czasie trwania tzw. belle epoque.

Kreśląc w swojej książce obraz barona-poety, Jutta Ditfurth czyni o wiele więcej. Odkrywa przed czytelnikiem jedną z przyczyn, dla której Hitlerowi udało się zainfekować umysły i serca jej rodaków. Stare przysłowie mówi:”ryba psuje się od głowy”. Tak! I choć po wojnie gorliwie starano się wmówić całemu światu, że naziści to byli źle urodzeni prostacy, którzy dorwali się do władzy wbrew szlachcie – ludziom z pozycją, majątkami i szerokimi horyzontami umysłu, prawda wyglądała zgoła inaczej. Otóż większość niemieckiej arystokracji wsparła Hitlera słowem i czynem. Także pieniędzmi. Dlaczego? Ponieważ idee nazizmu, takie jak wielkie Niemcy czy walka ras, stała się im po prostu bliska na wiele lat wcześniej, niż na swoje potrzeby zaadaptował ją nieudany austriacki malarz! Niemieccy arystokraci utracili swą uprzywilejowaną pozycję społeczną w roku 1918, gdy nastała Republika Weimarska. Nie pogodzili się jednak z tym, iż odtąd mieli być równi innym obywatelom. Sfrustrowani, chętnie poparli nazistów, widząc wspólnotę idei i bojąc rodzącego się buntu klasy pracującej. A rugowanie swobód obywatelskich? Zagarnianie i rozkradanie państwa? Bandycka wojna i pełen pogardy stosunek do mordowanych cywilów? Eksterminacja europejskich Żydów? Raczej im to nie przeszkadzało. Nie wierzycie? Poświęćcie zatem jeszcze chwilkę swego cennego czasu na przeczytanie wyjątku z pewnego listu:

Ludność to niesłychany motłoch, tak wielu Żydów i mieszańców. To lud, który czuje się dobrze tylko pod batem. Tysiące jeńców wojennych posłuży nam dobrze w pracach rolniczych.

Któż jest jego autorem? Nie kto inny, jak bohaterski pułkownik Claus von Stauffenberg, wszechstronnie wykształcony arystokrata, erudyta i niemiecki bohater narodowy oraz wykonawca słynnego nieudanego zamachu na Hitlera z 20 lipca 1944 roku. Powyższy wyjątek pochodzi z listu do żony, w którym ów bohater opisywał nas, Polaków…

Podsumowując – książkę „Baron, Żydzi i naziści” polecam osobom, które chcę znać przyczyny. Nie jest to lektura łatwa „na jeden wieczór”. Nie jest też przyjemna. Jednak warto poświęcić jej czas, bo to kawał solidnej, rzetelnej pracy reporterskiej.

https://grafomanya.wordpress.com/2015/05/17/baron-zydzi-i-nazisci-recenzja/

Muszę przyznać, że sięgając po ten tytuł, w pierwszym momencie przeżyłam rozczarowanie. Spodziewałam się powieści. Mocno osadzonej w realiach pierwszej połowy dwudziestego wieku, podpartej licznymi cytatami i wycieczkami w głąb czasów i faktów, ale jednak fabularyzowanej. Tymczasem otrzymałam...

dla fanów książki telefonicznej lub spisu lokatorów- nazwiska, nazwiska i nazwiska; co chciała autorka przekazać oprócz długiej listy powinowatych? nie dałem rady się doszukać

dla fanów książki telefonicznej lub spisu lokatorów- nazwiska, nazwiska i nazwiska; co chciała autorka przekazać oprócz długiej listy powinowatych? nie dałem rady się doszukać