Umiejętności Spella widać już na poziomie kadru - jako rysownik może prawie wszystko. Gorzej z ich sekwencjami, bo nie zawsze jest czytelnie. W ogóle w tej opowieści coś nie gra. Miał być zbiór powiązanych ze sobą "tramwajowych historii", wyszło abstrakcyjne coś, co przy dobrych wiatrach mogłoby być chociaż śmieszne, ale niestety nie jest. Warto znać, bo to początki autora "Przygód Stasia i Złej Nogi" i "Zasady Trójek", więc fajnie widać ewolucję twórcy

Umiejętności Spella widać już na poziomie kadru - jako rysownik może prawie wszystko. Gorzej z ich sekwencjami, bo nie zawsze jest czytelnie. W ogóle w tej opowieści coś nie gra. Miał być zbiór powiązanych ze sobą "tramwajowych historii", wyszło abstrakcyjne coś, co przy dobrych wiatrach mogłoby być chociaż śmieszne, ale niestety nie jest. Warto znać, bo to początki autora...

Album całościowo prezentuje się bardzo ładnie. Rysunki i kolorystyka w wykonaniu Spella to miód na moje oczy natomiast warstwa narracyjna dość mocno tutaj kuleje. Pomysł dobry, ale przekombinowany, dużo nieczytelnych scen i przeładowanych kadrów nie pomaga zrozumieć niektórych sytuacji.
Dla koneserów fajnych rysunków jak najbardziej polecam, ale historia pozostawia wiele do życzenia.

Album całościowo prezentuje się bardzo ładnie. Rysunki i kolorystyka w wykonaniu Spella to miód na moje oczy natomiast warstwa narracyjna dość mocno tutaj kuleje. Pomysł dobry, ale przekombinowany, dużo nieczytelnych scen i przeładowanych kadrów nie pomaga zrozumieć niektórych sytuacji.
Dla koneserów fajnych rysunków jak najbardziej polecam, ale historia pozostawia wiele...

Niemy komiks opowiadający o niezwykłych przygodach w komunikacji miejskiej. Jest tu to wszystko do czego mogą być przyzwyczajeni użytkownicy tramwajów – ścisk, bezduszni kontrolerzy, starsi ludzie domagający ustąpienia miejsca. Do tego zostają dodane bardziej niecodzienne elementy – psychiatra mieszkający i przyjmujący pacjentów w tramwaju, uprowadzenie składu czy człowiek o zabójczym spojrzeniu. Akcja na początku jest powolna by pod sam koniec ruszyć na łeb na szyję – miejscami nie mogłem uwierzyć w to co widzę, bo takie odjechane to było (największe wrażenie zrobiła na mnie tajna broń kontrolerów). Rysunki tylko dopełniają absurdu – postacie są karykaturalne, a codzienne skojarzenia stają się dosłowne. Jeżeli kogoś nie odstrasza początkowy chaos historii, to polecam.

Niemy komiks opowiadający o niezwykłych przygodach w komunikacji miejskiej. Jest tu to wszystko do czego mogą być przyzwyczajeni użytkownicy tramwajów – ścisk, bezduszni kontrolerzy, starsi ludzie domagający ustąpienia miejsca. Do tego zostają dodane bardziej niecodzienne elementy – psychiatra mieszkający i przyjmujący pacjentów w tramwaju, uprowadzenie składu czy człowiek...

(...) Historia opowiedziana w „Ostatnim…” zaczyna się pewnego, bliżej nie określonego dnia o godzinie siódmej rano. Dzwoni budzik, czyjaś ręka go wyłącza – mężczyzny, który potem się przeciąga i wstaje z wąskiego łóżka. Początkowe kadry nie sugerują, że będziemy mieli do czynienia z historią odklejoną od rzeczywistości. Ale już na następnej planszy widać, że mężczyzna jedzie tramwajem, stoi w poranniku przy drzwiach, dojeżdża do pętli i przesiada się do innego, na dachu którego stoi drewniana balia wypełniona wodą.
W chwili, w której mężczyzna wysiada, akcja skupia się na innych postaciach jadących tramwajem. Jakiś mężczyzna w średnim wielu podpisuje kontrakt z Diabłem. Dochodzi do wrogiego przejęcia: gang emerytów i emerytek, w wyniku ostrej bójki z młodzieżą, zdobywa kontrolę nad wagonem. Ale nie koniec na tym. Swoją rolę do odegrania ma także para kanarów, głęboko przybita motornicza oraz poznany na samym początku mężczyzna. On okazuje się być psychologiem-wróżbitą, którego gabinet mieści się w jednym ze składów.

Grządziela twórczo modyfikuje sytuacje, które codziennie wydarzają się w środkach komunikacji miejskiej, ze szczególnym uwzględnieniem bimbów (określenie z gawry poznańskiej). Autor jest dobry obserwatorem, wyłapuje zdarzenia, które może potem rozbudować i przetworzyć w odjechaną, absurdalną scenkę. W krótkich wystąpieniach poznajemy całą plejadę różnorakich bohaterów, w pewnym momencie ich losy zgrabnie się ze sobą splatają.

(...) według mnie w drugiej połowie komiksu historia donikąd nie zmierza, wyraźnie brakuje sensownego rozwiązania. Jakby scenarzysta nie miał pomysłu, jak dalej pociągnąć losy przedstawionych postaci i dlatego zafundował im hekatombę. Jestem rozczarowany takim rozwiązaniem, nie potrafię go zaakceptować. Mam nadzieję, że w następnym albumie autor bardziej zadba o spójność scenariusza.

- - -
cały tekst można przeczytać tu:
http://dybuk.wordpress.com/2014/11/09/ostatni-przystanek/

(...) Historia opowiedziana w „Ostatnim…” zaczyna się pewnego, bliżej nie określonego dnia o godzinie siódmej rano. Dzwoni budzik, czyjaś ręka go wyłącza – mężczyzny, który potem się przeciąga i wstaje z wąskiego łóżka. Początkowe kadry nie sugerują, że będziemy mieli do czynienia z historią odklejoną od rzeczywistości. Ale już na następnej planszy widać, że mężczyzna...

chyba nie wszystko zrozumiałam ale sam koncept mnie zachwycił

chyba nie wszystko zrozumiałam ale sam koncept mnie zachwycił