W ogóle bym się nie sugerowała moją opinią, bo jest mocno subiektywna, po prostu nie lubię takich ckliwych łabądków, dziewczynek, których romantyczność jest tak mocna, że rzutuje na wszystko. Taka jest Kazimiera Iłłakowiczówna - nazywana przez krytyków wybitną, a nawet i najwybitniejszą poetką swojego pokolenia. Może, jeśli ktoś lubi tego typu rymy, tematykę i styl, to jest to nawet prawdopodobne. Mnie same tytuły już przyprawiają o... niepokój, że się ładnie wyrażę: "Bunt młodości", 'Ubogi królewicz", "Przychodzisz płakać...", 'List z wyspy zagubionej" - pierwsze skojarzenie, które przychodzi na myśl jest trafne, taka jest ta poezja, jest wyobrażeniem o idealnej, nudnej miłości i gloryfikuje czyste, wspaniałe serce dziewczyny (tak samo dla mnie nudnej, jak i jej ta idealna miłość). Może inne czasy, a może po prostu nie ma we mnie za grosz romantyczności? Te wykrzykniki, to słownictwo, rymy nienaganne - zwyczajnie czuję, że z tak emocjonalną osobą bym się nie zaprzyjaźniła i pewnie dlatego nie trafia do mnie jej poezja. Poza tym wszystkim to nie widzę tu niczego odkrywczego, zachwyty uważam za mocno przesadzone, to są wiersze, które może napisać... każdy.
Z ciekawszych rzeczy: w wielu wierszach podmiotem lirycznym jest mężczyzna. I tak sobie myślę, że te wiersze (aż się ciśnie słowo "wierszyki") mogą się spodobać fanom romansów.

W ogóle bym się nie sugerowała moją opinią, bo jest mocno subiektywna, po prostu nie lubię takich ckliwych łabądków, dziewczynek, których romantyczność jest tak mocna, że rzutuje na wszystko. Taka jest Kazimiera Iłłakowiczówna - nazywana przez krytyków wybitną, a nawet i najwybitniejszą poetką swojego pokolenia. Może, jeśli ktoś lubi tego typu rymy, tematykę i styl, to jest...