Niestety, najsłabsza rzecz w twórczości Orbitowskiego. Z góry napisze, że uwielbiam jego książki i opowiadania. Ostatnią powieść "Exodus" czytałem jednym tchem - tak, nie mogłem zdzierżyć na początku jej bohatera: tu poruch*, tamta przeleci, tu w obozie pomędrkuje ale później wyjaśniło się czemu tak..

Uwielbiam "Szczęśliwą ziemię", i "Inną duszę". Zabierając się za "Pamiętnik.." spodziewałem się ekscytacji jaką miałem czytając "Nadchodzi" a tu taki zonk.

Przede wszystkim nuda i pretensjonalność w zakresie kreacji głównego bohatera.

Nuda, bo nie wciąga, nie interesowały mnie prezentowane historie w opowiadaniach. Część z nich to raczej rozgrzewka i trening z Rykusmyku niż jakaś intrygująca treść. No ale jeszcze OK, to bym zdzierżył.. ale na maksa wkurzał mnie główny bohater bardzo podobnie kreowany w kazdym opowiadaniu. Najlepiej to widać w opowiadaniu "American horror" - koleś ot tak po prostu uważa, że ma prawo w jednej ze scen przypieprzać się do pary na lotnisku - laskę zmaca, kolesiowi przywali.. Nawet tu nie chodzi o samo zdarzenie, co raczej o to, że taki tępy antybohater przewija się w każdej historii. I do tego pyszałkowate jego mądraskowanie. No nie. Nie kupuje tego. Najsłabszy Orbitowski jakiego dotąd czytałem

Niestety, najsłabsza rzecz w twórczości Orbitowskiego. Z góry napisze, że uwielbiam jego książki i opowiadania. Ostatnią powieść "Exodus" czytałem jednym tchem - tak, nie mogłem zdzierżyć na początku jej bohatera: tu poruch*, tamta przeleci, tu w obozie pomędrkuje ale później wyjaśniło się czemu tak..

Uwielbiam "Szczęśliwą ziemię", i "Inną duszę". Zabierając się za...

Naprawdę nie wiem, co można napisać o tych opowiadaniach, nie wpisują się w żadne ramy gatunku. Być może dla mnie nie jest ważne, o czym pisze Orbitowski, bo odpowiada mi jego styl, przełknę wszystko, ale chyba coś jednak jest w tych tekstach: oryginalność, żywy język, nieprzewidywalność, niekonwencjonalność, lekkość. Najbardziej spodobały mi się dwa ostatnie opowiadania, fantastyczna opowieść o matkach, a raczej matce i o American Dream z polskim El Dorado.

Naprawdę nie wiem, co można napisać o tych opowiadaniach, nie wpisują się w żadne ramy gatunku. Być może dla mnie nie jest ważne, o czym pisze Orbitowski, bo odpowiada mi jego styl, przełknę wszystko, ale chyba coś jednak jest w tych tekstach: oryginalność, żywy język, nieprzewidywalność, niekonwencjonalność, lekkość. Najbardziej spodobały mi się dwa ostatnie opowiadania,...

Książka jest trudna, ale nie można powiedzieć, że jest zła czy słaba. Czasami wydaje się, że ma się do czynienia z bełkotem schizofrenika na detoksie, któremu przyśniły się koszmarnie odrealnione sny. W całym tym kłębowisku czai się jednak COŚ. To coś widoczne jest tylko kątem oka i znika - bez względu na zaangażowane pokłady refleksu - gdy próbuje się to dostrzec. Lektura czasami potrafi zniechęcić i odepchnąć. Rzuciła mi wyzwanie, które zdecydowałem się podjąć. I nie żałuję. Czy warto? Nie mogę powiedzieć.

Książka jest trudna, ale nie można powiedzieć, że jest zła czy słaba. Czasami wydaje się, że ma się do czynienia z bełkotem schizofrenika na detoksie, któremu przyśniły się koszmarnie odrealnione sny. W całym tym kłębowisku czai się jednak COŚ. To coś widoczne jest tylko kątem oka i znika - bez względu na zaangażowane pokłady refleksu - gdy próbuje się to dostrzec. Lektura...