Autor opisuje działania wojenne 1655 i 1656 do bitwy Warszawskiej. Koncentrację wojsk polskich w płd-wschodniej koronie, zimowo-wiosenną kampanię szwedzką, która miała rozbić odradzające się siły polskie oraz kontratak Czarnieckiego i Lubomirskiego (koniec końców odparty przez Karola Gustawa).

Na szczególną uwagę w książce zasługuje szczegółowy wykaz liczbowy wojska polskiego (w tym typy oddziałów) w przeddzień konfliktu. Autor podkreśla również olbrzymi wysiłek finansowy mobilizacji Rzeczpospolitej w czasie Potopu. Ciekawy jest też rozdział o sposobie utrzymywania armii szwedzkiej na ziemiach podbitych (kontrybucje, które wymagały jednak dużych garnizonów – co w konsekwencji osłabiało główną armię szwedzką). Najbardziej wartościowe w książce są w moim odczuciu przykłady plądrujących własne państwo wojsk koronnych. Żołdactwo przyzwyczajone do okrucieństw wojen kozackich (wespół z dopuszczonymi do wojny chłopami) przestało mieć opory co do grabieży własnych krajan. Najbardziej oberwało się mówiącym po niemiecku lub protestanckim mieszczanom Wielkopolski i Żydom, którzy handlowali ze Szwedami. Rozprężenie społeczne zdaje się być podobne do tego co się działo w Rosji podczas Smuty. Ludność i miasta grabione wielokrotnie przez obcych i własnych – autor odkrywa „uroki” XVII wiecznej wojny.

Brakuje nieco w tomiku mapek dotyczącej wiosennej kampanii Szwedów i postępów w 1655.

Autor opisuje działania wojenne 1655 i 1656 do bitwy Warszawskiej. Koncentrację wojsk polskich w płd-wschodniej koronie, zimowo-wiosenną kampanię szwedzką, która miała rozbić odradzające się siły polskie oraz kontratak Czarnieckiego i Lubomirskiego (koniec końców odparty przez Karola Gustawa).

Na szczególną uwagę w książce zasługuje szczegółowy wykaz liczbowy wojska...